Η κατάρα του πεζού

Ητου πεζού στις ωραίες πόλεις µας είναι ταπεινωτική. Ως επί το πλείστον, είσαι αναγκασµένος να περπατάς σκυφτός για να αποφύγεις την παγίδα που σε περιµένει στο επόµενο βήµα σου. Αν, βέβαια, βλέπεις. ∆ιότι αν δεν βλέπεις, πολύ απλά δεν το διακινδυνεύεις. Από τότε που φτιάχτηκαν αυτοί οι διάδροµοι µε τις ανάγλυφες ρίγες για τους τυφλούς, δεν τους βλέπεις πια να κυκλοφορούν στον δρόµο. Στο τέλος της ειδικής διαδροµής, που υποτίθεται ότι τους διευκολύνει, τους περιµένει το παρκαρισµένο αυτοκίνητο κάποιου ευαίσθητου συµπολίτη µας, µια λακκούβα ή µια ξεσηκωµένη τσιµεντόπλακα. Ετσι, για να µην πάρουν ψηλά τον αµανέ. Εχθρικά τα πεζοδρόµια και στους συµπολίτες µας µε κινητικά προβλήµατα, στις µητέρες µε τα καροτσάκια, αλλά και σ’ εµάς τους υπόλοιπους, τους απλούς πεζούς. Είµαστε αναγκασµένοι να κάνουµε σλάλοµ ανάµεσα σε παρκαρισµένα τετράτροχα ή δίτροχα, σε τρύπες, σε πλάκες που εξέχουν. Η οικονοµική µας ανάπτυξη ταυτίζεται µε τραπεζοκαθίσµατα στους πεζοδρόµους. Πεζόδροµοι είπες; ∆ρόµος φτιαγµένος για να αποφύγει το αυτοκίνητο την κίνηση ή να παραδοθεί η πίτσα που παρήγγειλες ζεστή.

η Ηλιάνα Μάγρα παρουσίασε µια κίνηση πολιτών που έχει τον τίτλο: «Αποδώστε τα πεζοδρόµια στους πεζούς». Εχουν µια σελίδα στο fb. Συγκεντρώνουν υπογραφές για να δηµιουργήσουν πίεση. Ακουσα το απόγευµα στον ΣΚΑΪ, στην εκποµπή της Κατερίνας ∆ράκου, τον επικεφαλής της πρωτοβουλίας κ. Θανάση

Στη χθεσινή «Κ»,

Φροντιστή, ογδοηκοντούτη. Εχουν αποστείλει επιστολή προς πάντα αρµόδιο, επισηµαίνοντας το πρόβληµα. Προσέθεσα κι εγώ την υπογραφή µου στην κίνηση, παραµένοντας όµως απαισιόδοξος.

Ας πούμε ότι ο δήµος φτιάχνει την τσιµεντόπλακα που εξέχει και εξαιτίας της µπορεί να σπάσεις το πόδι σου. Και την εποµένη, ο συµπαθής συµπολίτης σου παρκάρει πάνω της το αυτοκίνητό του. Ας είµαστε και «λίγο αθρώποι». Η πλάκα δεν έχει προδιαγραφές για να αντέξει το βάρος του. Σε ένα µήνα θα εξεγερθεί. Είµαι απαισιόδοξος. Για να αποκατασταθεί η ανθρωπιά στις πόλεις µας, χρειάζεται να αλλάξουµε πολιτισµικό παράδειγµα. Να αποδεχθούµε, κατ’ αρχάς, τη σηµασία του res nullius. Το αγαθό που δεν ανήκει σε κανέναν. Ανήκει σε όλους µας. Στη δική µας παράδοση, αυτό που δεν ανήκει σε κανέναν σου χαµογελάει πονηρά για να το καταπατήσεις. Μακρινός και ποταπός απόγονος των καταπατητών παππούδων του είναι ο άρχοντας που κλείνει το πεζοδρόµιο, και το καταστρέφει, µε το τετράτροχό του. Εκείνοι έκαναν τις περιουσίες που του επιτρέπουν τώρα να καβαλάει το πεζοδρόµιο. Στα βάθη της ψυχής του ελπίζει ότι θα πετύχει το ίδιο.

Οσοι νόµοι και αν εφαρµοσθούν, αν δεν αλλάξει το πολιτισµικό παράδειγµα της κοινής συµπεριφοράς, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε. Πώς θα αλλάξει; «Τεράστιο σχέδιο», όπως είπε και ο Ντε Γκωλ όταν βρέθηκε µπροστά σε ένα πανό που έγραφε «Θάνατος στους ηλίθιους».