Ο Κινγκ «γεννήθηκε» μαζί με την Κάρι
Δύο άσχετες πληροφορίες και μια αντιπαθητική ηρωίδα ήταν ό,τι χρειαζόταν για να αναδειχθεί ο «βασιλιάς του τρόμου»
Ο Στίβεν Κινγκ ήθελε να γίνει συγγραφέας από μικρός. Η μητέρα του το ήξερε. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν έβλεπε όλες εκείνες τις απορριπτικές επιστολές από εκδοτικούς οίκους καρφιτσωμένες στον τοίχο του δωματίου του, όπως γράφει ο ίδιος στο αυτοβιογραφικό του «On Writing. A Memoir of the Craft» (εκδ. Hodder & Stoughton, 2012); Η κυρία Κινγκ τον συμβούλευσε να πάρει πτυχίο δασκάλου, «έτσι για να έχεις κάτι για ασφάλεια».
Ετσι, την εποχή που ξεκίνησε να γράφει το «Κάρι», το 1973, εργαζόταν ως δάσκαλος αγγλικής γλώσσας στην πόλη Χάμπντεν, βγάζοντας 6.400 δολάρια τον χρόνο. Ωστόσο, με το γράψιμο συνέχιζε να έχει δυσκολίες. «Ο τρόμος, η επιστημονική φαντασία, τα αστυνομικά διηγήματα στα ανδρικά περιοδικά υποχωρούσαν έναντι των πληθωρικών σεξουαλικών αφηγήσεων. Αυτό ήταν μέρος του προβλήματος μόνο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου, το γράψιμο με δυσκόλευε».
Η αιτία ήταν η δουλειά του «τα πρωινά»: όσο κι αν συμπαθούσε τους συναδέλφους του και αγαπούσε τα παιδιά, ερχόταν η Παρασκευή το απόγευμα κι ένιωθε το μυαλό του να έχει γίνει ζελέ...
Κάπου εκεί, ο Κινγκ θυμήθηκε κάτι: λίγα χρόνια πριν, για να βγάζει μερικά χρήματα τα καλοκαίρια, δούλευε ως επιστάτης σε ένα γυμνάσιο, παρέα με έναν βετεράνο πεζοναύτη του Β΄ Παγκοσμίου, τον Χάρι, ο οποίος του έλεγε τρομακτικές ιστορίες για το πώς ήταν να επιτίθενται κατά κύματα οι Ιάπωνες στην ατόλη Τάραουα, κραδαίνοντας ξίφη και ξιφολόγχες.
Οι ροζ κουρτίνες
Μαζί μια μέρα καθάριζαν τα γυναικεία ντους και ο Κινγκ παρατήρησε πως στο συγκεκριμένο γυμνάσιο είχε ντουσιέρες με ροζ πλαστικές κουρτίνες. Οπως του εξήγησε ο Χάρι, ήταν σε περίπτωση που έρθει ξαφνικά περίοδος στα κορίτσια να μπορούν να προστατευτούν. Ο Κινγκ θυμήθηκε αυτή τη φαινομενικά αδιάφορη κουβέντα αλλά του ήρθε η ιδέα για την εναρκτήρια σκηνή ενός διηγήματος: σε έναν τέτοιο χώρο, αλλά χωρίς ροζ κουρτίνες μπάνιου, έρχεται η περίοδος για πρώτη φορά σε μια ανυποψίαστη έφηβη. Βλέπει το αίμα και τρομάζει, τη στιγμή που τα άλλα κορίτσια της πετάνε πετσέτες και ταμπόν γελώντας, κοροϊδεύοντάς την.
Αλλη ανάμνηση: σε ένα άρθρο στο περιοδικό Life, ο Κινγκ διαβάζει ότι σε πολλές περιπτώσεις Πόλτεργκαϊστ (θορυβοποιό πνεύμα στα γερμανικά), οι μετακινήσεις αντικειμένων μάλλον είχαν γίνει τηλεκινητικά και όχι εξαιτίας κάποιου στοιχειού. «Υπήρχαν ενδείξεις που φανέρωναν ότι ίσως ορισμένα νέα παιδιά να είχαν τέτοιες δυνάμεις, ειδικά κορίτσια στην εφηβεία, την εποχή της πρώτης τους -»...
«Ουάου!», γράφει ο Κινγκ. «Δύο άσχετες μεταξύ τους ιδέες, η εφηβική σκληρότητα και η τηλεκίνηση, ενώθηκαν». Η τρομοκρατημένη (κακοποιημένη και από τη θρησκόληπτη μάνα της) έφηβη, με το που θυμώνει μπορεί με το μυαλό της να κάνει μεγάλο κακό...
Ωστόσο, πέρασε καιρός, χρόνια. Οταν στρώθηκε επιτέλους στο γράψιμο, κάλυψε τρεις σελίδες, τις διάβασε και αηδιασμένος τις πέταξε στα σκουπίδια. Συναισθηματικά, η ιστορία δεν τον συγκινούσε. Κυρίως όμως ο βασικός χαρακτήρας –η κοπέλα– δεν του ήταν ιδιαίτερα συμπαθής. «Η Κάρι Γουάιτ έδειχνε χοντροκομμένη και παθητική, το τέλειο θύμα». Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο κόσμος των έφηβων κοριτσιών τού ήταν ανοίκειος, ξένος. Υπήρχε όμως και κάτι ακόμα: η ιστορία, για να βγάλει τα λεφτά της, θα έπρεπε να είναι εκτενής – που σήμαινε όμως ότι δεν θα μπορούσε να την αγοράσει ένα περιοδικό.
«Κάτι έχεις εδώ...»
Την επομένη που πέταξε τις τρεις σελίδες στο καλάθι των αχρήστων, βρήκε την Τάμπι, τη γυναίκα του, να τις έχει βρει και να τις διαβάζει. Η αντίδρασή της; Ηθελε
να δει τι γίνεται παρακάτω. «Νομίζω ότι έχεις κάτι εδώ», του είπε. «Στ' αλήθεια το πιστεύω». Κι όσο για το κομμάτι με τον κόσμο των κοριτσιών, που τον ένιωθε ξένο, θα τον βοηθούσε εκείνη.
Ποτέ του δεν συμπάθησε την Κάρι Γουάιτ ο δημιουργός της, και ποτέ δεν εμπιστεύτηκε τη φίλη της, τη Σου Σνελ, που της δανείζει το αγόρι της για τη νύχτα του σχολικού χορού. «Αλλά ήξερα και εγώ ότι είχα κάτι εδώ πέρα». Βασίστηκε σε δύο κορίτσια που ήξερε απ' το σχολείο για να έχει ένα μοντέλο και προχώρησε.
Κάπως έτσι γεννήθηκε η «Κάρι», το τέταρτο μυθιστόρημα του Κινγκ αλλά το πρώτο που κατάφερε να δημοσιευθεί – και να ξεκινήσει έτσι ένας θρύλος, αυτός του Στίβεν Κινγκ, ο οποίος βαστάει μέχρι σήμερα. Στη χώρα μας η «Κάρι» έγινε γνωστή ως «Εκρηξη οργής» μέσα από την κινηματογραφική μεταφορά (1976) του Μπράιαν ντε Πάλμα, με τη Σίσι Σπέισεκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο (και έναν νεότατο Τζον Τραβόλτα σε δεύτερο ρόλο: είναι αυτός που σφάζει τα γουρούνια και φροντίζει στον σχολικό χορό η Κάρι να λουστεί στο αίμα τους...).
Ο Κινγκ έστειλε το χειρόγραφο του «Κάρι» στον περιώνυμο εκδοτικό οίκο Doubleday. Μετά το ξέχασε. Μια μέρα, ενώ δίδασκε στο σχολείο, ειδοποιήθηκε πως τον ήθελε η γυναίκα του, η Τάμπι, στο τηλέφωνο. Επειγόντως. Ο Κινγκ τρόμαξε: κάτι είχε συμβεί σε κάποιο από τα παιδιά τους; Οταν το σήκωσε, άκουσε μια ξέπνοη Τάμπι να του διαβάζει ένα τηλεγράφημα: «Συγχαρητήρια. Η Κάρι είναι επισήμως βιβλίο του Doubleday. Προκαταβολή 2.500 δολαρίων είναι εντάξει; Το μέλλον σου ανήκει. Με αγάπη, Μπιλ».
Ο Μπιλ ήταν ο Ουίλιαμ Τόμσον, επιμελητής στον εκδοτικό οίκο (αργότερα, θα ανακάλυπτε έναν άλλο άγνωστο συγγραφέα, τον Τζον Γκρίσαμ). Ηταν 1974.
Το «Κάρι» κλείνει φέτος πενήντα χρόνια ζωής. Στο εξωτερικό τα αφιερώματα έχουν ήδη ξεκινήσει. Σήμερα, στην «Κ», ζητάμε από τρεις φανατικούς αναγνώστες του Στίβεν Κινγκ να μας μιλήσουν για το «Κάρι» και τη μεγάλη τους αναγνωστική αγάπη...
Το κοστούμι του δασκάλου τού έπεφτε στενό. Στο σχολείο όπου δίδασκε, στο Χάμπτεν, ασφυκτιούσε, παρότι αγαπούσε τα παιδιά. Ηθελε να γράψει, αλλά τι;
Πενήντα χρόνια από την πρώτη έκδοση του «Κάρι», του Στίβεν Κινγκ. Ηταν το τέταρτο μυθιστόρημά του, αλλά το πρώτο που βγήκε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.