Μια προσεκτικότερη ματιά στις τράπεζες
Bέβαια, όταν το υπουργείο Οικονομικών υπαναχωρεί προτροπάδην στο θέμα του ΕΝΦΙΑ, με την εκ νέου αφαίρεση των αγροτεμαχίων από τον συμπληρωματικό φόρο και την αποκατάσταση της απαλλαγής και για όσους έχουν τυχόν τα 300 ευρώ έσοδα από τόκους, μπαίνουμε και πάλι σε περίεργα νερά. Τη στιγμή που, μετά την ψήφιση εκλογικού νόμου και το λανσάρισμα της συνταγματικής αναθεώρησης, φαινόταν να μπαίνουμε σε πιο αργόσυρτες, μελλοντοστραφείς κινήσεις. Όμως...
...Όμως ήδη το παρόν έρχεται και μας αρπάζει λιγάκι «από τα μούτρα» . Σ’ έναν τομέα που μόνον αποσπασματικά/υπεραπλουστευτικά τον έχουμε προσεγγίσει τελευταίως, όσο κι αν σταθερά επανέρχεται πρωτοσέλιδα. Τον τομέα των τραπεζών.
Με αφορμή την αποχώρηση/επιτιμοποίηση στην προεδρία της Τράπεζας Πειραιώς -της μεγαλύτερης της χώρας, όπως έχουν φθάσει τα πράγματα, συν εκείνης με τα υψηλότερα NPLs...- του πολύπειρου Μιχάλη Σάλλα, παράλληλα άλλωστε και με τις εκκαθαρίσεις στην κορυφή του ΤΧΣ (Ξενόφος, Κουτσός, Γάγαλης, με Μιχελή υπ’ ατμόν) με την επίνευση/πίεση του SSM, το θέμα των τραπεζών επανήλθε. Το προσωπικό στοιχείο, βλέπετε, βοηθάει στο να πολώνεται η προσοχή...
Το κακό με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα -ένα χρόνο μετά το περσινό φλερτ με το Grexit και τα βαρουφακικά capital controlsείναι ότι τα αληθινά του προβλήματα πάνε ανησυχητικά βαθύτερα. Τόσο βαθύτερα, που η παραδοσιακή αναφορά στα επανειλημμένα επιτυχή stress tests τους ή και στην ανακεφαλαιοποίησή τους, που τους εξασφάλισε (λέει...) κεφαλαιακή επάρκεια συγκρίσιμη αν όχι καλύτερη των ευρωπαϊκών τραπεζών -αναφορά που κάνει και ο Γιάννης Στουρνάρας κάθε τόσο, παραβλέποντας τη σοφία του
- αρχίζει να ακούγεται σαν παράταιρο ανέκδοτο.
Γιατί; Πρώτον, διότι η κάθε τόσο επανάληψη του ύψους των αισίως 108 δισ. NPLs (45% του δανειακού χαρτοφυλακίου των τραπεζών έναντι 44,2% πέρσι και 39,9% πρόπερσι), που ως «κόκκινα» δάνεια πιάνουν τη φαντασία της κοινής γνώμης μόνον ως (παλιότερα:
έχει φέρει στην κοινή γνώμη έναν παράξενο μιθριδατισμό.
Όταν η Daniele Nouy του SSM προ μηνών παρατηρούσε ότι τα NPLs κοντεύουν να φθά- σουν στο ύψος των καταθέσεων που εναπομένουν στο σύστημα, όλοι έκαναν μιαν κίνηση παραίτησης, . Και προσπέρασαν...
Το δεύτερο είναι χειρότερο, αν και δεν συνηθίζεται να πολυαναφέρεται: Μπορεί να έγινε μια, και άλλη μια, και μια τρίτη ανακεφαλαιοποίηση - η τρίτη επικίνδυνα «ρηχή», αν και ακούσαμε και διαβάσαμε τόσες υμνολογίες για το ότι απορρόφησε «μόνον» το ένα πέμπτο από τα 25 δισ. που προβλέφθηκαν για τον σκοπό αυτό πέρσι το καλοκαίρι στο μνημόνιο (η πρώτη είχε κοστίσει 28,5 δισ. το 2013,η δεύτερη «en passant» κάπου 8,5 δισ. το 2014). Όμως, εκείνο που παραβλέπεται είναι ότι οι «πλήρως ανακεφαλαιοποιημένες» συστημικές μας τράπεζες διαθέτουν ως (δυσάρεστα σημαντικό) στοιχείο των εποπτικών κεφαλαίων τους τον διαβόητο αναβαλλόμενο φόρο. Τέλη του 2014 τον είχαμε σε πάνω από 60% της ενσώματης καθαρής θέσης, πιο πρόσφατα τον ακούμε στο 55% (όταν στις κατακαημένες ιταλικές ή ισπανικές τράπεζες είναι στο 25%). Δεν θα θέλαμε να κάνουμε συσχετισμούς των κάπου 20 δισ. σε αναβαλλόμενο φόρο με το ποσό που τελικά «παρέμεινε αχρησιμοποίητο» από τα 25 δισ. που η κορυφή του 2015 για την Ελλάδα αποφάσισε για την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση.
Όμως, όπως και να το κάνουμε, όταν η κεφαλαιακή βάση των τραπεζών συναπαρτίζεται από μιαν ελπίδα/προσδοκία/υπόσχεση μελλοντικών κερδών, τα οποία η εφορία θα αφήσει στα χέρια τους, πώς ακριβώς να προωθήσουν ρυθμίσεις των «κόκκινων» δανείων που θα τις κάνει να γράψουν ζημίες τώρα; Άμεσα! (Άλλωστε, από φέτος η ECB ζητάει ριζικότερη μεταχείριση παρόμοιων χειρισμών, όχι;).
Όσο κι αν το θέμα των προσώπων στις διοικήσεις των τραπεζών έχει σημασία -για τη φιγούρα του Μιχάλη Σάλλα θα άξιζε να γραφτούν πολλά: άλλη φορά όμως- θα μας επιτραπεί να καταθέσουμε, με έμφαση, την άποψη ότι οι αναφορές σε «αφελληνισμό των τραπεζών» δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα. Από τη στιγμή που απαγορεύτηκε -τι συνειδητοποιούμε;στους παλιούς μετόχους να συμμετάσχουν στην τελευταία ανακεφαλαιοποίηση (του «ξετινάγματος») με κεφάλαια εσωτερικού (τα κλειδωμένα στα capital controls) η συζήτηση είναι πέρα για πέρα υποκριτική. Αλλού είναι το ζήτημα - και όχι στην ιθαγένεια των διοικήσεων. Είναι στο ότι οι διάφοροι ξένοι ή και οι ξενοκοιτάζοντες «δικοί μας» στο τιμόνι του ΤΧΣ έχουν δείξει τόσο μέτρια αντίληψη των ελληνικών πραγμάτων, που τώρα -τη στιγμή της μέγιστης ευθύνης- αισθάνεται κανείς ένα ρίγος ανασφάλειας μ’ αυτό που θα ακολουθήσει. Το κακό με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι ότι τα αληθινά του προβλήματα πάνε ανησυχητικά βαθύτερα. Τόσο βαθύτερα, που η παραδοσιακή αναφορά στα επανειλημμένα επιτυχή stress tests ή και στην ανακεφαλαιοποίησή τους αρχίζει να ακούγεται σαν παράταιρο ανέκδοτο. [SID:10397346]