Η τελευταία ευκαιρία
Το αποτέλεσμα των εκλογών του περασµένου Ιουνίου σηµατοδότησε την τελευταία ευκαιρία που είχε η Ελλάδα για να απαλλαγεί από τα βάρη της. Η άνετη πλειοψηφία της Νέας ∆ηµοκρατίας σε συνδυασµό µε τη συντριβή της λαϊκιστικής Αριστεράς δηµιούργησε προσδοκίες και απαιτήσεις. Κύριο αίτηµα, η µεταµόρφωση και η εξυγίανση της δηµόσιας διοίκησης. Οι µεταρρυθµίσεις του κ. Πιερρακάκη την περασµένη τετραετία µπορεί να διευκόλυναν τις σχέσεις του πολίτη µε το ∆ηµόσιο, όµως, δεν ήταν αρκετές για να αλλάξουν τη νοοτροπία και τον τρόπο συµπεριφοράς. Αυτή, ριζωµένη βαθιά στο υπέδαφος της διοίκησης, εξακολουθεί να βρίσκει γόνιµο έδαφος στην ευθυνοφοβία, η οποία, σε συνδυασµό µε το αίσθηµα αλαζονείας που διακατέχει όποιον τη διαχειρίζεται, προκαλεί αυτό το δυσάρεστο µείγµα δυστροπίας, αµέλειας και έλλειψης εµπιστοσύνης. Φίλος µού έλεγε τις προάλλες ότι, ενώ έχει δικαιωθεί και από το διοικητικό πρωτοδικείο και το Εφετείο σε διαφορά µε τον ΕΦΚΑ, ο συµπαθής οργανισµός τού καταλόγισε χρέος από το 2017, πριν από τις αποφάσεις. Ο δικηγόρος του είχε καταθέσει τις αποφάσεις των δικαστηρίων στα κεντρικά, όµως, αυτά δεν τις κοινοποίησαν στον τοµέα Βορείων Προαστίων, όπου και είχε καταλογισθεί το αρχικό χρέος. Υπέθετε ότι οι αποφάσεις των δικαστηρίων κοινοποιούνται στους διαδίκους. Αµ δε. Και πώς θα ζήσουν οι δικηγόροι; Κλέφτες θα γίνουν;
Πολλοί πίστεψαν πως η πτώχευση του ελληνικού ∆ηµοσίου το 2010 ήταν µια σεισµική δόνηση που θα οδηγούσε το πολιτικό σύστηµα να εκσυγχρονίσει τη διοίκηση. ∆υστυχώς, µεσολάβησε η περίοδος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι οποίοι έκαναν ό,τι µπορούσαν για να τη συντηρήσουν και να κολακεύσουν τους αρχαϊσµούς της. Η τραγωδία στο Μάτι ήταν το σηµείο καµπής. Η κακοφωνία των υπηρεσιών και η ανικανότητα της πολιτικής τους ηγεσίας οδήγησαν σε φριχτό θάνατο πάνω από εκατό ανθρώπους. Χώρια οι εγκαυµατίες, χώρια τα ψυχικά τραύµατα συγγενών και φίλων. Μερικά χρόνια αργότερα, εξαιτίας της ίδιας ανικανότητας της διοίκησης, η νέα τραγωδία στα Τέµπη έρχεται να µας υπενθυµίσει ότι µπορεί να έχουν αλλάξει µερικά, όµως, δεν έχουν αλλάξει αρκετά.
Μη με ρωτάτε ποια πρέπει να αλλάξουν και πώς θα αλλάξουν. Ευτυχώς για µένα, και για εσάς, δεν είµαι πολιτικός. Η απογοητευτική συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας δεν µε διαφώτισε. Ούτε ανήκω στους κακόπιστους που δεν αναγνωρίζουν κάτι θετικό στην κυβέρνηση. ∆εν θέλω να υποτιµήσω τις επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική ή στην άµυνα. ∆εν µπορώ, ωστόσο, να παραγνωρίσω την ατολµία της στον αγώνα για τη µεταρρύθµιση της δηµόσιας διοίκησης. ∆εν έχει αντίπαλο µόνο την αντιπολίτευση αλλά και ένα µέρος της πλειοψηφίας. Εκεί θα κριθεί η αξιοπιστία της. Είναι η τελευταία ευκαιρία; Εντάξει, η δηµοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Οµως, αυτό δεν σηµαίνει ότι η δηµοκρατία δεν κάνει λάθη.
Πολλοί πίστεψαν πως η πτώχευση του ελληνικού Δημοσίου το 2010 ήταν μια σεισμική δόνηση που θα οδηγούσε το πολιτικό σύστημα να εκσυγχρονίσει τη διοίκηση.