Τύπος και εξουσία
Οι σχέσεις της πολιτικής εξουσίας και του Τύπου, διαχρονικά, δεν ήσαν ποτέ ανέφελες. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού εξ ορισμού έχουν διαφορετικές προτεραιότητες και διακονούν άλλους σκοπούς. Από την ημέρα εκείνη, που στην εθνοσυνέλευση της επαναστατημένης Γαλλίας του 1789 υψώθηκε ένα δάχτυλο για να δείξει αυτούς που κατέγραφαν τους θυελλώδεις διαλόγους και να τους χρίσει ως φορείς της «4ης εξουσίας»... Από την παραδοχή του Τόμας Καρλάιλ, στα μέσα του 19ου αιώνα, «ο Τύπος είναι η τετάρτη εξουσία του βασιλείου»... Από την εύγλωττη απειλή, στα χρόνια του Χαριλάου Τρικούπη, «ή υπουργό με κάνεις ή εφημερίδα βγάζω»...
Έχουν περάσει αιώνες, η τεχνολογική πρόοδος έχει επιτρέψει σε νέους παίκτες να εισβάλουν στο πεδίο της διαχείρισης της πληροφορίας, με μετρήσιμα κι όχι πάντα καλά αποτελέσματα, οι αναταράξεις του οικονομικού κύκλου έχουν αφήσει βαθιά αποτυπώματα στην ευρωστία άλλοτε κραταιών επιχειρήσεων Τύπου, αλλά η μυθολογία περί της ισχύος τους και της επιρροής τους στις δημόσιες υποθέσεις παραμένει αδιατάρακτη, για να επιβεβαιώσει την ανθεκτικότητα του κατασκευασμένου ψεύδους, όταν η αλήθεια είναι λιγότερο ελκυστική. Η εντύπωση πως ο Τύπος έπαψε να λειτουργεί ως «κεντρί της δημοκρατίας» και «ξυπνητήρι της κοινωνίας», αλλά υπηρετεί σκοπιμότητες και μετέχει σε αδιαφανείς παρασκηνιακές διαδικασίες ζημιώνοντας το κοινό καλό επ’ ωφελεία των εντολέων του και των ιδιοκτητών του ενστάλαξε στους πολίτες την πεποίθηση ενός «στημένου παιγνίου» στο οποίο είναι απλώς θεατές.
Όλα τα παραπάνω αναδείχθηκαν και προχθές, όταν η Ολομέλεια της Βουλής συζήτησε -και μάλιστα σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών- το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής για τα δάνεια σε κόμματα και ΜΜΕ, συνολικού ύψους 1,3 δισ. ευρώ. Η κρίση που ταλανίζει τις επιχειρήσεις ΜΜΕ -υγιείς και προβληματικές- δεν αντιμετωπίζεται, όπως όλοι παραδέχονται αλλά δεν ομολογούν, ούτε με αναμηρυκασμό των γνωστών ιερεμιάδων περί «διαπλοκής» ούτε με αιδήμονα σιγή. Κι όμως, η πρόταση που παρουσίασε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και υποστήριξε και το Ποτάμι θα μπορούσε να οδηγήσει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ, ικανοποιώντας και την πλευρά των τραπεζών. Κι αν η κυβερνώσα παράταξη έχει μια κάποια δυσκολία να απεξαρτηθεί από την πρώιμη ρητορική της, αναζητώντας -όπως φάνηκε- ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις για να συμφωνήσει σε συνολικές ρυθμίσεις, η αξιωματική αντιπολίτευση εκπλήσσει με την αφωνία της. Σε κάθε περίπτωση, ο χειρότερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις ένα υπαρκτό πρόβλημα είναι να κάνεις ότι δεν το βλέπεις. Κι αυτό, καμία «Συμφωνία Αλήθειας» δεν μπορεί να το θεραπεύσει...
[SID:10813860]