Η αδιόρατη Αθήνα στη ζωγραφική του Γιώργου Κρανίου
Η προσωπική ερμηνεία της Αθήνας την οποία προχωρεί στη νέα έκθεσή του ο εικαστικός Γιώργος Κρανίου προεκτείνει μια ανοικτή συζήτηση και εμβαθύνει μια κοινή συνείδηση. Η έκθεση με τίτλο «Αστικά σημεία» που παρουσιάζεται στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, στη Δεξαμενή, σε επιμέλεια Ελισάβετ Πλέσσα, είναι μια αφορμή να σταθεί κανείς απέναντι στο φαινόμενο της εικαστικής απόδοσης της πρωτεύουσας, λίγο καιρό μετά την έκθεση του Αντώνη Σκαμπαβίρια (στην γκαλερί Σκουφά).
Ο Γιώργος Κρανίου είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση ζωγράφου, με θητεία κοντά στον Γιώργο Ρόρρη και στην Κάλλια Τριανταφύλλου (2015-2021), επίδραση που είχε διαφανεί στην πρώτη έκθεσή του με φαρμακευτικές συσκευασίες ως νεκρές φύσεις.
Γεννημένος στη Μελβούρνη, με σπουδές στις Επιστήμες Υγείας και διδακτορικό στη Μοριακή Βιολογία, ο Κρανίου καθιστά σαφές πως εισχωρεί ολοένα και πιο βαθιά στον κόσμο της ζωγραφικής από έντονη, υπαρξιακή ανάγκη.
Και η δική του Αθήνα, καθώς μοιάζει ο ίδιος να απελευθερώνεται και να βρίσκει το δικό του εκφραστικό λεξιλόγιο, είναι μια ρευστή αστική συνθήκη, απολύτως αναγνωρίσιμη ως προς τη γεωγραφική συντεταγμένη της, αλλά ταυτόχρονα και ευδιάκριτα αποσπασμένη από τη ρεαλιστική της συνέπεια.
Ο Γιώργος Κρανίου κορφολογεί την πόλη, δείχνει να μελετάει το σχήμα, τις τεθλασμένες και την τραχύτητα της κορυφογραμμής της, και εντάσσει συχνά σε μεγάλους ουρανούς (με εκείνο το λερωμένο γαλάζιο της αθηναϊκής φωτοχυσίας) τις απολήξεις των κτιρίων, από το άστρο του «Εμπρός» έως τις κεραίες, τους ηλιακούς, τα καλώδια και τα κυβιστικά δώματα στις ταράτσες.
Δεν εξωραΐ ζει
Ενδιαφέρον είναι ότι ο Κρανίου δεν μοιάζει να επιλέγει τον εξωραϊσμό της αστικής τραχύτητας. Περισσότερο δείχνει να εμβαθύνει σε μια παράλληλη σκιά της πόλης, σχεδόν αδιόρατη, και ενώ συχνά ορίζει το σημείο λήψης (Βαλτετσίου, Αγαθάρχου, Ευμορφοπούλου), την ίδια στιγμή αποκλίνει από την πιστή ρεαλιστική αναπαράστασή του. Οι διαθλάσεις της φόρμας, συχνά σε ένα τοπίο καθαρισμένο σαν αστικό πέπλο, ορίζουν και έναν τρόπο ερμηνείας. Μια μόνη πολυκατοικία, από τις κοινές της Αθήνας με τις πράσινες τέντες της, μπορεί να συμπυκνώσει ένα μυθολόγημα για την ίδια την πρωτεύουσα.
Ο Γιώργος Κρανίου προσθέτει στην εικαστική ιστορία της Αθήνας
και μια δική του εκδοχή της οδού Πατησίων. Είναι μια λήψη που οργανώνει το βλέμμα γύρω από την έννοια της στέψης που γεννάει η Ακρόπολη στο βάθος, ενώ τα εκατέρωθεν πυκνά μέτωπα των κτιρίων δημιουργούν αστική χαράδρα. Είναι μια ερμηνεία έντονα προσωπική καθώς η Πατησίων, δρόμος βαθιά αθηναϊκός, μοιάζει να διυλίζεται σε μια ροή του χρόνου. Η Αθήνα του Κρανίου είναι ένα ιμπρεσιονιστικό και σημειολογικό ημερολόγιο προσωπικών συγκινήσεων. Ταυτόχρονα όμως μετατρέπεται και σε στάση, με τη δύναμη ενός ηθικού και αισθητικού κριτηρίου, απέναντι σε αυτό που θα ονομάζαμε αστικό ανάγλυφο. Η πόλη ως συμβίωση ρευστών και συμπαγών στοιχείων αενάως σε λανθάνουσα τροχιά.