Μια καλή αρχή για το τραγούδι

Το ελληνικό τραγούδι και η μακραίωνη μουσική των Ελλήνων βρίσκονται εδώ και δεκαετίες σε δεινή θέση. Από αυτήν τη διαπίστωση δεν γλιτώνει κανένα είδος ελληνικού τραγουδιού. Οι νόμοι της αγοράς υπήρξαν «σικέ» για το mainstream ελληνικό τραγούδι. Η αγορά είναι δίκαιη όταν είναι αληθινά ελεύθερη. Οταν χειραγωγείται, γίνεται φονικό εργαλείο για τον πολιτισμό. Ο λαός που δεν εκφράζεται στη γλώσσα του γίνεται αυτιστικός, χάνει την πυξίδα του. Η φωνή της ψυχής του σβήνει, καταθλίβεται. Η δική μου γενιά δημιουργών και ερμηνευτών νίκησε την εισβάλλουσα διεθνή αγορά, αφού ενίσχυσε με επιτυχίες ελληνικής έκφρασης τα αντισώματά μας. Κόντρα στην παντοδυναμία των εξωτερικών μοχλών πίεσης, κρατήσαμε για πολύ καιρό τους Ελληνες στην ελληνική μουσική. Σήμερα, υπάρχει μια μικρή ομάδα καλόγουστων και ανήσυχων νέων, μα ανίσχυρη εμπορικά. Ακόμη γράφονται και τραγουδιούνται σε «κρυφά σχολειά» σπουδαία τραγούδια από νέους και μεσήλικες, παγιδευμένους πλέον, δημιουργούς. Στη Στέγη Γραμμάτων οργανώσαμε Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού, όπου έλαμψε η κρυμμένη αυτή γενιά. Ο Τύπος και οι δισκογραφικές έλαμψαν διά της απουσίας τους. Ετσι, βουβάθηκε η φωνή δεκάδων δημιουργών. Τώρα εμφανίζεται το υπουργείο φιλικό, προστατευτικό, ενισχυτικό. Η κίνηση αυτή έχει λόγο, στόχο, συναίσθηση της ζοφερότητας αυτής. Αν κάποιοι βρίσκουν υπερβολές στο νομοσχέδιο –που δεν είναι τίποτα μπρος στην υπερβολή της αντίξοης πραγματικότητας– ας τοποθετηθούν επί συγκεκριμένων διατάξεων. Το νομοσχέδιο δεν πρέπει να καταστέλλει ευθέως την ελευθέρια έκφραση ραδιοφώνων ή σκηνοθετών, αλλά να προτρέπει, να ανταμείβει. Στη βάση του είναι επαινετό, μια καλή αρχή για τη διάσωση του τραγουδιού μας. Πέραν της γλώσσας που μας προσδιορίζει εθνικά, υπάρχει η ίδια η πεμπτουσία της: η ποίηση, το τραγούδι. Η ελληνική μουσική, όχι μόνο η ελληνόφωνη, που είναι η δική μας αλήθεια στο πάντα και το τώρα.