Ανθρώπινο μωσαϊκό κοινωνίας σε μετάβαση

Ο Θοδωρής Αμπαζής μιλά για τους «Δαιμονισμένους»

ναι θύματα μιας τέτοιας απάθειας. Μιλάνε πολύ, φιλοσοφούν, διαμαρτύρονται συνεχώς για τη ζωή τους, αλλά μένουν εκεί, αφήνοντας τα κατακάθια της κοινωνίας να αναρριχηθούν στην επιφάνεια και να καθορίσουν τις εξελίξεις».

Πού εστιάζει η σκηνοθετική σας προσέγγιση;

«Από το 1991, ασχολούμαι με το σύγχρονο μουσικό θέατρο. Με ενδιαφέρει η δυνατότητα μιας ολοκληρωμένης και πολυδιάστατης σκηνικής αφήγησης, μέσω της σύντηξης θεάτρου και μουσικής. Εδώ, η χρήση της μουσικής δεν είναι διακοσμητική, αλλά “οργανωτική”. Τα σκηνικά συμβάντα δομούνται σε μια κοινή παρτιτούρα, όπου ρυθμός, μελωδία, λέξεις, θόρυβοι, κινήσεις, φωτισμοί, σωματικές και ψυχικές χειρονομίες των ερμηνευτών “ενορχηστρώνονται” στη βάση μουσικών διαδικασιών, όπως η πολυφωνία, η ομοφωνία, η αρμονία και η αντίστιξη. Όλα, βέβαια, πηγάζουν από το κείμενο, και ο στόχος είναι να υπηρετηθούν με τον πιο πλούσιο τρόπο τα νοήματα του έργου».

Πώς αισθάνεστε για τη σημερινή Ελλάδα;

«Νιώθω ότι βρισκόμαστε σε συνεχή χειμερία νάρκη. Έχουμε εθιστεί στον πόνο, στην απογοήτευση, στην αποτυχία. Έχουμε χάσει τη λαιμαργία για ζωή και μοιάζουμε συνωστισμένοι στον προθάλαμο του θανάτου. Όπως και οι ήρωες του έργου μας, αφήνουμε κάποιους καιροσκόπους να αλωνίζουν στο χωράφι της ζωής και, αμαχητί, να αποκτούν την επικαρπία των δικών μας μόχθων».

Τι χρειαζόμαστε πραγματικά σε αυτήν τη δύσκολη φάση;

«Να ξυπνήσουμε, να συναντηθούμε, να σχεδιάσουμε και να δράσουμε. Να θυμηθούμε τις αξίες της ζωής. Την ομορφιά της ζωής. Να ξαναβρούμε τη συλλογική ανάγκη προστασίας αυτών των αξιών. Ίσως, έργα όπως οι “Δαιμονισμένοι” βοηθούν λίγο προς αυτή την κατεύθυνση».

Τι σας τονώνει το ηθικό;

«Η σύντροφός μου». [SID:10823246]