Αρχαίοι μύθοι και τυμβωρύχοι στην Ετρουρία
Ο έρωτας και η δίψα για πλούτο οδηγούν στον κόσμο των νεκρών
Χίμαιρα ★★★½ ΔΡΑΜΑ (2023)
Σκηνοθεσία: Αλίτσε Ρορβάχερ Ερμηνείες: Τζος Ο’ Κόνορ, Κάρολ Ντουάρτε
Η πολυσχιδής Ιταλίδα ηθοποιός και σκηνοθέτις Αλίτσε Ρορβάχερ μας στέλνει στην πατρίδα της, Ετρουρία, για να μας παρουσιάσει μια ιστορία όπου η σύγχρονη πραγματικότητα συναντά τους αρχαίους μύθους και οι ζωντανοί ανοίγουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) δρόμο προς τον κόσμο των νεκρών.
Ο Αρθουρ, ένας Βρετανός αρχαιολόγος που έχει μόλις αποφυλακιστεί, επιστρέφει στο ιταλικό χωριό όπου συνελήφθη για υπόθεση αρχαιοκαπηλίας. Σκοπός του είναι να αναζητήσει τη χαμένη αγάπη του, Μπενιαμίνα, ωστόσο, σύντομα θα βρεθεί ξανά μπλεγμένος με μια ομάδα νεαρών τυμβωρύχων, οι οποίοι έχουν «ειδίκευση» στους ετρουσκικούς τάφους της περιοχής. Με έναν παράξενο τρόπο, οι δικές τους επιδιώξεις συναντούν τη δική του... χίμαιρα.
Ο Βρετανός αστέρας του «The Crown», Τζος Ο' Κόνορ (υποδύεται τον νεαρό πρίγκιπα Κάρολο στη σειρά), πρωταγωνιστεί εδώ σε ένα ιδιαίτερο φιλμ, που διαβάζεται σε διαφορετικά επίπεδα. Από τη μία υπάρχει η απελπισμένη αναζήτηση της Μπενιαμίνα και από την άλλη εκείνη της «γλυκιάς συμμορίας» των τυμβωρύχων, οι οποίοι παλεύουν να ξεφύγουν από τη φτώχεια, ξεπουλώντας επί της ουσίας την κληρονομιά των προγόνων τους.
Καθώς ο Αρθουρ συνειδητοποιεί ότι η αγαπημένη του δεν βρίσκεται πια στον κόσμο των ζωντανών, εξερευνά όλο και πιο εμμονικά τους αρχαίους τάφους,
σαν να ελπίζει ότι θα τη συναντήσει εκεί, στη λαξευμένη μορφή κάποιας θεάς.
Η Ρορβάχερ, από την πλευρά της, τα περιγράφει όλα αυτά χρησιμοποιώντας με ευχέρεια μια πλειάδα εκφραστικών μέσων και κινηματογραφικών τεχνικών: τετράγωνο κάδρο, γρήγορη κίνηση σε στυλ βωβής κωμωδίας, απευθείας διάλογος με τον θεατή και διάφορα
Ενας Βρετανός αρχαιολόγος που αναζητάει απελπισμένα τη χαμένη αγάπη του, ενώ κάποιοι άλλοι μονάχα θησαυρούς των Ετρούσκων.
άλλα εμφανίζονται περιστασιακά, μαζί με φελινικά οράματα και βουκολικές εικόνες. Η ατμόσφαιρα μαγικού ρεαλισμού, αν και ελαφρώς επιτηδευμένη ανά στιγμές, ταιριάζει εμφανώς με το αφηγηματικό της όραμα.
Η ίδια το θέτει ως εξής: «Η εγγύτητα μεταξύ του ιερού και του βέβηλου, θανάτου και ζωής, που χαρακτήριζε τα χρόνια που μεγάλωνα, με συνάρπαζε από πάντα και με βοήθησε να έχω αντίληψη στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Γι` αυτό αποφάσισα επιτέλους να κάνω ένα φιλμ που να διηγείται αυτήν την πολύστρωτη ιστορία, αυτήν τη σχέση ανάμεσα σε δύο κόσμους, το τελευταίο μέρος ενός τριπτύχου για μια ιδιαίτερη περιοχή της οποίας η προσοχή εστιάζεται σε ένα κεντρικό ερώτημα: τι πρέπει να κάνει με το παρελθόν της; Οπως λένε μερικοί τυμβωρύχοι, στην περιοχή μας είναι οι νεκροί που δίνουν ζωή».