H νέα πόλωση και το μαγικό «3»
Νέα δεδομένα, ευκαιρίες, αλλά και κινδύνους διαμορφώνει για όλα τα κόμματα, και πρωτίστως για τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, το σκηνικό ακραίας πόλωσης που προέκυψε μετά τη συζήτηση επί της πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης 70 ημέρες πριν από την κάλπη των ευρωεκλογών. Είναι δε σαφές πως η επερχόμενη αναμέτρηση, καθώς η «νομιμοποίηση» της κυβέρνησης επί της ουσίας αμφισβητείται από την αντιπολίτευση, αποκτά πλέον ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα, παρά το γεγονός ότι δεν έχει συμπληρωθεί χρόνος από τη σαρωτική επικράτηση της Ν.Δ. στις εθνικές εκλογές.
Για τον Κυρ. Μητσοτάκη, που έδωσε μεν στη Βουλή σαφείς απαντήσεις στις θεωρίες συνωμοσίας για τα Τέμπη αλλά είδε την εικόνα της κυβέρνησης να «τραυματίζεται» από τις παραιτήσεις των Στ. Παπασταύρου και Γ. Μπρατάκου, η πορεία προς τις κάλπες εν μέσω έντασης θα γίνει σε ένα νέο τοπίο: Το βασικότερο πρόβλημα του Μεγάρου Μαξίμου ήταν η χαλαρή ψήφος και το ενδεχόμενο αποχής μερίδας των «γαλάζιων» ψηφοφόρων. Για τον λόγο αυτό εξάλλου, πριν ακόμη η τραγωδία των Τεμπών αρχίσει να κυριαρχεί στην πολιτική ζωή, ο Κυρ. Μητσοτάκης είχε συνδέσει ευθέως το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών με την πολιτική σταθερότητα που απαιτείται προκειμένου η κυβέρνηση και η χώρα να συνεχίσουν απρόσκοπτα την πορεία τους. Πλέον το δίλημμα καθίσταται πειστικότερο. Επίσης, τίθεται αρκετά νωρίς: δύο και πλέον μήνες πριν από τις εκλογές, γεγονός που συνιστά πλεονέκτημα για τη Ν.Δ., καθώς είναι σαφώς πιο οργανωμένο κόμμα και διαθέτει συμπαγέστερη βάση απ' ό,τι ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ. Ομως, το σκηνικό που διαμορφώνεται εγκυμονεί και κινδύνους. Ο βασικός είναι σε μια άκρως πολιτικοποιημένη αναμέτρηση η κυβέρνηση να περάσει κάτω από τον πήχυ. Παρότι αυτός δεν τίθεται, ούτε πρόκειται να τεθεί από το Μέγαρο Μαξίμου, είναι σαφές πως δεν θα κριθεί ικανοποιητικό κάθε ποσοστό που δεν θα έχει μπροστά το «3». Πάντως, ακόμη και σε μια τέτοια περίπτωση, παρότι είναι σαφές πως η κυβέρνηση θα έχει δεχθεί πλήγμα και ο πρωθυπουργός θα υποχρεωθεί σε διορθωτικές κινήσεις –με πρώτη τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης–, εκλογικά σενάρια
δεν αναμένεται να μπουν στο τραπέζι. Η κυβέρνηση διαθέτει άλλα τρία χρόνια μέχρι την ολοκλήρωση της θητείας της, αλλά και ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
«Δίκοπο» τρόπαιο η μομφή για το ΠΑΣΟΚ
Νέα δεδομένα δημιουργούνται και για το ΠΑΣΟΚ και τον Ν. Ανδρουλάκη. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία για συνεννόηση μεταξύ των αριστερόστροφων κομμάτων του πολιτικού φάσματος, λειτούργησε ως άτυπος επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Παράλληλα, εκμεταλλευόμενος την απουσία του Στ. Κασσελάκη από τη Βουλή, εμφανίστηκε κατά την τριήμερη κοινοβουλευτική μάχη ως ο προνομιακός αντίπαλος του Κυρ. Μητσοτάκη στην πολιτική σκηνή. Ομως, στην πορεία προς τις ευρωεκλογές έχει τα δικά του «στοιχήματα». Το πρώτο και βραχυπρόθεσμο είναι το ΠΑΣΟΚ να επιστρέψει στη δεύτερη θέση στις δημοσκοπήσεις – την οποία είχε απολέσει από τον ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα. Το ΠΑΣΟΚ είναι αμφίβολο κατά πόσο θα έχει τη δυνατότητα για άλλες «μεγάλες» πολιτικές κινήσεις το επόμενο δίμηνο, και εάν δεν κεφαλαιοποιήσει άμεσα την από πολλές πλευρές θετική παρουσία Ανδρουλάκη στην πρόσφατη μάχη της Βουλής, θα αρχίσει να εδραιώνεται η αίσθηση ότι θα υπολείπεται του ΣΥΡΙΖΑ στην αναμέτρηση των ευρωεκλογών. Δεύτερο κρίσιμο ερώτημα αποτελεί
το τι συνέπειες θα έχει η διαφαινόμενη μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε ένα σκληρά αντιπολιτευόμενο κόμμα. Κατά πόσο δηλαδή είναι δυνατόν να του στερήσει την υφιστάμενη σε όλες τις προηγούμενες έρευνες της κοινής γνώμης «ώσμωση» με κεντρώους ψηφοφόρους που στην αναμέτρηση των εθνικών εκλογών του περασμένου Ιουνίου είχαν στραφεί προς τη Ν.Δ. και τον Κυρ. Μητσοτάκη, ειδικά καθώς πλέον στην εκλογική εξίσωση έχουν μπει και οι Δημοκράτες του Ανδρ. Λοβέρδου. Επίσης, είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο η ακραία πόλωση, που ως φαίνεται θα κυριαρχήσει στην πορεία προς τις επερχόμενες ευρωεκλογές, να στρέψει προς τη Ν.Δ. ψηφοφόρους που «φλέρταραν» με το ΠΑΣΟΚ αλλά πλέον μπορεί να μην το επιλέξουν, προτάσσοντας το διακύβευμα της πολιτικής σταθερότητας.
Αλυσιδωτές γκάφες από ΣΥΡΙΖΑ
Το τριήμερο της συζήτησης επί της πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης αποτέλεσε για τον ΣΥΡΙΖΑ μια αλυσίδα λαθών που προσομοιάζει με την εικόνα του πριν από τις εθνικές εκλογές του περασμένου Μαΐου με απλή αναλογική, όταν μετεωρίστηκε μεταξύ της διεκδίκησης της πρώτης θέσης, των κυβερνητικών συνεργασιών με τον ίδιο στη δεύτερη θέση και του σχηματισμού κυβέρνησης μειοψηφίας. Οι αστοχίες είναι πολλές και γνωστές: Ο ΣΥΡΙΖΑ αιφνιδιάστηκε πλήρως από την πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ, καθώς αποδείχθηκε πως δεν ευσταθεί ο αρχικός ισχυρισμός του Ν. Παππά ότι υπήρχαν επί του θέματος δίαυλοι επικοινωνίας με τη Χαριλάου Τρικούπη. Στη συνέχεια ο Στ. Κασσελάκης αμφισβήτησε τη σημασία της πρότασης που το κόμμα του συνυπέγραψε και έβαλε το «αυτογκόλ» της αναφοράς σε διεθνείς εκλογικούς παρατηρητές, δίδοντας τη δυνατότητα στη Ν.Δ. να μεταφέρει και προς τα εκεί το βάρος της συζήτησης ενώ έως τότε τον δημόσιο διάλογο μονοπωλούσαν τα Τέμπη. Τέλος, ο Ν. Φαραντούρης υπέπεσε σε νέο ολίσθημα εκφράζοντας την «ευχή» η Ευρωπαία εισαγγελέας «να ρίξει» την κυβέρνηση. Με τα ανωτέρω δεδομένα αποτελεί μεγάλο στοίχημα για την Κουμουνδούρου να πορευθεί χωρίς λάθη σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο έχοντας ως αντίπαλο την ιδιαίτερα «έμπειρη» τόσο πολιτικά όσο και επικοινωνιακά Ν.Δ. Πόσο μάλλον που ο Στ. Κασσελάκης, λόγω της ολιγόμηνης παρουσίας του στην κεντρική σκηνή, αναμενόμενα δεν γνωρίζει σε βάθος μια σειρά από θέματα που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο, ενώ και η Κουμουνδούρου ως «συντονιστικό κέντρο» με την παρούσα μορφή της δεν αποτελεί εγγύηση ότι τα «φάλτσα» από τοποθετήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ θα αποφευχθούν. Πάντως, ορισμένοι εκτιμούν πως το κόστος, ακόμη και εάν υπάρξουν νέες αστοχίες, θα είναι για τον κ. Κασσελάκη μικρό, καθώς απευθύνεται σε ψηφοφόρους που είτε επιθυμούν τη μετωπική σύγκρουση με τη Ν.Δ. ή θα επιλέξουν στην κάλπη με κριτήρια «λάιφσταϊλ».