Ερυθρο-χακί
Οπως κάθε άνθρωπος που βγαίνει από την ενδυµατολογική του ρουτίνα, ακόµη κι όταν ενασµενίζεται µε την παρέκκλιση, ο Στέφανος Κασσελάκης παραδόθηκε στη χύδην τρολιά. Η µιλιτέρ ποµπή του (βλέπε και pomp) στη Θήβα εκτέθηκε σε δηλητηριώδεις ειρωνείες, κυρίως λόγω της αντίθεσής της µε το αυτοβιντεοσκοπηµένο διάγγελµα που είχε προηγηθεί. ∆ιάγγελµα διά του οποίου ο αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης (µε κοινή περιβολή) ζητούσε αποχώρηση της εκλεγµένης κυβέρνησης εντός 24 ωρών και εκλογές µε διεθνείς παρατηρητές.
Δεν ήταν εντελώς σαφές αν συνέχιζαν την τρολιά εκείνοι που την εποµένη τύπωσαν πρωτοσέλιδη την ένστολη εικόνα του µαζί µε την προκήρυξή του για εκλογές. Εµοιαζε πάντως µε µια πολύ σοβαρή γελοιογραφία: Ο ηγέτης-αρχιλοχίας της Αριστεράς, σε κατακόκκινο φόντο που αναδείκνυε τη στρατιωτική του παραλλαγή, να ζητάει ανατροπή της προ δεκαµήνου εκλεγµένης κυβέρνησης. Αν το έπαιρνε κανείς στα σοβαρά, το ερυθρο-χακί προνουντσιαµέντο θα µπορούσε να είναι και το συµβολικό τέλος της Μεταπολίτευσης. Ποιο άλλο ταµπού αποµένει πια να σπάσει;
Το γεγονός όµως ότι το διάγγελµα στο TikTok για το κράτος δικαίου ανέλαβε να αρθρώσει από το βήµα της Βουλής ένας πρώην υπουργός που έχει οµοφώνως καταδικαστεί – επειδή σφετερίστηκε εξουσία που το Σύνταγµα απονέµει ρητώς σε Ανεξάρτητη Αρχή– ολοκλήρωνε την ακούσια καρικατούρα. Αυτοί που, παρά τον θεσµικό τους ρόλο, υποτιµούσαν την ιστορικά πιστοποιηµένη
δυνατότητα της µεταπολιτευτικής δηµοκρατίας να εγγυάται (τουλάχιστον) την εκλογική εναλλαγή, δεν είναι στα αλήθεια επικίνδυνοι. Το δήλωναν οι ίδιοι µε τον τρόπο τους. Ο ένστολος αρχηγός ήταν ο Μπόρατ δικτάτορας.
Μας επιτρέπει άραγε αυτή η βάναυση ελαφρότητα να την προσπεράσουµε καλαµπουρίζοντας – όπως περίπου επιχειρούν ορισµένοι κυβερνητικοί που αντιµετωπίζουν µε καγχασµό τη δυσπιστία; Η δυσπιστία, προτού καν κατατεθεί, είχε όντως αναδείξει το παρδαλό κενό στην αντιπολίτευση. Στην κυβερνητική πλειοψηφία αρκεί να δείχνει αυτή την παρδαλότητα, για να µονοπωλεί η ίδια τη «σταθερότητα». Της αρκεί να είναι καλύτερη από ένα υστερικό τίποτα.
Αυτή η έλλειψη εναλλακτικής – όπως λέγεται και ξαναλέγεται– είναι το σοβαρό πρόβληµα της δηµοκρατίας. Η γενική όµως («της δηµοκρατίας») δεν είναι υποκειµενική. ∆εν φταίει τάχα η δηµοκρατία για το αντιπολιτευτικό κενό. Φταίει η ίδια η αντιπολίτευση, που επί πέντε χρόνια έχει αφήσει ανάπηρη τη διάζευξη «Μητσοτάκης ή...». Ή, τι; Ή ποιος; Ο ψωροτραµπισµός της θηβαϊκής αρβύλας; Ή ο τσιπρίζων «συνδικαλισµός» που δεν έχει καν το δηµαγωγικό χάρισµα του Τσίπρα;
Το πρόβλημα της αντιπολίτευσης είναι ότι περιµένει πως την κυβέρνηση «θα τη ρίξουν» τα σκάνδαλά της. Στις οµαλές δηµοκρατίες, οι κυβερνήσεις όµως «πέφτουν» όταν βρίσκεται κάποιος καλύτερος να κυβερνήσει. Η πειθώ είναι πιο ανατρεπτική από την κατακραυγή.
Ο αρχηγός της Αριστεράς με στρατιωτική παραλλαγή να ζητάει ανατροπή της κυβέρνησης.