Βασανισμένοι ποιητές και ακροατές
Είναι σαν να σου αρέσουν τα μακαρόνια με κιμά και να σου τα σερβίρουν συνεχώς με κάθε τρόπο. Θα τα φας, θα τα ξαναφάς, κάποια στιγμή οι γευστικοί σου κάλυκες θα πάψουν να αντιδρούν παβλοφικά στη μυρωδιά από τα σπαγγέτι, τις ταλιατέλες, τα φουσίλι. Αυτή την αίσθηση βεβιασμένου «comfort» έχει αρχίσει να παίρνει η νέα μουσική της Τέιλορ Σουίφτ τα τελευταία χρόνια. Πρώτα ήρθε το «Midnights» (2022), μια τίμια μουσική κατάθεση έστω και χωρίς βεγγαλικά. Και τώρα, το «The Tortured Poets Department», που μέχρι να τελειώσει η πρώτη πρωινή ακρόαση, είχε μεταμορφωθεί σε διπλό δίσκο – δικαιολογώντας εκείνο το κρυπτογραφικό σήμα της ειρήνης που άφηνε η μουσικός εδώ και μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
H πλήρης ανθολογία έχει 31 έργα, όπως επέλεξε πολύ προσεγμένα να επικοινωνήσει η τραγουδοποιός, που πλέον ντύνεται σαν την Μπέλα Μπάξτερ και βάφει τα φρύδια της σαν την «Clara Bow», για να αναφερθούμε σε ένα από τα νέα κομμάτια της. Κανένα δεν είναι κακό, κανένα δεν εντυπωσιάζει. Εχει λίγο από «1989», έχει και μπόλικο από «Folklore/ Evermore» στο δεύτερο μέρος του. Και άπειρα «easter eggs», πολλά από τα οποία συστήνουν στη γενιά Z «μπούμερ» φιγούρες όπως η Πάτι Σμιθ και η Στίβι Νικς.
Στην πιο πανίσχυρη στιγμή της, η Σουίφτ δίνει έναν δίσκο που απλά λειτουργεί σαν χάρτης θησαυρού για τους «Swifties», λόγω της ψυχαναγκαστικής σχέσης που έχουν οι φαν της μαζί της. Αλλά ακόμη και ο τρόπος που κλείνει το μάτι, αναλώνεται στην πρώτη εντύπωση – αδύνατο να παλιώσει καλά εκείνο το «I'm having his baby, no I'm not, but you should see your faces» («θα κάνω το παιδί του, όχι δεν το κάνω, αλλά έπρεπε να δείτε τις φάτσες σας»), από το τραγούδι «But Daddy I love him» του δίσκου. Η αίσθηση εφήμερου προηγείται της μουσικής και το γνώριμο αυτοαναφλέγεται.
Η υπόθεση Τέιλορ Σουίφτ έχει αρχίσει να μοιάζει σαν «υποχρέωση». Στη συγκαταβατική συμπάθεια που προκαλούν τα απλά, καλά, νέα κομμάτια της, στο προβλέψιμο που μασκαρεύεται ως έκπληξη και ως κρυμμένη δεύτερη ανάγνωση, στο σήμα κατατεθέν που γίνεται σταγόνα στο πινέλο της μανιέρας της.
Οταν το 2020 ο Γιάννης Οικονομίδης κυκλοφόρησε την «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς», πολλοί κατηγόρησαν τον σκηνοθέτη πως κανιβάλισε τον ίδιο τον εαυτό του και εκβίασε το γέλιο μας. Τηρουμένων των αναλογιών και με όποια οργανικότητα μπορεί να απομένει σε ένα γιγάντιο brand σαν αυτό της Τέιλορ Σουίφτ,
Στην καλυτερή της στιγμή, η Τέιλορ Σουίφτ δίνει έναν δίσκο που απλά λειτουργεί σαν χάρτης θησαυρού για τους «Swifties».
η ποπ σταρ αντιστοίχως έχει φτάσει σε ένα οριακό δισκογραφικό σημείο όπου κυνηγάει την –ακριβής ράτσας– ουρά της. Διυλίζει τον κώνωπα, δίνοντας ξανά και ξανά αυτά που περιμένουν οι φαν της, αλλά χωρίς τον απαραίτητο αέρα ανανέωσης. Και έχει και πολλές πολλές μπαλάντες για τρύπιες καρδιές στο «The Tortured Poets Department». Μήπως ήρθε η ώρα για τη βασανισμένη ποιήτρια να γράψει το κεφάλαιο μιας πραγματικά νέας «Εra» της;