«Ο,τι θα μπορούσε να είναι χρήσιμο χάθηκε στο πλιάτσικο»
Η «Χοιροπάλ» στον Παλαμά Καρδίτσας ήταν μια πρότυπη χοιροτροφική μονάδα που στήθηκε με μεγάλη προσπάθεια και εξελισσόταν διαρκώς, ενσωματώνοντας κάθε νεωτερισμό προς όφελος της ποιότητας της παραγωγής και της διαβίωσης των ζώων. Φοιτητές, μαθητές, ερευνητικά κέντρα την είχαν επισκεφθεί. Στην πλημμύρα που προκάλεσε η κακοκαιρία «Daniel» πνίγηκαν και τα 6.500 γουρουνάκια που εκτρέφονταν. Εκείνη τη νύχτα ο ανιψιός του ιδιοκτήτη της μονάδας και ο φύλακας με τη γυναίκα και το παιδί του, που είχαν μείνει στις εγκαταστάσεις, σώθηκαν με μια βάρκα της ΕΜΑΚ που τους μετέφερε λίγα μέτρα πιο κει σε ένα ανάχωμα. Ωρες αργότερα, μια άλλη βάρκα τούς έβγαλε σε ένα διπλανό χωριό.
Η «Χοιροπάλ» όπως την ήξερε όλη η περιοχή, και όχι μόνο, είναι πλέον παρελθόν. «Η μονάδα είναι νεκρή πολιτεία, δεν έχουμε τίποτα μέσα», λέει ο ιδιοκτήτης Γιώργος Διδάγγελος.
Τα σιλό με το καλαμπόκι στέκουν όρθια, αλλά η ζωοτροφή
Οι εγκαταστάσεις
που περιέχουν έχει μετατραπεί σε μια τεράστια μάζα που έχει σαπίσει. Τα μηχανήματα έχουν αχρηστευτεί, τα μαιευτήρια των χοιρομητέρων είναι κατεστραμμένα. Ο,τι θα μπορούσε να είναι χρήσιμο το πήραν οι «πλιατσικολόγοι». Oταν τα συνεργεία της
πολιτείας ήρθαν να μαζέψουν τα νεκρά ζώα, «έφυγαν προτροπάδην», λέει χαρακτηριστικά ο κ. Διδάγγελος.
Ευτυχώς φίλοι δημιούργησαν ένα συνεργείο δέκα ατόμων που «επί δεκαπέντε μέρες από το πρωί μέχρι το βράδυ έκαναν έργο εφάμιλλο με τον καθαρισμό της Κόπρου του Αυγείου», περιγράφει και συμπληρώνει σαν να μονολογεί: «Είχαμε το καλύτερο γουρούνι στη Θεσσαλία. Τα ζώα έτρωγαν όσο ήθελαν, είχαν χώρο για να βγαίνουν έξω, όλες οι συνθήκες ήταν φτιαγμένες για
να προσιδιάζουν στις συνθήκες της φυσικής ζωής». Ο ίδιος με τα δύο παιδιά του και την ομάδα του θέλουν να ξαναφτιάξουν τη μονάδα. Σχεδόν δεν τολμούν να το πουν, από φόβο μήπως δεν τα καταφέρουν. Τι χρειάζονται;
«Περιμένουμε τις αποζημιώσεις», εξηγεί ο κ. Διδάγγελος. «Οταν ξεκινήσαμε τη μονάδα πριν από 40 χρόνια, είχαμε πάρει δάνειο. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, στην τότε Αγροτική, φτάσαμε να πληρώνουμε επιτόκιο 37%, τα λεγόμενα πανωτόκια. Πληρώσαμε τα μαλλιά της κεφαλής μας, πήραμε 100 και πληρώσαμε 1.000 και άλλα 1.000. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή καταφέραμε να κάνουμε μια συμφωνία εξυγίανσης, ένα διακανονισμό. Επί τέσσερα χρόνια, κάθε πρώτη του μηνός καταθέταμε τα χρήματα της δόσης. Ομως, με αυτό που έγινε σταματήσαμε να πληρώνουμε, δεν μπορούμε. Και είναι υποθηκευμένα και η μονάδα και τα σπίτια μας. Οπότε ζητάμε, όταν πάρουμε τις αποζημιώσεις, να μην πάνε στα χρέη, για να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία».