Παλεύει με τον εαυτό της
Ηκυβέρνηση δεν πρόκειται να πέσει επειδή ο κ. Ανδρουλάκης κατέθεσε πρόταση µοµφής. Ούτε επειδή στις ευρωεκλογές µπορεί να υποστεί φθορά στα ποσοστά της. Και οι επόµενες εθνικές εκλογές δεν πρόκειται να γίνουν µε διεθνή επιτήρηση επειδή το ζήτησε ο οπλίτης Κασσελάκης λίγο πριν παρελάσει. Και δυστυχώς για τη δηµοκρατία η αντιπολίτευση για µία ακόµη φορά αποδεικνύεται ανίκανη να σταθεί στο ύψος της. Οπως όλα δείχνουν, δεν αντιλαµβάνεται τι συνέβη πριν από ένα χρόνο στα Τέµπη. Οπως δεν το αντιλαµβάνεται ούτε η κυβέρνηση. Αυτή η τελευταία επαναπαύεται στην εκλογική της νίκη του Ιουνίου και στο περίφηµο 41%. Και προκειµένου να διασώσει την πολιτική τιµή του Κώστα Καραµανλή αισθάνεται αρκετά ασφαλής ώστε να διακινδυνεύει τη δική της. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση χύνουν δάκρυα για τα θύµατα της τραγωδίας, πλειοδοτούν σε πόνο, κοινώς τα αυτονόητα. Αλίµονο. Αν υπήρξαν προσπάθειες συγκάλυψης ή άλλες διαχειριστικές ευθύνες οι οποίες επισύρουν ποινικές ευθύνες, θα τις εντοπίσει η ∆ικαιοσύνη. Η οποία στη συγκεκριµένη περίπτωση κινήθηκε αµέσως, σε αντίθεση µε την άλλη µεγάλη τραγωδία, το Μάτι. Οµως αυτό που συνέβη στα Τέµπη είναι µια γνήσια ελληνική τραγωδία. 57 συµπολίτες µας, ως επί το πλείστον νέα παιδιά, θυσιάστηκαν στον βωµό της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που δεν πολεµάει κάποιον εχθρό. Πολεµάει µε τον εαυτό της.
Ενα σύµπλεγµα ανικανότητας, αδιαφορίας, διαφθοράς, αυθαιρεσίας,
αρχαϊκών σχέσεων, κοµµατοκρατίας, το οποίο µπορούσε να επιβιώνει όταν ο σιδηρόδροµος έκαιγε κάρβουνο, όµως σήµερα µπορεί να γίνει δολοφονικό. Για να φτάσουµε στο δυστύχηµα συνεργάστηκαν πολλοί. Από τον µοιραίο σταθµάρχη σε αυτόν που του έδωσε την ευθύνη τη νύχτα εκείνη, κι από αυτόν που του έδωσε την ευθύνη τη νύχτα εκείνη σε αυτόν που τον διόρισε, κι από αυτόν που διόρισε τον σταθµάρχη σε αυτόν που διόρισε αυτόν που διόρισε τον σταθµάρχη. Κι ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας φτάνεις έως την πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Και από κει στις καθυστερήσεις για τον εκσυγχρονισµό του δικτύου και τα µέτρα προστασίας. Αυτή την Ελλάδα είδαµε στα Τέµπη µε τον πιο τραγικό τρόπο. Κι αυτή την Ελλάδα πρέπει να πολεµήσουµε.
Τολμάει η κυβέρνηση να υποβάλει σε αξιολόγηση την ιεραρχία; Θα δεχόταν η αντιπολίτευση µια τέτοια αξιολόγηση; Μιλάµε για εκσυγχρονισµό και µεταρρυθµίσεις. Τις δεχόµαστε όλοι. Στο µυαλό µας όµως είναι σαν τις πλατωνικές ιδέες, αξίες πέραν του αισθητού. Μόλις αποκτήσουν σάρκα και οστά τις αποστρεφόµαστε. Μια σοβαρή αντιπολίτευση θα απαιτούσε από την κυβέρνηση να µεταρρυθµίσει το σύστηµα που οδήγησε στην τραγωδία. Και θα είχε σοβαρές προτάσεις για τη µεταρρύθµιση. Οµως η αντιπολίτευση ξέρει ότι η βαθιά Ελλάδα δεν θέλει να αλλάξει. Και η κυβέρνηση επαφίεται στον πατριωτισµό της αντιπολίτευσης.
Αυτό που συνέβη στα Τέμπη είναι μια γνήσια ελληνική τραγωδία. 57 συμπολίτες μας, ως επί το πλείστον νέα παιδιά, θυσιάστηκαν στον βωμό της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που δεν πολεμάει κάποιον εχθρό.