Επιμένοντας στο αυτογκόλ

«Όλοι γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε. Απλώς δεν ξέρουμε πώς θα επανεκλεγούμε όταν το έχουμε κάνει». Το είχε δηλώσει το 2007 για τις απαιτούμενες οικονομικές μεταρρυθμίσεις ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, πριν ακόμη η κρίση χτυπήσει την πόρτα της Ευρωζώνης. Δέκα χρόνια μετά θα λέγαμε ότι μάλλον εξακολουθεί να ισχύει για τους κυβερνώντες σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες και οπωσδήποτε στην Ελλάδα.

Αν και είναι σαφές ότι την κρίση στη χώρα δεν την έφεραν τα μνημόνια, είναι επίσης σαφές ότι τα μέτρα που εφαρμόστηκαν στο πλαίσιο αυτών στέφθηκαν από παταγώδη αποτυχία. Είχαμε άλλωστε τα mea culpa του ΔΝΤ και (σε μικρότερο βαθμό) τις παραδοχές Ευρωπαίων αξιωματούχων. Οι ευθύνες των πιστωτών, που κινούνται πεισματικά με γνώμονα το « να βγαίνουν τα νούμερα», είναι προφανείς, αλλά δεν είναι μεγαλύτερες από εκείνες των ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες επέλεξαν τον εύκολο δρόμο των συνεχών φοροεπιδρομών και των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις με παράλληλες υποσχέσεις και μικροπαροχές σε πιθανούς ψηφοφόρους, αντί των μεταρρυθμίσεων. Αυτές θα οδηγούσαν σε πιο δίκαιη κατανομή των βαρών και θα ενίσχυαν την ανταγωνιστικότητα, λένε όλοι. Απαιτούν όμως σύγκρουση με συντεχνιακά συμφέροντα και θολώνουν στα μάτια τους τις προοπτικές της κάλπης.

Και κάπως έτσι είμαστε σήμερα εκεί όπου βρισκόμασταν πριν από δύο ή και πέντε χρόνια, με τη διαφορά πως οι αντοχές της κοινωνίας είναι πια σχεδόν εξαντλημένες. Η στρατηγική πάντως δεν αλλάζει. Παίζουμε καθυστερήσεις όσα «γκολ» και εάν φάει η ελληνική οικονομία, συμφωνούμε ανά καιρούς ότι διαφωνούμε στο τι ακριβώς έχει συμφωνηθεί με τους πιστωτές, για να καταλήξουμε τελικά να πάρουμε και άλλα μέτρα, αποκλειστικά δημοσιονομικού χαρακτήρα, στο και πέντε. Και ελπίζουμε. Τι; Να σκοράρουν οι άλλοι για εμάς... στις κάλπες. Περιμένουμε τους Γερμανούς να βγάλουν Σουλτς και τους Γάλλους Μακρόν για να διακηρύξουν το τέλος στη λιτότητα, να δείξουν έναν άλλο δρόμο συνολικά στην Ένωση, να φέρουν την πολυπόθητη «αλλαγή». Αυτό θα ήταν πράγματι ένα θετικό σενάριο. Αλλά υπάρχει και το άλλο. Αυτό μιας Γαλλίας της Λεπέν και μιας Γερμανίας με Χριστιανοδημοκράτες στην κυβέρνηση και ενισχυμένο το AfD στη Βουλή. Όσο περιμένουμε άπραγοι την τύχη των άλλων, μένουμε στο σενάριο μιας Ελλάδας που βάζει συνέχεια αυτογκόλ. [SID:10861429]