Η ιστορία τελικά... δεν διδάσκει

Το μαρτύριο των διαπραγματεύσεων το έχουμε ζήσει, δυστυχώς, πλειστάκις την τελευταία επταετία. Παρ’ όλα αυτά, καμία μνημονιακή κυβέρνηση, ουδείς υπουργός Οικονομικών έχει συνειδητοποιήσει το απλό. Ότι, δηλαδή, όσο δεν λαμβάνεται η πολιτική απόφαση, ταυτόχρονα και το κόστος, για υλοποίηση του συνόλου των μεταρρυθμίσεων, ειδικά δε αυτών που αφορούν το κράτος και το Δημόσιο, τόσο θα είμαστε ως χώρα με την πλάτη στον τοίχο. Και φυσικά πάντα θα βρίσκουν οι δανειστές πατήματα για να απαιτούν όλο και περισσότερα. Ας δεχτούμε ότι το συγκεκριμένο τίμημα είναι πολύ βαρύ για να το αναλάβει οποιαδήποτε κυβέρνηση, άλλωστε όλες το αύριο σκέφτονται... Δεν είναι δυνατόν όμως να δεχτούμε ότι όλες, ουδεμιάς εξαιρουμένης, οι κυβερνήσεις αφήνουν τον χρόνο να περνά ανεκμετάλλευτος, με αποτέλεσμα να τρέχουν την τελευταία στιγμή, πολλές φορές στο και πέντε, για να κλείσουν τις αξιολογήσεις. Ποτέ δεν υπήρξε ολοκληρωμένο σχέδιο ή πρόγραμμα που να πιστοποιεί ότι η χώρα έχει «ταυτότητα» και ξέρει τι θέλει και πού να βαδίσει. Όλα εκ των υστέρων και αφού μας είχαν πάντα βγάλει κίτρινη κάρτα οι δανειστές. Μόνο που όταν είσαι με το πιστόλι στον κρόταφο, ποτέ δεν λαμβάνεις σωστές αποφάσεις. Η πίεση είναι ασφυκτική και τα λάθη μοιραία. Και έτσι απλά κάθε φορά περνά ο χρόνος και πάντα εις βάρος μας... Η διαβολοβδομάδα που ξεκινά μένει να φανεί εάν θα μας οδηγήσει στον Ιούνιο και θα επαναληφθεί η ίδια ιστορία... Μόνο που δεν επαναλαμβάνεται πάντα ως φάρσα...

n[SID:10820716]