Λίγοι να παράγουν, όλοι να τρώμε
Κύριε διευθυντά
Με μιαν εβδομάδα καθυστέρηση, διάβασα το άρθρο του κ. Μάνου Ματσαγγάνη στην «Καθημερινή» της Κυριακής 31ης Μαρτίου 2024, με τίτλο «Γιατί είναι τόσο χαμηλοί οι μισθοί στην Ελλάδα;». Το διάβασα και απόρησα. Γράφει ο κ. Ματσαγγάνης: «...Κάθε θέση εργασίας δημιουργεί ένα πλεόνασμα αξίας, ίσο με τη διαφορά μεταξύ της τιμής του προϊόντος ή της υπηρεσίας που παράγεται, και όλων των άλλων στοιχείων του κόστους παραγωγής εκτός από τους μισθούς και τα κέρδη. Το πώς μοιράζεται αυτό το πλεόνασμα εξαρτάται από τον συσχετισμό ισχύος μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών . ... ». Αλίμονο, το πώς μοιράζεται αυτό το πλεόνασμα εξαρτάται πριν απ' όλα από τη θέληση των... εκλογέων. Διότι αυτό το πλεόνασμα πρέπει πρώτα να χρηματοδοτήσει τη λειτουργία του κράτους ή, στην περίπτωση του ελλαδικού κράτους, τη δυσλειτουργία του.
Μόνον αφού πληρωθούν απολύτως στην ώρα τους οι σταθμάρχες των Τεμπών και οι αστυνομικοί του Αστυνομικού Τμήματος Αγίων Αναργύρων, οι δικαστές που καθυστερούν τις αποφάσεις τους, οι εκπαιδευτικοί που αδιαφορούν και αναρίθμητοι μικροτύραννοι σφραγιδοκράτορες, καθώς και τα δυόμισι εκατομμύρια των συνταξιούχων το μισό της συντάξεώς τους, αυτό που χρηματοδοτεί ο προϋπολογισμός, μπορούν οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι να ασχοληθούν με τη μοιρασιά του όποιου πλεονάσματος αξίας έχει απομείνει. Αν έχει απομείνει...
Η γνώμη μου είναι ότι οι μισθοί είναι τόσο χαμηλοί στην Ελλάδα για τον λόγο που εξήγησε, πριν από σχεδόν 250 χρόνια, ο Ανταμ Σμιθ στον «Πλούτο των Εθνών»: «Δεν υπάρχει χώρα στην οποία το σύνολο της ετησίας παραγωγής χρησιμοποιείται για να συντηρούνται οι φιλόπονοι. Οι άεργοι παντού καταναλώνουν μέγα μέρος της· και κατά τις διαφορετικές αναλογίες κατά τις οποίες η παραγωγή διανέμεται στις δύο αυτές διαφορετικές ομάδες ανθρώπων [των φιλοπόνων και των αέργων] η κανονική ή η μέση κατ' έτος αξία της θα αυξάνεται ή θα μειώνεται ή θα μένει σταθερά από το ένα έτος στο άλλο...».
Η μακρά στασιμότης της παραγωγής στην Ελλάδα στα πενήντα χρόνια της Μεταπολιτεύσεως (και στα προηγηθέντα 150), σε σύγκριση με χώρες όπως η Ταϊβάν, το Ισραήλ και η Ιρλανδία, οφείλεται, κατά την άποψή μου, ακριβώς στην προσπάθεια που κάναμε, και κάνουμε, ως κοινωνία, να διαχωρίσουμε μόνιμα την παραγωγή από τη διανομή της: Λίγοι να τα παράγουν και όλοι να τα τρώμε. Και όπως φαίνεται, θα χρειαστεί να οπισθοδρομήσουμε για πολλά χρόνια ακόμη, μέχρι να ενστερνιστούμε το αποστολικό «Εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδὲἐσθιέτω». Αν το ενστερνιστούμε... Διότι οι φιλόπονοι δεν είναι ανόητοι να μένουν στη Ελλάδα, όπου το πλεόνασμα που αυτοί δημιουργούν, το μοιράζονται, κανονικά και με τον νόμο, με τους αέργους. Φεύγουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό οι φιλόπονοι και αφήνουν τους αέργους να βράσουν στο ζουμί τους. ΓΈΩΡΓΙΟΣ ΙΑΚ. ΓΈΩΡΓΑΝΑΣ