Το τελευταίο βήμα, το πιο δύσκολο

Να λοιπόν η «άνοιξη» του ελληνικού ποδοσφαίρου, που είχε αρχίσει µε τους «ερυθρόλευκους» πιτσιρικάδες και συνεχίστηκε µε τις προκρίσεις του ΠΑΟΚ και του Ολυµπιακού, είχε συνέχεια. Το πρώτο βήµα της Εθνικής µας προς την τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήµατος ήταν εντυπωσιακό.

Δεν είναι µόνο η «πεντάρα» µε το Καζακστάν, αλλά η όλη απόδοσή της, που δίνει την εντύπωση πως, έστω και στην έδρα του αντιπάλου της, µπορεί να πάρει την πρόκριση. Σίγουρα η Γεωργία δεν είναι... σάκος του µποξ και ο βαθµός δυσκολίας είναι πολύ µεγαλύτερος.

αυτή η οµάδα πείθει πλέον ότι µπορεί να παίρνει το αποτέλεσµα, όχι περιµένοντας «δώρα» από τον αντίπαλο, αλλά επιβάλλοντας εκείνη τα «θέλω» της. Και αυτό είχαµε πολλά χρόνια να το δούµε.

όµως από το αγωνιστικό, υπάρχει και το πολύ καλό κλίµα στις σχέσεις των διεθνών. Ρόλο σε αυτό έχει παίξει πως πολλοί αγωνίζονται σε

οµάδες του εξωτερικού, γεγονός που εξάλειψε τη συλλογική «κόντρα». Ωστόσο και όσοι είναι αντίπαλοι στο ελληνικό πρωτάθληµα, είναι ξεκάθαρο ότι έχουν βάλει στην άκρη τις οµάδες που αντιπροσωπεύουν.

Στις τρεις ηµέρες που αποµένουν µέχρι τη σέντρα στην Τιφλίδα, δεν πρέπει τίποτα να αλλάξει σε ό,τι αφορά τον τρόπο λειτουργίας στην οικογένεια της Εθνικής. Ο Πογιέτ πρέπει να κρατήσει αποµονωµένους από τους εξωτερικούς παράγοντες τους διεθνείς και ο ίδιος να κλείσει τα αυτιά του σε διάφορους... συµβουλάτορες.

είναι δεδοµένο πως οι εκάστοτε παρατρεχάµενοι, στις επιτυχίες θέλουν µερίδιο για τον εαυτόν τους από αυτές. Και όταν έρθει η πρώτη αποτυχία, εξαφανίζονται πρώτοι σαν τα... ποντίκια όταν το πλοίο βουλιάζει. Και ουδείς φίλαθλος θέλει να ζήσει ένα «ναυάγιο», λίγο πριν το πλοίο φτάσει στο λιµάνι του.