Απαγορεύσεις
Ξέρουμε το ύφος. Ξέρουµε πόσο εύκολα υψώνει το δάχτυλο. Με αυτό το ύφος και αυτό το δάχτυλο (θα) απευθυνόταν ο Γιάνης Βαρουφάκης στους Γερµανούς – ως κατήγορος του έθνους: «Σας κατηγορούµε ότι δεν απαντάτε ποτέ στην ερώτηση που κάθε Γερµανός πρέπει να απαντήσει: Πόσο παλαιστινιακό αίµα πρέπει να κυλήσει µέχρι να ξεπλυθούν οι δικαιολογηµένες ενοχές σας για το Ολοκαύτωµα;».
Σε μία πρόταση ο Βαρουφάκης πατάει όλα τα «κόκκινα» κουµπιά, που θα έκαναν τον µέσο Γερµανό να νιώσει βαθύτατα προσβεβληµένος. Οι γερµανικές αρχές, πάντως, πρέπει να είχαν αποφασίσει ήδη, προτού διατυπωθεί η προσβολή, να «τραβήξουν την πρίζα» στο συνέδριο για την Παλαιστίνη που είχε διοργανωθεί στο Βερολίνο (µε τη συµµετοχή, µεταξύ άλλων, και ενός 87χρονου Παλαιστίνιου συγγραφέα, ο οποίος έχει δηλώσει ότι αν ήταν νεότερος θα είχε λάβει µέρος στη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου).
Θα είχαμε άραγε εκτεθεί σε αυτές τις εµπρηστικές δηλώσεις, αν δεν είχε προηγηθεί η απαγόρευση – που πήρε και τη µορφή αποκλεισµού του Βαρουφάκη από κάθε δηµόσια δραστηριότητα στη χώρα; Μήπως η λογοκρισία λειτούργησε εντέλει ευεργετικά γι’ αυτό το είδος του λόγου που θα είχε φτάσει στα αυτιά µόνο της δράκας των φανατικών.
Ζωντανή τύψη της χρεοκοπίας, ο Βαρουφάκης ανήκει στα αποµνηµονεύµατα του Σόιµπλε, σαν παρδαλή υποσηµείωση ενός σκοτεινού κεφαλαίου της Ιστορίας. Τον απεγκλωβισµό του από το περιθώριο της µνήµης τον χρωστάει στην υπεραντίδραση µιας Γερµανίας που δεν µπορεί να παρακολουθήσει τη συζήτηση για το παρόν του Ισραήλ, απαλλαγµένη από τους ίσκιους του δικού της παρελθόντος.
Η γερμανική απαγόρευση δεν είναι, όµως, προβληµατική επειδή έδωσε ξανά λόγο ύπαρξης σε µια πολιτικώς απονοµιµοποιηµένη περσόνα, ούτε επειδή καταλήγει να διατυµπανίζει τις απόψεις που υποτίθεται ότι λογοκρίνει. Το αληθινό πρόβληµα είναι ότι αυτές οι φοβίες καταλήγουν να ζηµιώνουν και το ίδιο το Ισραήλ. ∆εν συµµαχούν αποτελεσµατικά µαζί του, όσοι ζητούν τυφλή στοίχιση στο «καλό» έναντι του «κακού». Οσοι ζητούν να µην αρθρώνεται καν η κριτική για τις βάναυσες υπερβάσεις των ορίων της νόµιµης άµυνας – να µην επισηµαίνεται η πλάνη ότι η ασύµµετρη βία θα βγάλει την «περικυκλωµένη» χώρα από την υπαρξιακή της ανασφάλεια.
Αυτή η συζήτηση πρέπει να µπορεί να γίνει, µε ρίσκο ότι θα εκµεταλλευθούν την ανοιχτή δηµόσια σφαίρα και οι αντισηµίτες, που καµουφλάρουν το µίσος τους πίσω από επαναστατικές µαντίλες. Πρέπει να µπορεί κανείς να πει, για παράδειγµα, ότι, απαντώντας µε αντίποινα στα αντίποινα του Ιράν, το Ισραήλ θα εκπληρώσει τον βασικό στόχο της Χαµάς: Να προκληθεί ένας γενικευµένος πόλεµος, που θα φέρει το µόνο µη µουσουλµανικό κράτος της περιοχής αντιµέτωπο ταυτόχρονα µε όλους τους εχθρούς του.