Ρεζερβουάρ
Αν δεν μπορείς να αποφύγεις την πόλωση, κοίταξε τουλάχιστον να την εκµεταλλευτείς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έψαξε λαβές για να στρέψει την πρόταση δυσπιστίας υπέρ του.
Πρώτον, αξιοποίησε την ευκαιρία να διορθώσει την ανορθογραφία της δικής του κοινοβουλευτικής αφάνειας. Η απουσία του από τη Βουλή στη συζήτηση των πορισµάτων της Εξεταστικής για τα Τέµπη είχε µεταφραστεί, στην καλύτερη περίπτωση, ως αµηχανία έναντι ενός θέµατος που, έστω και ετεροχρονισµένα, εξελισσόταν σε αντιδραστήρα φθοράς. Χθες, για να επουλώσει το τραύµα της απουσίας, έστρεφε διαρκώς το βλέµµα του στα θεωρεία. Σκηνοθέτησε τον εαυτό του έτσι ώστε να συνοµιλεί απευθείας µε τα θύµατα και όχι µε τους κατηγόρους του στην κοινοβουλευτική αρένα.
Δεύτερον, η πόλωση «διορθώνει» για την κυβέρνηση την αποσυσπείρωση που προκαλούσε η έλλειψη αντιπάλου. Η Ν.∆. όδευε προς µια χαλαρή ευρωκάλπη, χωρίς βαρύ επίδικο, που θα επέτρεπε ακόµη και στις ελαφρές δυσαρέσκειες ψηφοφόρων που δεν έχουν κόψει τελείως τον λώρο µαζί της να διαχυθούν στα µικρά κόµµατα και στην αποχή. Τώρα οι ευρωεκλογές έχουν µετατραπεί σε «κανονικές» εκλογές.
Η φορτισμένη κάλπη είναι, βέβαια, δίκοπη: Οταν η εκλογή παίρνει δηµοψηφισµατικά χαρακτηριστικά είναι πιο εύκολο και για την αντιπολίτευση να σηκώσει αντιµητσοτακικά σκιάχτρα.
Θα περίμενε κανείς ότι το αντιπολιτευτικό κενό θα λειτουργούσε χθες, όπως πάντα, υπέρ του Μητσοτάκη. Η εικόνα µιας κερκίδας που φωνάζει στον πρωθυπουργό, ενώ βρίσκεται στο βήµα, δηµιουργούσε την εντύπωση του κατακερµατισµένου αντάρτικου – όχι του συντεταγµένου µετώπου που ετοιµάζεται για ανατροπή. Οµως, ο Μητσοτάκης επέλεξε να µην ασχοληθεί πολύ µε αυτούς που είχε µπροστά του, όσο µε όσους βρίσκονταν εκτός: Με την κοινωνία, της οποίας τη διογκούµενη δυσπιστία έδειξε και ο ίδιος να διαισθάνεται. Και µε τα «παράκεντρα», που επικαλέστηκε αορίστως ως σκιώδη αντίπαλο.
Για μία ακόμη φορά, ο πρωθυπουργός απάντησε στην κοινοβουλευτική και την εξωκοινοβουλευτική πίεση µε δραστική αυτοκριτική: Με οδυνηρό ανασχηµατισµό στο στενό του επιτελείο. Η αιφνίδια κίνηση προκαλεί εσωτερικό αναβρασµό και ανασφάλεια στο σύστηµα διακυβέρνησης που χάνει τα σηµεία αναφοράς του. Λειτουργεί όµως προστατευτικά για το προσωπικό brand του Μητσοτάκη – όπως είχε γίνει και µε τον αυτοακρωτηριασµό εκτάκτου ανάγκης το καλοκαίρι των υποκλοπών.
Το πρόχειρο συµπέρασµα είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει χάσει τα αντανακλαστικά της ακαριαίας αυτοδιόρθωσης. Οµως, όλη αυτή η ενέργεια χρειάστηκε να καταναλωθεί εκτός ατζέντας. Εκτός του πλάνου διακυβέρνησης. Το ερώτηµα είναι αν στις 10 Ιουνίου θα έχει αποµείνει στο πολιτικό του ρεζερβουάρ καύσιµο για να επανέλθει σε αυτό το πλάνο.