Η διάτρητη ασπίδα

Ηεπανάληψη δεν φθείρει τα αίτια των μειωμένων αντανακλαστικών των Αρχών. Ξανά στο στόχαστρο η δημοσιοϋπαλληλική αδράνεια, η πλημμελής εκπαίδευση, η αδυναμία αναγνώρισης και διαχείρισης του κινδύνου, η απουσία ενός καλοδουλεμένου συστήματος στήριξης των θυμάτων, ενός οργανωμένου δικτύου δομών καταφυγής... Οπως η Κυριακή στους Αγίους Αναργύρους, έτσι και η Κωνσταντίνα στη Μακρινίτσα, η γειτόνισσα της Αννας στη Δάφνη, η Ντόρα στη Ρόδο, η Βίκυ στη Θεσσαλονίκη, η Ελεονώρα στη Ζάκυνθο, η Γεωργία στη Σαλαμίνα είχαν φανερώσει στην αστυνομία τον σκοτεινό αυτοματισμό της βίας των πρώην συντρόφων.

Η επανάληψη δεν δένει τα χέρια των εν δυνάμει φονιάδων.

Ακόμη κι αν έχουν διωχθεί στο παρελθόν –το 70% των δραστών ενδοοικογενειακής βίας διώκεται–, το πιθανότερο είναι να μην καταδικαστούν, κι αν αυτό συμβεί να μη φυλακιστούν· για πλημμέλημα δεν μπαίνει κανείς στη φυλακή. Σύμφωνα με το Μεσογειακό Ινστιτούτο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας, στην Ελλάδα μόνο 3% όσων διώκονται για ενδοοικογενειακή βία καταλήγουν στη φυλακή. Στην Ισπανία το 30%. Εμμένοντας στη διακύμανση των στιγμών («ζευγάρι είναι, θα τα βρουν», «απέσυρε τη μήνυση»), οι εμπλεκόμενοι συχνά μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο βίας δεν χτίζει φάκελο υπό μελέτη, ούτε στην ακραία απειλή ενεργοποιεί το καμπανάκι της αστραπιαίας παρέμβασης. Χωρίς τα παραπάνω, μηνύσεις, ασφαλιστικά μέτρα, γραμμές υποστήριξης, κουμπιά πανικού δεν σώζουν το θύμα. Παρακολούθηση της υπόθεσης και άμεση απόκριση. Που είναι τόσο πιο γρήγορη όσο λιγότερες ψευδαισθήσεις τρέφουν οι Αρχές για τον δράστη.

Μικρό το πηλίκο, τρία χρόνια μετά το ελληνικό ρεκόρ στην αύξηση γυναικοκτονιών στην Ευρώπη (187,5%), με το άλμα από τα 8 περιστατικά το 2020 στα 23 το 2021. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Διότι το ελληνικό τμήμα του σχετικού Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου έδωσε διαφορετικούς αριθμούς για τα ίδια έτη: 19 το 2020 και 31 το 2021.

Ειδικοί και γυναικείες οργανώσεις που τάσσονται υπέρ της αναγνώρισης της γυναικοκτονίας ως ιδιώνυμου αδικήματος πιστεύουν πως ο νομικός διαχωρισμός της θα περιόριζε και την υποκαταγραφή του εγκλήματος, σημάδι του διάτρητου συστήματος. Διότι και ο ακριβής αριθμός θυμάτων, μαζί με το γερό δίχτυ προστασίας, τις ποινές, την εκπαίδευση στην έκφραση του φύλου είναι πυλώνας του μηχανισμού που εμποδίζει το αδιανόητο να γίνει ρουτίνα.