Ιστορία δίχως ονόματα
Δεν πρόκειται περί του απολύτου χάους. Δεν πρόκειται περί εκπτώσεως του υφισταμένου πολιτικού συστήματος. Επεσαν κάποια από τα «φτιασίδια», με τα οποία επιδέξιοι –κατ’ όνομα επικοινωνιολόγοι– κοσμούν τους πάσης προελεύσεως ηγέτες. Και όταν κάποτε αυτό συμβαίνει, τότε αποκαλύπτεται στιγμιαίως η φύση τού εκάστοτε πολιτικού προσωπικού. Και φυσικά η ιστορία επαναλαμβάνεται εις το διηνεκές.
Κοντεύουν διακόσια χρόνια από την ανακήρυξη του ελληνικού ανεξαρτήτου κράτους και στη μακρά αυτή περίοδο αδιάκοπη υπήρξε η προσπάθεια προσομοιώσεως της ελληνικής πολιτικής στα ευρωπαϊκώς ισχύοντα, όπως τα αντιλαμβάνονταν κατά περίπτωση οι διαδοχικοί πολιτικοί ηγέτες. Ευγενής τόσο ο στόχος όσο και η προσπάθεια. Πλην όμως ο Ελληνας πολιτικός ηγέτης παρέμεινε επί της ουσίας «φύλαρχος», πρωτίστως ασχολούμενος με την προσωπική του επιβίωση, και ενίοτε νεωτερίζων αιφνιδίαζε τον βασικό πυρήνα της «παρατάξεως» που τύγχανε να ηγείται. Η λυσσαλέα αντιπαράθεση κομμάτων από της πρώτης εμφανίσεώς τους με τις ονομασίες Ρωσικό, Αγγλικό και Γαλλικό δεν έπαυσε ποτέ. Αλλά ήταν η σύγκρουση με τον εκάστοτε φορέα του Στέμματος εν Ελλάδι που αύξανε το «ειδικό βάρος» του «φύλαρχου» πολιτικού. Με την κατάλυση της βασιλείας τα δεδομένα άλλαξαν. Παρέμεινε ωστόσο κραταιά η μεσσιανική αναμονή της εμφανίσεως ηγέτη που θα πετύχαινε να εκτινάξει την Ελλάδα στο επίπεδο των ευρωπαϊκών κρατών, για να ακολουθήσει η διάψευση. Δεν έχει ανάγκη η χώρα υψιπετούς ηγέτη, αλλά πολιτικού «με κοινό νουν». Διότι όταν η αρχή αυτή αγνοείται, τότε αρχίζουν τα δράματα. Αλλά ας μην απελπιζόμεθα. Στα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας οι Φαναριώτες πρόγονοί μας αφρολίσθαιναν στα κύματα της Ιστορίας επάνω στη σανίδα της Υψηλής Πύλης των σουλτάνων. Στα χρόνια της ανεξαρτησίας η ελληνική πολιτική τάξη αφρολίσθαινε κατά καιρούς κάνοντας χρήση άλλοτε της αγγλικής, της ρωσικής ή, τέλος, της γαλλικής σανίδας. Και δεν τα πήγαν τόσο άσχημα.
Σήμερα πλέον, ως απολύτως εξαρτώμενη η χώρα από την Ε.Ε. και γεωστρατηγικώς από τις ΗΠΑ είναι ασφαλής, κατά το δυνατόν, όποιος και εάν είναι ο ασκών την εξουσία. Αυτές είναι οι δύο σανίδες αφρολισθήσεως της Ελλάδος. Αρκεί να επικρατήσει εφεξής ο «κοινός νους» εις τη διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων. Αλλιώς οι ηγέτες μας θα εξακολουθούν να σπέρνουν ανέμους και να θερίζουν θύελλες.