Κρεμάστρες ευθυνών

Αυτό που κάνει η κυβέρνηση στην υπόθεση της κ. Μισέλ Ασημακοπούλου δεν είναι «damage control» (διαχείριση της ζημιάς) αλλά κάτι παραπάνω. Μοιάζει με τις ελεγχόμενες πυρκαγιές που βάζουν σε περιοχές με βάτα οι πυροσβέστες για να σταματήσουν τη φωτιά και να προστατεύσουν τα πολύτιμα δάση. Τώρα έριξαν στην πυρά μια χαμηλών τόνων και άξια νομικό, την κ. Καλλιόπη Σπανού. Κατά το κυβερνητικό αφήγημα, τα προσωπικά δεδομένα χιλιάδων ψηφοφόρων διέρρευσαν κατά τους δύο μήνες που η πρώην Συνήγορος του Πολίτη ήταν υπηρεσιακή υπουργός Εσωτερικών. Δεν διευκρινίζεται αν ήταν στην πρώτη υπηρεσιακή κυβέρνηση (δηλαδή, με πρωθυπουργό τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη) ή στη δεύτερη και, συνεπώς, παίρνει η μπάλα της πολιτικής ευθύνης και τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό κ. Ιωάννη Σαρμά.

Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η επαναλαμβανόμενη στάση της κυβέρνησης οφείλεται στην αλαζονεία από την ανυπαρξία αντιπολίτευσης, αλλά όποτε προκύψει κάποιο στίγμα στα πεπραγμένα της ακολουθεί την τακτική που κάποτε αποδόθηκε στον πρόεδρο των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον: «Αν δύο λάθη δεν φτιάχνουν το σωστό, δοκίμασε τα τρία». Κατορθώνει να κάνει τη διαχείριση των σκανδάλων χειρότερη και από τα σκάνδαλα.

Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε δύο ανώτερα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και του κρατικού μηχανισμού (οι δύο ιδιότητες

ταυτίζονται παλαιόθεν) που παρανομούν και δίνουν προσωπικά δεδομένα σε μια ευρωβουλευτή του ιδίου κόμματος. Συμφώνως με το κυβερνητικό αφήγημα, αυτά τα «γαλάζια» στελέχη περίμεναν ένα «παράθυρο ευκαιρίας» για να κάνουν τη λαδιά τους και τους προέκυψε κατά τη διάρκεια της υπηρεσιακής και όχι τους επόμενους μήνες της «γαλάζιας» διακυβέρνησης. Ηταν δε τόσο σίγουροι ότι θα κατατεθεί και θα ψηφιστεί το νομοσχέδιο για την επιστολική ψήφο, που φρόντισαν να δώσουν τα emails ένα χρόνο πριν τα χρειαστεί η τέως υποψήφια ευρωβουλευτής.

Ποιον κοροϊδεύουν και, κυρίως, τι ελπίζουν να κερδίσουν

από αυτήν την επικοινωνιακή λαθροχειρία; Ετσι κι αλλιώς, η διαρροή των προσωπικών στοιχείων έχει ήδη καταχωρισθεί στον κατάλογο των «γαλάζιων» σκανδάλων ακόμη κι αν έγινε την περίοδο των υπηρεσιακών κυβερνήσεων. Η απάντηση μάλλον είναι ότι, αφού έχει κατοχυρωθεί διά του Συντάγματος το «ποινικώς ανεύθυνο των υπουργών», πάει να φτιάξουν και μια παράδοση του «πολιτικώς ανεύθυνων υπουργών». Παλιότερα έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ ό,τι κι αν συνέβαινε, ή έστω οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα έκαναν χειρότερα· το τελευταίο, σε πλείστες περιπτώσεις, δεν απέχει πολύ από την αλήθεια, αλλά τέλος πάντων. Τώρα που ξεθυμαίνει η δικαιολογία του ΣΥΡΙΖΑ, φταίει η υπηρεσιακή κυβέρνηση. Οταν ξεθυμάνει και αυτό, ποια κρεμάστρα ευθυνών απομένει;