Επιδόσεις σε εκπαίδευση και καινοτομία
τέρω παρεμβάσεις στο εργασιακό περιβάλλον ή θα πρέπει να στραφούν σε άλλους τομείς οι μεταρρυθμίσεις;
«Ο GCI καταγράφει σημαντικές βελτιώσεις στην ευθυγράμμιση μεταξύ αμοιβών και παραγωγικότητας (86η από 129η το 2013-14). Ωστόσο, η αποτελεσματικότητα της αγοράς εργασίας εξακολουθεί να αποτελεί μία από τις πιο αδύναμες περιοχές στο προφίλ της ελληνικής ανταγωνιστικότητας (114η στη γενική κατάταξη της αγοράς εργασίας). Συνεπώς, μια διαρκής προσπάθεια σε αυτόν τον τομέα θα συνεχίσει να είναι σημαντική. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όσον αφορά την ικανότητα της ελληνικής αγοράς να προσελκύσει και να διατηρήσει το ταλέντο, παράμετρος καθοριστική για την προσέλκυση υψηλής αξίας και εξελιγμένων επιχειρήσεων». Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της δημόσιας διοίκησης στον τομέα της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας και πώς αξιολογείτε τη συγκεκριμένη παράμετρο στην περίπτωση της Ελλάδας;
«Μια αποτελεσματική δημόσια διοίκηση αποτελεί βασικό δομικό στοιχείο της ανταγωνιστικότητας, καθώς στηρίζει τη λειτουργία των αγορών και συγχρόνως αντιμετωπίζει τις αδυναμίες της αγοράς όπου αυτές προκύπτουν. Ο GCI σκιαγραφεί αυτή τη διάσταση, κυρίως υπό το πρίσμα των θεσμών. Η Ελλάδα τοποθετείται κάτω από το μισό της κατάταξης (81η) στον συγκεκριμένο δείκτη. Πάντως, έχει καταγράψει βελτιώσεις τα τελευταία χρόνια, ανεβαίνοντας 21 θέσεις από το 2013». Σε ποιον βαθμό επιδρά στην ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας το ύψος του δημόσιου χρέους; Θα λέγατε ότι η συμμετοχή στην Ευρωζώνη περιορίζει το ρίσκο της χώρας;
«Το επίπεδο του δημόσιου χρέους θέτει έναν περιορισμό στον χώρο της κυβέρνησης για ελιγμούς και οδηγεί σε αύξηση των επιτοκίων, που με τη σειρά της ρίχνει τις επενδύσεις. Τα ελληνικά επίπεδα χρέους παραμένουν εξαιρετικά υψηλά, σχεδόν στο 180% του ΑΕΠ, τοποθετώντας τη χώρα στην 137η θέση της αντίστοιχης κατάταξης, ανάμεσα σε 138 οικονομίες. Η δέσμευση στους κανόνες προϋπολογισμού της Ευρωζώνης βοηθά στη μείωση του κινδύνου χρεοκοπίας». Πώς αξιολογείτε τη φορολογική πολιτική στην Ελλάδα; Είναι τελικά μέρος της λύσης ή του προβλήματος;
«Η Ελλάδα έχει συγκριτικά υψηλό φορολογικό συντελεστή επιχειρήσεων, καταλαμβάνοντας την 109η θέση στη σχετική κατάταξη ανταγωνιστικότητας. Το επίπεδο της φορολογίας των επιχειρήσεων επηρεάζει τις επενδυτικές αποφάσεις. Αλλά μία ιδιαίτερα σημαντική παράμετρος από την άποψη της ανταγωνιστικότητας είναι ο τρόπος με τον οποίο δαπανώνται τα φορολογικά έσοδα που συλλέγονται. Διότι ορισμένες από τις πιο ανταγωνιστικές οικονομίες στον κόσμο έχουν επίσης υψηλά φορολογικά βάρη». Η Ελβετία, η Σιγκαπούρη, οι ΗΠΑ και η Ολλανδία είναι οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες το 2016. Πώς θα συνοψίζατε τα κοινά χαρακτηριστικά των οικονομιών τους;
«Κάθε μία από αυτές τις οικονομίες έχει μια διαφορετική συνταγή για την επιτυχία. Η Ελβετία και η Ολλανδία είναι οι χώρες με την πιο σταθερή απόδοση σε όλες τις παραμέτρους της ανταγωνιστικότητας. Οι υπόλοιπες καταγράφουν εξαιρετική απόδοση σε μερικές από τις παραμέτρους. Στη Σιγκαπούρη είναι οι υποδομές, η ανώτερη εκπαίδευση και η κατάρτιση, καθώς και η αποτελεσματικότητα της αγοράς αγαθών που “σπρώχνουν” το ασιατικό έθνος τόσο ψηλά στην κατάταξη. Οι ΗΠΑ βρίσκονται στην 3η θέση, με την καινοτομία, το μέγεθος της αγοράς και την ανάπτυξη της χρηματοπιστωτικής αγοράς ανάμεσα στους τομείς ισχύος». Στην Ελλάδα εκφράζεται πολύ συχνά η άποψη ότι η έννοια της ανταγωνιστικότητας λειτουργεί σε βάρος του κοι- νωνικού κράτους. Ποια είναι η γνώμη σας;
«Η ανταγωνιστικότητα και η κοινωνική ένταξη μπορούν να αλληλοενισχύονται με πολλούς τρόπους και υπάρχει ξεκάθαρα ένας χώρος πολιτικής win - win προς αξιοποίηση. Με την αναδιανομή να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο όσον αφορά την επίτευξη της ενσωμάτωσης, η προ-διανομή είναι εξίσου σημαντική προκειμένου να διασφαλιστεί η ισότητα των ευκαιριών. Η Ελβετία, η Ολλανδία, η Φινλανδία και η Νορβηγία συνιστούν τα παραδείγματα των χωρών που έχουν επιτύχει υψηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας και κοινωνικής ένταξης, ταυτόχρονα. Το “κλειδί” για τον διττό αυτόν στόχο, πέρα από τα βασικά, όπως η υψηλή ποιότητα υγειονομικής περίθαλψης και η εκπαίδευση, είναι η αποφυγή συγκέντρωσης της ισχύος της αγοράς, δίνοντας σε όλους την ευκαιρία να συμμετάσχουν επί ίσοις όροις στην οικονομία». [SID:10589487]