Στο μίξερ της αδίστακτης δημαγωγίας
«Εμείς έχουμε πει ότι θέλουμε οπλοκατοχή στον Ελληνα, εκπαίδευση στην Ελληνίδα, στον καθένα», είπε σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης. Το κόμμα του στις τελευταίες δημοσκοπήσεις εμφανίζει άνοδο. Ο κ. Βελόπουλος διευκρίνισε, με αφορμή τη γυναικοκτονία στους Αγίους Αναργύρους, ότι ίσως «αν η κοπέλα ήταν εκπαιδευμένη, θα είχε τη δυνατότητα να αμυνθεί». Υποθέτουμε, δηλαδή, ότι αν είχε ασκηθεί στην αυτοάμυνα, ως άλλη «Λάρα Κροφτ» ή η ηρωίδα στο «Kill Bill», θα μπορούσε να έχει εξουδετερώσει τον δολοφόνο της. Η θέση περί οπλοκατοχής διατυπώθηκε στην ίδια απάντηση που αφορούσε μια κοινώς αποδεκτή πραγματικότητα, για «το τι πρέπει να αλλάξει στην Ελληνική Αστυνομία»: «Κατ’ αρχάς τα παιδιά είναι ανεκπαίδευτα. Τους παίρνουν δυο-τρεις μήνες και τους βάζουν στην αστυνομία. Ούτε τα βασικά δεν κάνουν». Οποιος άκουγε την κρίση αυτή (έστω και καθ’ υπερβολήν εκφρασμένη) προσγειωνόταν ομαλά στο σκέλος της «οπλοκατοχής». Τι κι αν οι δημοσιογράφοι, με επιχειρήματα, προσπαθούσαν να τον φέρουν αντιμέτωπο με τις ολέθριες συνέπειες της πρότασής του. Εκείνος πέταγε με φόρα ένα «όχι στον δρόμο, αλλά στο σπίτι να κρατούν τα όπλα», και καθάριζε. Το καλοσυντηρημένο μίξερ της αδίστακτης δημαγωγίας όλα τα αλέθει.
Και, βέβαια, ύστερα από ένα συμβάν που έχει προκαλέσει έξαρση συναισθημάτων, ποιος δεν φλερτάρει στο φαντασιακό του με την αυτοδικία; Η αύξηση των ποσοστών της Ελληνικής Λύσης δεν αφήνει το πολιτικό σύστημα ανεπηρέαστο. Με ενδεχόμενη μάλιστα τη διάλυση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Σπαρτιατών, πού θα βρει πιο φιλική στέγη ένα μέρος των ψηφοφόρων τους;
Με τον αέρα στα πανιά του, λοιπόν, ο κ. Βελόπουλος επαναλάμβανε κάθε τόσο ότι «δεν συνωμοσιολογεί», αλλά «αν είχαμε δημοκρατία στην Ελλάδα, τουλάχιστον 1.000 λαμόγια θα ήταν φυλακή». Σε ποιο λαϊκό καφενείο δεν έχει ακουστεί η φράση αυτή;
Οταν η τερατολογία αναμειγνύεται με το «περί δικαίου δημόσιο αίσθημα», το μείγμα είναι απρόβλεπτο. Οταν χαϊδεύεις τα πιο «αδιαμφισβήτητα» ένστικτα και εκχωρείς τη λογική στον κόσμο του ανεξερεύνητου και του αδιασταύρωτου («λέω ό,τι να ’ναι» εν ολίγοις), βρίσκεσαι καβάλα στο παλιρροϊκό κύμα του ανορθολογισμού. Η στιγμή είναι πρόσφορη για να ενωθούν η ψήφος διαμαρτυρίας με την ψήφο απελπισίας.