Οι μοιραίες συγκρίσεις από το τριήμερο στη Βουλή

Οσοι είχαν απορίες για το πού και πώς κινείται η χώρα μάλλον δεν τις έλυσαν, παρότι για τρεις μέρες ακούστηκαν τα πάντα από τους πάντες στη Βουλή. Η συζήτηση και η ψηφοφορία επί της προτάσεως δυσπιστίας εις βάρος της κυβέρνησης δεν ανέτρεψε τις κοινοβουλευτικές ισορροπίες και κυρίως δεν κόμισε κάτι καινούργιο στα πολιτικά επίδικα των ημερών. Η κυβέρνηση βγήκε ασφαλώς αναβαθμισμένη συσπειρώνοντας τις εσωκομματικές της δυνάμεις και έκτισε μια γραμμή άμυνας επί των κατηγοριών της

αντιπολίτευσης. Ταυτοχρόνως δεν υπήρξε καμία αποκάλυψη για το τραγικό πολύνεκρο δυστύχημα, αλλά δεν αναμενόταν και κάτι περισσότερο από μια τέτοια συζήτηση που είχε έως και αντιπολιτική ένταση.

Ετσι, όλοι μας περιμένουμε τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης για να μάθουμε περισσότερα και κυρίως για να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της τραγωδίας. Πέραν του πολιτικού καβγά και της αυτονόητης αυτοκριτικής εκ μέρους της κυβέρνησης και της δέσμευσης ότι εφεξής θα γίνει ό,τι πρέπει για να μην έχουμε ανάλογες τραγωδίες στο μέλλον, το πολιτικό προσωπικό της

χώρας δεν έδειξε τη σοβαρότητα που απαιτούσε το θέμα. Οι ακρότητες εκ μέρους της αντιπολίτευσης έδωσαν την ευκαιρία στους πολίτες να κάνουν συγκρίσεις που ήταν μοιραίες. Εκ των πραγμάτων η κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης μοιάζουν συγκριτικά με όαση στην έρημο της πολιτικής «τερατολογίας» των ημερών. Δεν είναι ότι αυτοί είναι... αστέρες του Χόλιγουντ, αλλά τα μεγέθη που αντιπαρατέθηκαν δεν αντέχουν σε σύγκριση. Η κατάσταση ήταν άκρως απογοητευτική όπως και να την αξιολογήσει κανείς. Από τα πυροτεχνήματα του... νεοσύλλεκτου αρχηγού

του ΣΥΡΙΖΑ έως τις πομφόλυγες του Νίκου Παππά και τις υπερβολές «περί αγέλης» του Νίκου Ανδρουλάκη, που πάσχιζε να αποδείξει ότι δεν ήταν «βαλτός» και ισοπέδωνε τα πάντα για να παραστήσει ότι αυτός είναι η αντιπολίτευση. Ακόμη χειρότερα, η εριστική (και συχνά προσβλητική) Ζωή Κωνσταντοπούλου έως τους ακραίους λαϊκιστές άλλων κομμάτων της συνωμοσιολογίας που μετέτρεψαν το Κοινοβούλιο σε ροντέο.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως ξέραμε ότι ήταν και παραμένει ένα κόμμα εχθροπαθές που εσχάτως έχει υιοθετήσει τον «τραμπισμό α λα ελληνικά».

Από το ΠΑΣΟΚ, όμως, υπήρξε εξίσου μεγάλη απογοήτευση από τις υπερβολές και την ακραία γλώσσα ορισμένων στελεχών του. Στις... ανησυχίες τους απάντησε αποστομωτικά ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος με άρθρο του («Καθημερινή» 28 Μαρτίου), εξηγώντας με επιχειρήματα γιατί η Ελλάδα παραμένει ένα κράτος δικαίου παρότι υπάρχουν και προβλήματα που η αντιπολίτευση έχει αποτύχει να αναδείξει.

Μέσα σε αυτό το χάος, δεν δικαιολογούνται ασφαλώς οι κυβερνητικές αδυναμίες και ενίοτε οι ανεύθυνες συμπεριφορές ορισμένων στελεχών της, που

την εκθέτουν ανεπανόρθωτα ακόμη και στα μάτια των πιο πιστών υποστηρικτών της. Αυτό προφανώς έχει καταγραφεί και στα «ραντάρ» του Μεγάρου Μαξίμου και λογικά αναμένονται διορθωτικές κινήσεις το αμέσως προσεχές διάστημα, και πάντως πριν από τις ευρωεκλογές η πρώτη φάση και αμέσως μετά η πιο ολοκληρωμένη.

Συνεπώς, αν κρατάμε κάτι από αυτό το τριήμερο είναι ότι μπορεί να μην κέρδισε η αντιπολίτευση και να μην ηττήθηκε η κυβέρνηση, αλλά δεν κέρδισε η πολιτική, που βάλλεται συστηματικά και επικίνδυνα από ποικιλώνυμα συμφέροντα.