Η Ελλάδα και η Μέση Ανατολή
Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή δείχνουν ότι οι αντιμαχόμενες πλευρές, ευθέως ή εμμέσως, αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι οι ισορροπίες είναι λεπτές και κρίσιμες. Ο τρόπος αντίδρασης του Ιράν στο από αέρος πλήγμα στο προξενείο του στη Δαμασκό και ο θάνατος υψηλόβαθμου στελέχους, μεταξύ άλλων, των Φρουρών της Επανάστασης, ήταν σχεδόν γραφειοκρατικός. Περίπου προειδοποίησαν για τα πλήγματα, προκειμένου η ισραηλινή αεράμυνα και οι σύμμαχοι που υπερασπίστηκαν τον εναέριο χώρο του κράτους να είναι σε πλήρη ετοιμότητα ώστε να επιτύχουν αυτό το 99% κατάρριψης των εισερχομένων πυραύλων. Το βάρος πέφτει τώρα στο Ισραήλ, το οποίο βρίσκεται «στη γωνία», καθώς οι ακραίοι σύμμαχοι του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, παρά τις ρητορικές κορώνες, αντιλαμβάνονται ότι περαιτέρω ακραία κλιμάκωση μπορεί να οδηγήσει σε πραγματικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η αντιπαράθεση Ιράν - Ισραήλ αμέσως απομάκρυνε το ενδιαφέρον από τη Λωρίδα της Γάζας, η οποία, παρά την τρομακτική ανθρωπιστική καταστροφή, δεν είναι παρά ένα από τα πολλά πεδία ανταγωνισμού ανάμεσα στην Τεχεράνη και στην Ιερουσαλήμ.
Ο ρόλος των ΗΠΑ παραμένει καθοριστικός. Με τη στιβαρή στρατιωτική παρουσία στη περιοχή και τη βαρύτητα που δίνει στον δυτικό συνασπισμό στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Ερυθρά Θάλασσα, υπενθυμίζει ότι ο αμερικανικός παραμένει ο μοναδικός παράγοντας που είναι ικανός να συγκρατήσει μια πολεμική σύγκρουση από τη γενίκευσή της. Η αμήχανη στάση της Τουρκίας δείχνει τη δυσκολία της να ισορροπήσει με τους ισχυρούς δρώντες της περιοχής, όπως το Ιράν και η Ρωσία, αλλά και την ανάγκη να διατηρήσει τις λειτουργικές σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Πολλοί αναζητούν διδάγματα από την κατάσταση που επικρατεί στη Μέση Ανατολή για την ελληνική πραγματικότητα. Ωστόσο πρόκειται για διανοητικές ασκήσεις δίχως ιδιαίτερο αντίκρισμα. Η Ελλάδα δεν είναι Ισραήλ, ούτε και η Τουρκία μοιάζει με το Ιράν. Η αντιπαραβολή οπλικών συστημάτων και τεχνολογίας είναι, βεβαίως, μια άσκηση χρήσιμη, η οποία, όμως, δεν απαντά σε κάποιο ερώτημα.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που γεωγραφικά βρίσκεται σε μια ζώνη έντασης. Και αντιμετωπίζει ταυτόχρονα προβλήματα του πρώτου κόσμου, στον οποίο ανήκει, όπως η απουσία συλλογικών στόχων, η προσήλωση στην ατομική ανάπτυξη και η δημογραφική κάμψη, αλλά και προβλήματα του... Τρίτου Κόσμου, καθώς παραμένει ένα κράτος με ανύπαρκτη βιομηχανία και καχεκτικά οικονομικά θεμέλια. Η εξίσωση για τον ελληνισμό δεν είναι εύκολη και δεν μπορεί να λυθεί με άνωθεν συνταγές, δοκιμασμένες και αποτυχημένες ήδη από τις δεκαετίες του '80 και του '90. Και, κυρίως, δεν μπορεί να λυθεί με συνθήματα.