Η άθραυστη αλυσίδα των «αντιποίνων»
Στην επαληθευμένη από αμερόληπτες πηγές Ιστορία, το δόγμα «ποίος ήρξατο χειρών αδίκων» σπανίως προσφέρει στέρεη ερμηνεία και ακράδαντο πλέγμα δικαιολογιών, κι ας τα θεωρούν σίγουρα οι χρήστες του. Στην εξαιρετικά περίπλοκη περίπτωση της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής, το εν λόγω δόγμα δεν είναι παρά αιτιολογικός μύθος. Περισώζεται μόνο στην προπαγανδιστική γλώσσα όσων χρηστών του αποφασίζουν να κόψουν και να κάψουν τις μισές παλιές σελίδες, ώστε να απομείνουν οι «σωστές»: οι βολικές. Ολα αυτά θα αφορούσαν την εθνολογία, αν ορισμένοι από τους «συμβαλλομένους» δεν χρησιμοποιούσαν το βαθύ παρελθόν σαν όπλο ή άλλοθί τους. Μπορούμε όμως, εν έτει 2024, να δρούμε επιλέγοντας σαν οδηγό τα αιματηρότερα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, όπως συνηθίζει ο εν πολλαίς αμαρτίαις διαλάμπων Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ή τις φονικές
εντολές του Κορανίου, όπως συνηθίζουν οι Ιρανοί αγιατολάδες; Το εκδικητικό «ψυχήν αντί ψυχής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού» το συναντάμε λέξη προς λέξη ίδιο στο παλαιοδιαθηκικό «Δευτερονόμιο» και στο ιερό βιβλίο των μουσουλμάνων, που αντιγράφει ρητά τους πρώτους διδάξαντες. Το συναντάμε επίσης, με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «νόμιμα αντίποινα», τόσο στις εξηγήσεις που έδωσαν οι Ιρανοί για την ευτυχώς άνευ θυμάτων επιδρομή τους κατά του Ισραήλ με πυραύλους και ντρόουν, όσο και στις εξηγήσεις του Ισραήλ για τη συνεχιζόμενη επιδρομή του κατά των Παλαιστινίων της Γάζας, τόσο άγρια που αφύπνισε για μια-δυο στιγμές ακόμα και την κοιμωμένη συνείδηση της ουμανιστικής Δύσης.
Μετά την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, το Ιράν έπαψε να αναγνωρίζει το δικαίωμα του Ισραήλ να υφίσταται ως κράτος. Από την πλευρά του, το Ισραήλ αρνείται
τη συγκρότηση ενός όντως ελεύθερου και κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους. Η σύγκρουση των δύο αρνήσεων οδηγεί νομοτελειακά, για λόγους «γοήτρου», σε μιαν ατέρμονη πνιγηρή αλυσίδα «αντιποίνων». Από τη μια εξόρυξη οφθαλμού στην άλλη άρχουν πλέον τυφλοί, ικανοί να σύρουν τον λαό τους στην καταστροφή και την οικουμένη σε πόλεμο για να επιβιώσουν πολιτικά ή για να αποδείξουν την αίγλη της θρησκείας τους. Αραγε, πριν αποφασίσουν αντίποινα στα αντίποινα οι Ισραηλινοί, προλαβαίνουν να θυμηθούν ότι το έθνος τους χρωστάει μερικώς την ύπαρξή του σε έναν Πέρση βασιλιά; Τι θα είχαν απογίνει οι Ιουδαίοι αν ο Κύρος Β΄ ο Μέγας δεν τερμάτιζε με διάταγμά του τη μακρά «βαβυλώνια αιχμαλωσία» και δεν επέτρεπε στους πάμπολλους αιχμαλώτους Εβραίους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και να ανοικοδομήσουν την Ιερουσαλήμ και τον Ναό της;