Ο αργός θάνατος της Αθήνας
Την ώρα που το καθημερινό βάσανο των Αθηναίων περιγράφεται από τα ΜΜΕ ως «έμφραγμα, συμφόρηση, χάος, ουρές χιλιομέτρων κ.ά.» και πλέον έχει παύσει να αποτελεί είδηση, ο υπουργός Μεταφορών Χρήστος Σταϊκούρας μάς λέει (2/3), ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι δεν θα γίνει κανένα πρόσθετο συγκοινωνιακό έργο ανακούφισης της Αθήνας.
Διαβάζουμε τις δικαιολογίες. Φταίει δήθεν η γραφειοκρατία, φταίει δήθεν η κακοκαιρία της Θεσσαλίας που απορροφά τα λεφτά. Είναι φτηνές. Ποια γραφειοκρατία, όταν συνεχίζεται μια αδράνεια 25 χρόνων; Οταν η πρόταση για τον εσωτερικό δακτύλιο υπάρχει από το 1980; Οταν η μεταφορά του ΚΤΕΛ στον Ελαιώνα σέρνεται 18 χρόνια; Ποια έλλειψη χρημάτων, όταν τα έργα μπορούν να κατασκευάζονται με σχεδόν μηδενική δαπάνη του Δημοσίου, μέσω της σύμπραξής του με τον ιδιωτικό τομέα (ΣΔΙΤ);
Οι προφάσεις εν αμαρτίαις για την αδιαφορία (αν δεν πρόκειται για κάτι χειρότερο) του υπουργείου ώθησαν τον Λέανδρο Σλάβη, παλιό μηχανικό και συγγραφέα, να ανακράξει «φωνές βοόντων εν τη ερήμω», επειδή είναι πολλοί εκείνοι που προέβλεψαν τον στραγγαλισμό της κυκλοφορίας, που έκαναν συγκεκριμένες προτάσεις και που τώρα βοούν εις ώτα μη ακουόντων.
Ωθησαν και τον παλαίμαχο μηχανικό μελετητή συγκοινωνιακών έργων Μάκη Ασημάκη να αναπολήσει την εποχή που συνεργαζόταν με τον τ. υπουργό Στέφανο Μάνο και να γράψει:
«Δεν καταλαβαίνω γιατί τον έχουν στο ψυγείο. Ο κ. Μάνος έχει αποδείξει περίτρανα ότι είναι μοναδικής ικανότητας άτομο για την προώθηση σπουδαίων έργων. Ολοι οι υπουργοί Δ. Εργων όλων των κομμάτων, που έχω γνωρίσει στη μακρά επαγγελματική διαδρομή μου, ήταν κατά πολύ κατώτεροι του κ. Μάνου. Ο κ. Μάνος ήταν παθιασμένο άτομο με αυτά που έκανε. Είχε όραμα, οργανωτικότητα, δυνατότητα εκλογής καταλλήλων συνεργατών και ασκούσε ασφυκτική πίεση προς κάθε κατεύθυνση, ώστε να προωθηθούν τα έργα που υποστήριζε. Ο κ. Μάνος άξιζε περισσότερο για μια μεγάλη χώρα, πολύ μεγαλύτερη από τη δική μας. Πραγματικά, είναι δυστυχία για τη χώρα να έχει ένα τέτοιο κεφάλαιο και να μην το αξιοποιεί καθόλου. Αν αυτό είναι πολιτική απόφαση, τότε δικαιολογείται η προσωπική μου αποστροφή προς την πολιτική, παρ' όλον ότι πάντοτε με ενδιέφεραν τα κοινά».
Δεν είναι τυχαίο ότι δύο από τους 11 συμμετέχοντες σχολιαστές στο πρόσφατο συνέδριο της «Κ» αναφέρθηκαν στον Στέφανο Μάνο. «Κ, 10/3». Ενώνω και τη δική μου φωνή. Εν τη ερήμω;