Οι διεθνείς οργανισμοί προέβλεπαν για το 2017 ανάπτυξη κοντά στο 3% του ΑΕΠ. Το ΙΟΒΕ κατεβάζει τον πήχη περίπου στο μισό. Ποιο είναι το σκεπτικό σας;
«Μεσοπρόθεσμα, θεωρούμε ότι υποεκτιμάται ο βαθμός στον οποίο η οικονομία, όσο θα αναπτύσσεται, θα “τραβάει” ταυτόχρονα και εισαγωγές, τόσο καταναλωτικών όσο και κεφαλαιουχικών αγαθών, γεγονός που μειώνει εν τέλει τον ρυθμό ανάπτυξης. Αλλά, ειδικά για φέτος, η καθυστέρηση στο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και κατ’ επέκταση η καθυστέρηση στην ένταξη της χώρας στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, που θα ήταν ένα σήμα και για άλλες επενδύσεις, μας οδηγούν στην εκτίμηση για ανάπτυξη λίγο πάνω από το 1,5% του ΑΕΠ».
Η νομοθέτηση επιπλέον δημοσιονομικών μέτρων, προληπτικών, για την περίοδο μετά το 2018, είναι πλέον απαράβατη προϋπόθεση για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Μπορεί και θα σηκώσει κατά τη γνώμη σας το βάρος αυτή η κυβέρνηση;
«Έχουμε δει αλλεπάλληλες κυβερνήσεις από την αρχή της κρίσης, κάθε μία με βραχύ βίο. Το κλειδί για όλες τις κυβερνήσεις είναι να δημιουργούν θετικές προσδοκίες για το επόμενο διάστημα. Εδώ έρχεται και το δημοσιονομικό. Θα πρέπει να μην υπάρχει θολό τοπίο για το πού θα βρεθούν χρήματα, αν χρειαστεί. Ταυτόχρονα, από τη στιγμή που ζητούμε από τους πιστωτές να ξεκαθαρίσουν τους κανόνες του παιχνιδιού στο χρέος, οφείλουμε κι εμείς να αναλάβουμε τη δέσμευση ότι, από την πλευρά μας, δεν θα δημιουργήσουμε νέα ελλείμματα».
Οι θεσμικοί πιστωτές μάλλον εξαντλούν την αυστηρότητά τους με την Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, το οικονομικό επιτελείο αναγνωρίζει ότι πρακτικά έχει υλοποιήσει μόλις το 1/3 των προαπαιτούμενων της β’ αξιολόγησης, που έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί έναν χρόνο πριν. Τι βλέπετε εδώ;
«Υπάρχει πράγματι καθυστέρηση, η οποία κάνει κακό. Αυτή οφείλεται αφενός στο έλλειμμα της δημόσιας διοίκησης να εφαρμόσει στην πράξη τις μεταρρυθμίσεις που υιοθετούνται, αφετέρου στο γεγονός, όπως φαίνεται, ότι δεν υπάρχει μια σαφής στόχευση για την ολοκλήρωση των αξιολογήσεων ώστε να πάρει μπρος η οικονομία. Φαίνεται ότι κάποιοι κάνουν δεύτερες σκέψεις - θέλω να ελπίζω όχι στη συνολική στόχευση- και βάζουν κάποια πολιτικά θέματα που ανατρέπουν την τεχνοκρατική δουλειά η οποία απαιτείται».
Μπροστά στον κίνδυνο ενός ακόμη εκτροχιασμού του προγράμματος διάσωσης, εμπεδώνεται στην κοινωνία η