Η επικοινωνιακή πολιτική για τα Τέμπη

Καμιά φορά, η επικοινωνιακή διαχείριση μιας κρίσης μπορεί να αποδειχθεί χειρότερη και από την καθαυτό αντιμετώπισή της. Αυτό συμβαίνει με τα Τέμπη. Η κυβέρνηση μοιάζει να έχει χάσει κάθε αίσθηση του αντίκτυπου που είχε το δυστύχημα στην κοινή γνώμη και κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Η κραυγαλέα απουσία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη από τη χθεσινή συνεδρίαση στην Ολομέλεια της Βουλής για το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής, που συνέταξε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας, είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα.

Από την πρώτη στιγμή, η στάση της κυβέρνησης πρόδιδε ενοχή. Βιαστικά μπαζώματα, αμφιλεγόμενες δηλώσεις ότι το ζήτημα επιλύθηκε στην κάλπη, μια επιτροπή που κωλυσιεργούσε, προέκρινε το τηλεοπτικό θέαμα και δεν καταλόγισε πολιτικές ευθύνες, υποδείξεις πώς πρέπει να θρηνούν οι συγγενείς (με «βουβό πόνο»), αλλά και συμψηφισμοί με «άλλες χαροκαμένες μάνες, που φώναζαν ή θρηνούσαν βουβά» είναι τα συμπτώματα μιας διάχυτης υπαισθησίας, εσκεμμένης ή ακούσιας. Πώς να εκλάβει ο μέσος Ελληνας πολίτης, π.χ., ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε χθες να μην είναι στη Βουλή για να παραλάβει τρία ελικόπτερα στην αεροπορική βάση Κοτρωνίου; Εχει συνειδητοποιήσει ότι τα Τέμπη είναι η υπόθεση που στοιχίζει περισσότερο στην κυβέρνησή του;

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς άσος της πολιτικής επικοινωνίας για να καταλάβει τι χρειάζεται για να επουλωθεί αυτό το τραύμα: ταύτιση με τους συγγενείς των θυμάτων, σκύψιμο του κεφαλιού, ταπεινοφροσύνη, συμπαράσταση σε συναισθηματικό επίπεδο και δέσμευση για πλήρη έρευνα, διαφάνεια και αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους ελληνικούς σιδηροδρόμους σε πολιτικό επίπεδο. Το ζήτημα με τα Τέμπη είναι ότι κάθε Ελληνας μπορεί να μπει στη θέση των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους. Ολοι μας έχουμε ταξιδέψει με το ίδιο τρένο και όλοι έχουμε παιδιά, είτε ξέρουμε παιδιά φίλων μας που θα μπορούσαν να είχαν σκοτωθεί σε αυτό. Αποφασίζοντας να τηρήσει αυτήν τη στάση, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιδεικνύει στην πραγματικότητα την αποσύνδεσή της από τον μέσο πολίτη. Είναι σαν να μην την αφορά η υπόθεση, επειδή τα μέλη της ή τα δικά τους παιδιά δεν θα βρίσκονταν ποτέ μέσα σε αυτό το τρένο. Και αυτός ο συλλογισμός είναι, τελικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα.