Πήρε τοστ το Σαββατόβραδο

Ακουσα στον ΣΚΑΪ πως αυτό που συνέβη στην πλατεία Αριστοτέλους δεν είναι τυχαίο. Είναι έθιµο κάθε Σαββατόβραδο να συναντιούνται εκεί «νεαρά άτοµα», ανήλικα µαζί µε ενήλικα. Και, όπως είναι λογικό, να δηµιουργείται συµπεριφορά αγέλης. Κοινώς, επιθετική συµπεριφορά απέναντι σε οποιονδήποτε δεν ανήκει στην αγέλη. Αυτήν τη φορά θύµατα ήταν δύο οµοφυλόφιλοι που πήγαιναν να πάρουν το λεωφορείο. Τους χλεύασαν, τους προπηλάκισαν, τους ξυλοκόπησαν, ώσπου κατάφεραν να µπουν σ’ ένα εστιατόριο για να γλιτώσουν. Η αστυνοµία συνέλαβε καµιά εικοσαριά από δαύτους, ανάµεσά τους και ανήλικοι. ∆εν ξέρω πόσα τέτοια άλλα περιστατικά έχουν σηµειωθεί τα οποία δεν πήραν δηµοσιότητα. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι ότι ενώ αυτές οι συγκεντρώσεις είναι γνωστές, η αστυνοµία δεν είναι παρούσα. Και βέβαια είµαστε δηµοκρατική χώρα και δεν συλλαµβάνεται κάποιος πριν διαπράξει το αδίκηµα, όµως η παρουσία αστυνοµικών είναι σαφές ότι µπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Αποτρεπτικά έως ένα σηµείο. Ο ψυχασθενής Ιρακινός που µαχαίρωσε την άτυχη κοπέλα στην Ερµού Παρασκευή βράδυ, επειδή, όπως διατείνεται, την πήρε για Γερµανίδα πράκτορα, µπορεί να µην είχε τροµάξει ακόµη κι αν βρισκόταν αντιµέτωπος µε περίπολο της αστυνοµίας. Οµως δεν είναι δυνατόν να µην κυκλοφορούν αστυνοµικοί στον πιο πολυσύχναστο δρόµο της Αθήνας Παρασκευή βράδυ ή στο πολυσύχναστο κέντρο της Θεσσαλονίκης Σαββατόβραδο.

Ας πάρουμε και την άλλη όψη. Τι θα είχε συµβεί αν κάποιος αστυνοµικός, προκειµένου να εµποδίσει τον επίδοξο δολοφόνο της κοπέλας, τον είχε πυροβολήσει. Μάλλον θα διατασσόταν Ε∆Ε, ενδεχοµένως και παρέµβαση του εισαγγελέα. Καταδικάστηκε ο αστυνοµικός ο οποίος, αν και εκτός υπηρεσίας, σκότωσε για να σώσει µια ηλικιωµένη γυναίκα. Είναι ο πιο δύσκολος ρόλος της πολιτείας σήµερα. Η ανάταξη του ηθικού των αστυνοµικών οι οποίοι αισθάνονται αφοπλισµένοι από το νεφέλωµα της κοινής γνώµης. Μην κοροϊδευόµαστε: το αίσθηµα της αδυναµίας της στολής τους το καλύπτουν µε τη «µαγκιά» όποτε τους δοθεί η ευκαιρία. Για να µην µπλέξουν, επιλέγουν το «Πήρε τοστ το Σαββατόβραδο» του Μάρκου Σεφερλή. Είναι τόσο δύσκολο να είναι παρούσα η αστυνοµία σε κρίσιµα σηµεία της δηµόσιας ζωής µας; Μάλλον ναι. Είναι δύσκολο να απαλλαγείς από έναν εθισµό δεκαετιών. ∆ιότι περί εθισµού πρόκειται. Τόσο εκ µέρους των υπηρεσιών όσο και εκ µέρους του κοινού. Οι υπηρεσίες µοιάζουν να απολαµβάνουν τη µακάρια αδράνεια του δηµόσιου τοµέα. Οσο για το κοινό, κοινώς όλους εµάς, απολαµβάνουµε τον δηµιουργικό µας διχασµό. Από τη µια δεν ανεχόµαστε την παρουσία της αστυνοµίας στην καθηµερινότητά µας, από την άλλη τη θέλουµε όποτε τη χρειαστούµε. Αντε να βρεις άκρη.