Αδελφή χώρα η πολύπαθη Αϊτή

Οι αγεωγράφητοι μάθαμε πού πέφτει στον χάρτη (αν όχι και την ύπαρξή της) το 2010 όταν χτυπήθηκε από σεισμό τρομερό με σχεδόν 300.000 νεκρούς. Τούτες τις μέρες στριμώχτηκε στην επικαιρότητα καθώς εν μέσω πολιτικής ακυβερνησίας βασιλεύει πολυαίμακτο χάος με τις αρχές σε παραλυσία και πάνοπλες συμμορίες να κρατούν τον έλεγχο. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ δύο εκατομμύρια κάτοικοι, ανάμεσά τους 600.000 παιδιά, βρίσκονται υπό καθεστώς μιας ιδιότυπης ομηρίας στο έλεος εγκληματικών ομάδων.

Απ' τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, η Δημοκρατία της Αϊτής καταλαμβάνει το δυτικό τμήμα του νησιού Ισπανιόλα (Κολόμβος ο βαπτιστής) στην Καραϊβική, συνορεύοντας στα ανατολικά με τη Δομινικανή Δημοκρατία. Η έκτασή της είναι περίπου το 1/4 της Ελλάδας αλλά πληθυσμιακά ισοδύναμη. Πρωτεύουσα το Πορτ-ο-Πρενς. Οι περισσότεροι Αϊτινοί είναι Αφροαμερικανοί, απόγονοι δούλων της δυτικής Αφρικής τους οποίους μετέφεραν εκεί Ευρωπαίοι. Ανεξάρτητο κράτος έγινε το 1804, ύστερα από συνεχείς εξεγέρσεις και μετά την αποχώρηση των Γάλλων. Προηγήθηκαν αιώνες σκλαβιάς, κατοχή Ισπανών με ωμότητες και μαζικές εκτελέσεις ντόπιων που αντιδρούσαν στον εκπολιτισμό τους.

Στις αρχές του 20ού αιώνα κατέστη κατ' ουσίαν υποτελής των ΗΠΑ με τη νεότερη ιστορία της να αποτελεί μία σκυταλοδρομία στυγνών δικτατόρων με πλέον διαβόητους τυράννους τους Ντιβαλιέ,

πατέρα και γιο· «Πάπα Ντοκ» και «Μπέιμπι Ντοκ» αντίστοιχα.

Στο διά ταύτα μας όμως. Οταν ο Αδαμάντιος Κοραής απέστειλε αμέσως μετά την Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου διεθνές αίτημα-έκκληση αναγνώρισης της επανάστασης και της ανεξαρτησίας των Ελλήνων, το πρώτο και μόνο ξεκάθαρο «ναι» απαντήθηκε από το μακρινό «Χαΐτιον», νωπό αυτόνομο νησιωτικό κράτος.

Ο μιγάς πρόεδρος – ήρωας Ζαν Πιερ Μπουαγέ, ιδεολογικό θρέμμα του Γαλλικού 1789 γράφει ενθέρμως, μεταξύ άλλων, προς τους εν Παρισίοις πολίτες της Ελλάδος:

«...Μετά μεγάλου ενθουσιασμού εμάθομεν ότι η Ελλάς εδράξατο των όπλων, ίνα κτήσηται την ελευθερίαν αυτής [...] Ευχηθέντες προς τον ουρανόν όπως υπερασπισθή τους απογόνους του Λεωνίδου διερμηνεύσατε προς τους συμπατριώτας υμών τας θερμοτέρας ευχάς ας ο λαός του Χαϊτίου αναπέμπει υπέρ της ελευθερώσεως αυτών [...] Είθε μνημονευθώσιν εν τη ιστορία οι κληρονόμοι της καρτερίας και των αρετών των προγόνων».

Θρυλείται ότι οι πένητες Αϊτινοί έστειλαν στους Ελληνες δεκάδες τόνους καφέ για να πωληθούν και να αγοραστούν όπλα για τον Αγώνα τους. Ακόμα, ότι εκατό εθελοντές ξεκίνησαν τον διάπλου του Ατλαντικού για να πολεμήσουν στο πλάι των άγνωστων επαναστατών αλλά πέθαναν όλοι εν πλω από ασθένειες. Και αυτό θρυλείται.

Αυτό που δεν αμφισβητείται είναι ότι η ηθικά προνομιακή σχέση της Ελλάδας με τη διαχρονικά πολύπαθη Αϊτή έχει ιστορικές ιερές ρίζες.