Ανάχωμα στη δημογραφική κατάρρευση
Ενας από τους λόγους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και την οριστική διάλυση της χιλιόχρονης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν η δραματική δημογραφική επιδείνωση. Ο πληθυσμός της Πόλης είχε μειωθεί κατά πολύ και οι νέοι ήταν ελάχιστοι.
Αντίθετα, η ακμή του Ελληνισμού –στρατιωτική, πολιτική, οικονομική και πολιτισμική– συνδυάστηκε πάντοτε με περιόδους δημογραφικής άνθησης, ποσοτικής και ποιοτικής.
Σήμερα βιώνουμε μια δημογραφική κρίση, η οποία λαμβάνει πια χαρακτηριστικά δημογραφικής κατάρρευσης. Αν συνεχίσουμε έτσι, το 2050 ο γηγενής πληθυσμός της χώρας θα ανέρχεται περίπου σε 7.500.000 κατοίκους, με το μισό τουλάχιστον αυτού του πληθυσμού να είναι άνθρωποι άνω των 65 ετών. Κι όλα αυτά σε ορίζοντα μόλις 25 ετών.
Οι αιτίες της δημογραφικής κατάρρευσης είναι πολλές και χιλιοειπωμένες. Η δεκαετία των μνημονίων συνέτεινε, καθοριστικά μάλιστα, αλλά δεν είναι η μόνη αιτία. Η αλλαγή των αξιών και του τρόπου ζωής έχουν επίσης καθοριστικό μερίδιο. Δεν πρέπει όμως να παραβλέπουμε ότι η χαμηλή γεννητικότητα δεν είναι κανόνας σε όλο τον δυτικό κόσμο. Οπου η οικογένεια είναι αξιακά και κοινωνικά ισχυρή, έχοντας παράλληλα επαρκή υποστηρικτική δομή, οι αριθμοί είναι πολύ καλύτεροι από την Ελλάδα.
Από εδώ και πέρα, κάθε μέρα πρέπει να είναι μέρα των έργων και όχι των λόγων. Γιατί δεν υπάρχουν πια περιθώρια. Η Ελλάδα, αν δεν αλλάξουν άμεσα οι δημογραφικοί δείκτες, θα περιπέσει σε τεράστια κρίση και το έθνος μας θα δοκιμαστεί σκληρά.
Καμιά οικονομία δεν μπορεί να σταθεί όρθια με το ήμισυ του πληθυσμού συνταξιούχους. Καμιά επένδυση και ανάπτυξη δεν γίνεται να πραγματωθεί σε χώρα χωρίς ακμάζον ηλικιακά δυναμικό. Κανένα σύστημα υγείας και πρόνοιας δεν μπορεί να βαστάξει τόσους υπερήλικες. Καμιά επιστημονική και πολιτισμική πρόοδος δεν συντελείται υπό συνθήκες καθολικής σχεδόν γήρανσης. Κανένα έθνος στην Ιστορία δεν άντεξε τις έξωθεν πιέσεις χωρίς ικανό και δυναμικό πληθυσμό. Καμιά χώρα δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει, όταν τα 2/3 του πληθυσμού της είναι συγκεντρωμένα σε δύο νομούς και η περιφέρεια μαραζώνει, με παράλληλη ραγδαία απομείωση του πρωτογενούς τομέα, αυτού δηλαδή που παράγει τα πιο βασικά για τη ζωή αγαθά.
Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχουν αναγάγει σε μείζονα άξονα πολιτικής την αντιμετώπιση της δημογραφικής κατάρρευσης, με μια σειρά από διυπουργικές πολιτικές, οι οποίες λειτουργούν σαν κυματοθραύστης στην κρίση, ενισχύοντας τις νέες οικογένειες και επιδιώκοντας τον επαναπατρισμό Ελλήνων της διασποράς. Αυτός είναι μονόδρομος.
Η μεταναστευτική –με αυστηρούς κανόνες– ενίσχυση της Ελλάδας δεν αφορά την αντιμετώπιση της δημογραφικής κρίσης, αλλά μόνο την κάλυψη συγκυριακών αναγκών σε ορισμένους παραγωγικούς κλάδους για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν γίνεται –για λόγους πολιτισμικούς, ιστορικούς και κοινωνικούς βασικά– να αντιμετωπιστεί η δημογραφική κρίση μέσω της μετανάστευσης. Τα αδιέξοδα είναι ήδη πολλά και έντονα όπου δεν υπήρξε επαρκής σωφροσύνη και κατανόηση της διαφοράς του δημογραφικού προβλήματος από τις συγκυριακές ανάγκες της οικονομίας.
Πέρα και πάνω από τις πολιτικές ενίσχυσης και θεσμικής υποστήριξης της οικογένειας, απαιτείται και μια αξιακή θωράκιση της μητρότητας, της πατρότητας και συνολικά της οικογένειας. Οι αξίες μας και ο τρόπος οργάνωσης του συλλογικού μας βίου ήταν πάντοτε οικογενειοκρατικός. Αυτός είναι ο ελληνικός τρόπος, που μας έφερε μέχρις εδώ. Και είναι και ο μόνος ικανός να μας πάει παρακάτω, σε συνθήκες ακμής.
Κανένα έθνος στην Ιστορία δεν άντεξε τις έξωθεν πιέσεις χωρίς ικανό και δυναμικό πληθυσμό.