Οι εκπλήξεις των Βρετανών

Οι εικόνες νέων, γεμάτων ενθουσιασμό υποστηρικτών του Τζέρεμι Κόρμπιν να πανηγυρίζουν για τη θριαμβευτική επανεκλογή του στην προεδρία των Εργατικών έκαναν τον γύρο του κόσμου. Ήταν μία νίκη που ήρθε κόντρα στη βούληση και στις προειδοποιήσεις κορυφαίων στελεχών του κόμματος και απέναντι σε ένα «εχθρικό μιντιακό κατεστημένο». Μία νίκη, που σε συνδυασμό με το φαινόμενο Μπέρνι Σάντερς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κάνει μερίδα αναλυτών να μιλήσουν για την «αριστερή» στροφή των ψηφοφόρων ή τουλάχιστον στροφή σε υποψήφιους οι οποίοι επιλέγουν να προτάξουν την ανάγκη για άμβλυνση των οικονομικών ανισοτήτων. Οι Βρετανοί, που πριν από έναν χρόνο επανεξέλεξαν τους Τόρις, παρά ή και χάρη στη λιτότητα, τώρα κάνουν την έκπληξη, μας λένε. Το 61,8% είναι εντυπωσιακό. Ήρθε όμως σε μία βάση μόλις 500.000 μελών, φίλων και συνδικαλιστών, που συμμετείχαν στην εσωκομματική διαδικασία. Πόση σχέση έχει με την απήχηση στο βρετανικό εκλογικό σώμα των 45 εκατομμυρίων ψηφοφόρων; Ο Κόρμπιν απέσπασε περίπου 313.000 ψήφους - κάτι που μάλλον δεν λέει πολλά για ένα κόμμα το οποίο υπέστη οδυνηρή ήττα στις εκλογές του 2015 με… 9,4 εκατομμύρια ψήφους. Οι δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου θέλουν τους Εργατικούς 11 έως 14 μονάδες πίσω από τους Τόρις και τη δημοτικότητα του Κόρμπιν σε αρνητικό έδαφος (-30%), την ώρα που της πρωθυπουργού Τερέζα Μέι υπερβαίνει το +30%. Η στροφή προς αριστερά στο εσωτερικό των Εργατικών δεν αποτυπώνεται -προς το παρόν- στο σύνολο της κοινωνίας. Ορισμένοι πιστεύουν πως τα πράγματα θα αλλάξουν εάν συστρατευθούν βουλευτές και κορυφαία στελέχη στο πλευρό του νέου αρχηγού. Άλλοι πάλι θεωρούν αναπόφευκτη την εκλογική ήττα και τη συρρίκνωση της εκλογικής βάσης, με παραδοσιακούς ψηφοφόρους της εργατικής τάξης να στρέφονται στους Τόρις, αλλά και στο UKIP. Οι Βρετανοί κάνουν πράγματι και πάλι την έκπληξη - αλλά ίσως δεν είναι η έκπληξη που οι οπαδοί του Κόρμπιν περιμένουν. Εκεί, που στην υπόλοιπη Ευρώπη η μία μετά την άλλη οι εκλογικές αναμετρήσεις οδηγούν σε κατακερματισμένα κοινοβούλια, που καθιστούν επιτακτική ανάγκη τις συμμαχίες, στη Γηραιά Αλβιώνα έρχεται δυναμικά στο προσκήνιο το σενάριο του «one party state» με απόλυτη κυριαρχία των Συντηρητικών, των οποίων μάλιστα η αρχηγός έχει λάβει το δαχτυλίδι της εξουσίας χωρίς κάλπη. Και η εμπειρία δείχνει ότι ένα τέτοιο πολιτικό «μονοπώλιο» δεν βγαίνει σε καλό.

[SID:10539738]