Η δίκοπη επικοινωνία
Το πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν είναι μόνο ότι «η πολιτική ατμόσφαιρα τα τελευταία εικοσιτετράωρα πέρασε στην αρμοδιότητα των πνευμονολόγων. Πληροφοριακά σωματίδια ποικίλου βάρους αιωρούνται και αναμειγνύονται με τοξικές ψεκάδες, δημιουργώντας ένα νέφος που μολύνει το εθνικό τραύμα» (Μιχάλης Τσιντσίνης, «Καθημερινή», 31.3.2024). Το πρόβλημα είναι πως αυτά τα «πληροφοριακά σωματίδια», ακόμη κι αν πάψουν να αιωρούνται, δεν εξαφανίζονται. Κατακάθονται, μέχρι να τα σηκώσει το επόμενο αεράκι. Και από τέτοια, η φοβερή και τρομερή επικοινωνιακή μαεστρία της κυβέρνησης φρόντισε να σωρευτούν πολλά.
Εχουμε γράψει πολλάκις ότι στην πολιτική, όπως και στη ζωή, τίποτε δεν πάει χαμένο. Η έκκληση του πρωθυπουργού προς τους
συγγενείς των θυμάτων στα Τέμπη, «σας κοιτώ στα μάτια και σας λέω ότι δεν έγινε καμία συγκάλυψη. Είναι στη δική σας ευχέρεια αν θα με πιστέψετε» (Βουλή, 28.3.2024), θα είχε μεγαλύτερες ελπίδες αν δεν υπήρχε η προηγούμενη ανεκπλήρωτη υπόσχεσή του ότι στο θέμα των υποκλοπών «θα πέσει άπλετο φως».
Στην υπόθεση του διαβόητου παραποιημένου ηχητικού (που δεν μοιάζει να είναι και θανάσιμο αμάρτημα) το επικοινωνιακό επιτελείο μπορούσε να ακολουθήσει την τακτική του σκανδάλου Ασημακοπούλου, το οποίο είναι βαρύτερο αφού αφορά προσωπικά στοιχεία των πολιτών:
«Το ηχητικό πήρε ο τάδε και το έδωσε στον δείνα». Αντ' αυτών –και μάλλον για λόγους συσπείρωσης της εκλογικής της βάσης– η κυβέρνηση κατασκεύασε «δράκους» με συμφέροντα που δημιούργησαν επιπλέον «τοξικές ψεκάδες» και έγιναν μπούμερανγκ· αποκαλύφθηκε ότι οι δικοί της υπουργοί μιλούσαν με τα συμφέροντα που κατήγγειλε. Συν τοις άλλοις, οι κυβερνητικοί «δράκοι» γέννησαν άλλους «δράκους» και το νέφος πύκνωσε.
Η επικοινωνία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής, αλλά η υπερβολική δόση κάνει τα πράγματα χειρότερα. Π.χ., το φοβερό spin της κυβέρνησης για
την οικονομία έπεισε τους πολίτες ότι όλα πάνε καλά· πήραμε επενδυτική βαθμίδα (ζήτωωω!, ακούμε στην TV), αυξάνονται οι επενδύσεις (μπράβοοοο!, όπως προηγουμένως) κ.λπ. Και μετά, ένας συνταξιούχος, ένας μισθωτός, ένας άνεργος πάνε στο σούπερ μάρκετ. Οταν βγουν είναι οργισμένοι, όχι από τη διάψευση όσων άκουγαν, αλλά γιατί αισθάνονται ριγμένοι. Είναι πεπεισμένοι ότι η οικονομία πάει καλά, αλλά πάει καλά μόνο για τους άλλους. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο για οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Η επικοινωνία είναι δίκοπο μαχαίρι, ειδικώς όταν είναι επιτυχημένη. Πρώτον, γιατί είναι βραχυχρόνια –η πραγματικότητα πάντα εκδικείται– και δεύτερον επειδή αφήνει πολύ κατακάθι, που μπορεί να γίνει τοξικό νέφος εκεί που δεν το περιμένει κανείς...