Www. naftemporiki. gr
Σε όρους κατά κεφαλήν εισοδήματος, η Ρωσία κατατάσσεται τώρα 73η (σε όρους ισοδυναμίας αγοραστικής δύναμης) - πολύ πιο κάτω από τους πρώην δορυφόρους της Σοβιετικής Ένωσης σε Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Η χώρα έχει αποβιομηχανιστεί: Η συντριπτική πλειονότητα των εξαγωγών της προέρχεται πλέον από φυσικούς πόρους. Και δεν έχει εξελιχθεί σε μια οικονομία «φυσιολογικής» αγοράς, αλλά μάλλον σε μια περίεργη μορφή καπιταλισμού διαπλεκόμενων συμφερόντων.
Ναι, η Ρωσία συνεχίζει ακόμη να ασκεί μεγαλύτερη επιρροή σε ορισμένους τομείς, όπως τα πυρηνικά όπλα. Και διατηρεί εξουσία βέτο στα Ηνωμένα Έθνη. Όπως δείχνουν οι πρόσφατες κυβερνοεπιθέσεις σε βάρος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, διαθέτει κυβερνοδυνατότητες που της επιτρέπουν να ανακατεύεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στις εκλογές της Δύσης.
Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύει κανείς ότι τέτοιου είδους «εισβολές» θα συνεχιστούν. Δεδομένων των στενών δεσμών του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ με «σκοτεινούς» ρωσικούς χαρακτήρες (οι οποίοι έχουν στενούς δεσμούς με τον Πούτιν), οι Αμερικανοί προβλη- διαχείριση στη μετα-κομμουνιστική μετάβαση της Ρωσίας; Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να απαντήσουμε μετά βεβαιότητας σε αυτές τις ερωτήσεις: Η Ιστορία δεν μπορεί να επαναληφθεί. Αλλά πιστεύω ότι αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι εν μέρει η κληρονομιά από τη Συναίνεση της Ουάσιγκτον (Washington Consensus) που διαμόρφωσε τη μετάβαση της Ρωσίας.
Οι επιρροές αυτού του πλαισίου αντανακλώνται στην τρομερή έμφαση που έδωσαν οι μεταρρυθμιστές στις ιδιωτικοποιήσεις, ανεξαρτήτως του πώς γίνονταν, με την ταχύτητα να προηγείται από οτιδήποτε άλλο, συμπεριλαμβανομένης και της δημιουργίας των θεσμικών υποδομών που χρειάζονταν ώστε να λειτουργήσει μια οικονομία της αγοράς.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, όταν έγραψα το βιβλίο «Η Μεγάλη Αυταπάτη» (Globalization and its Discontents), υποστήριζα ότι αυτή η προσέγγιση της «θεραπείας σοκ» για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις ήταν μια θλιβερή αποτυχία. Αλλά οι υπερασπιστές αυτού του δόγματος συνέστησαν υπομονή: Μπορεί κανείς να προβεί σε τέτοιου είδους κρίσεις μόνο υπό μια μακροπρόθεσμη προοπτική. Σήμερα, περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα από την έναρξη της μετάβασης, εκείνα τα πρώτα αποτελέσματα έχουν επιβεβαιωθεί και εκείνοι που υποστήριζαν ότι τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, μόλις κατοχυρωθούν, θα δώσουν ώθηση σε ευρύτερες απαιτήσεις για το γράμμα του νόμου, αποδείχθηκε ότι έκαναν λάθος. Η Ρωσία και πολλές από τις άλλες χώρες σε μετάβαση υπολείπονται περισσότερο από ποτέ σε σύγκριση με τις ανεπτυγμένες οικονομίες. Το ΑΕΠ σε ορισμένες χώρες σε μετάβαση είναι κάτω από τα επίπεδα στην αρχή της μετάβασης. Πολλοί στη Ρωσία πιστεύουν ότι το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών προώθησε τις πολιτικές της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον ώστε να αποδυναμώσει τη χώρα τους.
Η βαθιά διαφθορά της ομάδας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ που επιλέχθηκε για να «βοηθήσει» τη Ρωσία στη μετάβασή της, όπως περιγράφεται σε λεπτομερή απολογισμό που δημοσιεύθηκε το 2006 από τον «Θεσμικό Επενδυτή» (Institutional Investor), τροφοδότησε αυτές τις πεποιθήσεις. Πιστεύω ότι η εξήγηση ήταν λιγότερο απεχθής: Λανθασμένες ιδέες, ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις, μπορούν να έχουν σοβαρές συνέπειες. Και οι ευκαιρίες για την ιδιοτελή απληστία που προσφέρθηκε από τη Ρωσία ήταν απλώς πολύ μεγάλες για ορισμένους να αντισταθούν. Είναι σαφές, ο εκδημοκρατισμός στη Ρωσία προϋπέθετε προσπάθειες με στόχο τη διασφάλιση κοινής ευημερίας, όχι πολιτικές που οδήγησαν στη δημιουργία μιας ολιγαρχίας. Η Ρωσία και πολλές από τις άλλες χώρες σε μετάβαση υπολείπονται περισσότερο από ποτέ σε σύγκριση με τις ανεπτυγμένες οικονομίες. Το ΑΕΠ σε ορισμένες χώρες σε μετάβαση είναι κάτω από τα επίπεδα στην αρχή της μετάβασης. Πολλοί στη Ρωσία πιστεύουν ότι το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών προώθησε τις πολιτικές της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον ώστε να αποδυναμώσει τη χώρα τους. Πριν από δεκαπέντε χρόνια, όταν έγραψα το βιβλίο «Η Μεγάλη Αυταπάτη» (Globalization and its Discontents), υποστήριζα ότι αυτή η προσέγγιση της «θεραπείας σοκ» για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις ήταν μια θλιβερή αποτυχία. Αλλά οι υπερασπιστές αυτού του δόγματος συνέστησαν υπομονή: Μπορεί κανείς να προβεί σε τέτοιου είδους κρίσεις μόνο υπό μια μακροπρόθεσμη προοπτική.
Οι αποτυχίες της Δύσης
Οι αποτυχίες της Δύσης τότε δεν θα πρέπει να υπονομεύουν τη βούλησή της τώρα να εργαστεί για τη δημιουργία δημοκρατικών κρατών, που σέβονται να ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο.
Οι ΗΠΑ αγωνίζονται να αποτρέψουν τον εξτρεμισμό της κυβέρνησης Τραμπ -είτε πρόκειται για την ταξιδιωτική απαγόρευση που είχε ως στόχο τους μουσουλμάνους, περιβαλλοντικές πολιτικές που αρνούνται την επιστήμη, ή απειλές περί αγνόησης των διεθνών εμπορικών δεσμεύσεωναπό το να καταστεί το σύνηθες. Ούτε όμως οι παραβάσεις του διεθνούς δικαίου από άλλες χώρες, όπως οι ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία, μπορούν να «ομαλοποιηθούν». [SID:10960933]