Σφάζοντας αυτόχθονες στη Χιλή
Ενα σκοτεινό έργο για την εξαχρείωση των (θεωρητικά) πολιτισμένων Δυτικών
Οι άποικοι ★★★½ ΓΟΥΣΤΕΡΝ (2023) Σκηνοθεσία: Φελίπε Γκάλβεζ Ερμηνείες: Μαρκ Στάνλεϊ, Καμίλο Αρανσίμπια
Ενα πολλά υποσχόμενο μεγάλου μήκους ντεμπούτο μάς έρχεται από τον Χιλιανό σκηνοθέτη Φελίπε Γκάλβεζ, ο οποίος ασχολείται με το αποικιοκρατικό παρελθόν της χώρας του.
Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα στη Γη του Πυρός. Ενας πλούσιος Ισπανός γαιοκτήμονας αναθέτει σε τρεις άνδρες –έναν Βρετανό πρώην στρατιώτη, έναν Αμερικανό καουμπόη και έναν μιγά ιθαγενή– μια αποστολή κατά μήκος της απέραντης ιδιοκτησίας του. Σύντομα, ωστόσο, η περιπλάνησή τους θα μετατραπεί σε αιματοβαμμένο κυνήγι, καθώς στον δρόμο τους βρίσκονται γηγενείς της περιοχής, τους οποίους θα βαλθούν να εξολοθρεύσουν σαν θηράματα σε σαφάρι.
Ο Γκάλβεζ γυρίζει την ταινία του σε (ακόμη) παρθένες, αυθεντικές τοποθεσίες της Γης του Πυρός, επιτυγχάνοντας έτσι ένα μοναδικό εικαστικό αποτέλεσμα. Η ταινία του διαθέτει τα περισσότερα στοιχεία του παραδοσιακού γουέστερν, με τη διαφορά ότι εδώ κυριαρχεί ο αντιηρωικός χαρακτήρας των πρωταγωνιστών.
Ωμός ρεαλισμός
Η σφαγή άλλωστε των αυτοχθόνων της Χιλής, όπως και της υπόλοιπης Αμερικής, από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες δεν χωράει ιδιαίτερες ωραιοποιήσεις· παρ' όλα αυτά, ο ωμός ρεαλισμός και η βία αναδύονται μέσα από ένα σχεδόν μυστηριακό πέπλο, το οποίο υποβάλλεται από τον ίδιο τον τόπο.
Αντιθέτως, η εξαχρείωση των (θεωρητικά) πολιτισμένων δυτικών παρουσιάζεται με μια αφηγηματική ψυχρότητα, η οποία κάνει το σύνολο ακόμη πιο σκοτεινό, καθώς η ταινία υιοθετεί αρκετά στοιχεία και από το σινεμά του τρόμου σε κάποιες αποστροφές της.
Από την άλλη, σημείο συναισθηματικής επαφής με τον θεατή αποτελεί σίγουρα ο νεαρός ιθαγενής, ο οποίος βρίσκεται
Ο Φελίπε Γκάλβεζ γυρίζει την ταινία του σε (ακόμη) παρθένες, αυθεντικές τοποθεσίες της Γης του Πυρός, επιτυγχάνοντας ένα μοναδικό εικαστικό αποτέλεσμα.
παρά τη θέλησή του μπλεγμένος στο κυνήγι των ομοφύλων του. Η δική του ματιά αποτελεί αρχικά πιστοποίηση της θηριωδίας και ταυτόχρονα φορέα μιας βουβής τραγικότητας, που στοιχειώνει ακόμη και σήμερα αυτές τις κοινωνίες.
Από αφηγηματικής σκοπιάς, πιθανότατα το φιλμ του Γκάλβεζ θα μπορούσε να έχει περισσότερη συνοχή, ωστόσο «αποζημιώνει» τον θεατή με το ευφυές, βαθιά ειρωνικό φινάλε, εκεί όπου κάποια χρόνια αργότερα ένας κρατικός αξιωματούχος επισκέπτεται τον νεαρό ιθαγενή και τη σύντροφό του, προκειμένου να καταγράψει τη μαρτυρία του σχετικά με τις δολοφονίες στις οποίες υπήρξε αυτόπτης. Η συγκάλυψη του εγκλήματος ολοκληρώνεται συμβολικά με μια φαινομενικά αθώα ατάκα: «Και τώρα, πιες το τσάι σου, Ρόζα».