Να θυμάσαι το φως, να πιστεύεις στο φως
Η Παρθενόπη Μπουζούρη μιλάει για το έργο «4.48 ψύχωση»
«Το κείμενο της Κέιν λειτουργεί προφητικά» επισημαίνει η ηθοποιός Παρθενόπη Μπουζούρη, η οποία πρωταγωνιστεί σε ένα έργο που μας καλεί να αντιμετωπίσουμε την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχικής εμπειρίας σε όλο τον τρόμο και την ομορφιά της.
Το έργο «4.48 ψύχωση», που η Αγγλίδα συγγραφέας Σάρα Κέιν έγραψε λίγο πριν από την αυτοκτονία της, παρουσιάζεται από το Θέατρο Δωματίου, σε σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου, σε μια πολυσυζητημένη παράσταση που ανέβηκε με επιτυχία το 2013, στην Αθήνα, την Πάτρα και τη Θεσσαλονίκη, και τώρα επιστρέφει στο θέατρο Θησείον (Τουρναβίτου 7 - Ψυρρή), για 8 μόνο παραστάσεις, από τις 27 Απριλίου έως τις 7 Μαΐου.
Μία κάμερα που διεισδύει σε έναν κατακερματισμένο κόσμο. Ένα παραληρηματικό κείμενο. Ένα έργο ως «αποχαιρετιστήριο σημείωμα» λίγο πριν από την αυτοκτονία. Τέσσερις γυναίκες. Τρεις ηθοποιοί και μία μουσικός που συμμετέχει ζωντανά στη σκηνή. Ανάμεσά τους η Παρθενόπη Μπουζούρη, η οποία μιλά για το έργο, για τη συγγραφέα του και για τα συναισθήματά της για τη σημερινή Ελλάδα.
Πείτε μας λίγα λόγια για τη Σάρα Κέιν.
«Η Σάρα Κέιν γεννήθηκε το 1971, στο Έσσεξ. Σπούδασε στο Μπρίστολ και είναι η βασική εκπρόσωπος του yer face theatre. Έζησε στην Αγγλία και έγραψε 5 έργα, που άλ- λαξαν την ιστορία του θεάτρου. Πρόθεσή της ήταν να ανεβάσει στη σκηνή το “ανείπωτο”. Να δείξει τη βία και τον άνθρωπο έτσι όπως ακριβώς είναι και όχι ως θέαμα των ειδήσεων των 9, και το πέτυχε με θαυμαστό τρόπο. Αυτοκτόνησε το 1999, στα 28 της».
Για τι μιλάει σε αυτό το τελευταίο της έργο;
«Το “4.48” είναι ένας μονόλογος ή ένα έργο για πολλές φωνές. Το έργο αναφέρεται στην ειδική ώρα πριν την ανατολή, που καταγράφονται στατιστικά οι περισσότερες αυτοκτονίες ή, αλλιώς, ένας χρόνος καταγεγραμμένος σαν μία στιγμή Άντζελα Μπρούσκου, μουσική - σχεδιασμός ήχου: Nalyssa Green, φωτογραφίες: Ευτυχία Βλάχου. Παίζουν: Άντζελα Μπρούσκου, Παρθενόπη Μπουζούρη, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Nalyssa Green. ακραίας διαύγειας. Οι πολλαπλές φωνές μίας και μόνης ψυχής επιχειρούν να καταλάβουν τον εαυτό και να ερμηνεύσουν τον κόσμο, μέσα από ένα σώμα σε διαρκή πολιορκία».
Πώς εξελίσσεται η ιστορία του έργου και ποια είναι τα χαρακτηριστικά του δικού σας ρόλου;
«Η πορεία του προσώπου που υποδύομαι είναι προδιαγεγραμμένη. Είναι μία πορεία προς την τελική έξοδο. Όμως, όχι προς το σκοτάδι, αλλά προς το φως. Μία σειρά από συνεδρίες, καταγραφές ενός απελπισμένου έρωτα, αποτυχημένη χημική θεραπεία, ακραία διαύγεια. Μία ψυχή που εκρήγνυται, αφήνοντας πίσω της ένα φωτεινό κείμενο. Το μότο του έργου είναι, άλλωστε, “Να θυμάσαι το φως και να πιστεύεις στο φως”».
Τι μας καλεί η συγγραφέας να αντιμετωπίσουμε μέσα από το κύκνειο άσμα της;
«Το κείμενο της Κέιν λειτουργεί προφητικά. Η ανθρωπότητα περνάει μία περίοδο “ψύχωσης”. Ακραία βία, ανισότητα, εθνικισμός, παράνοια. Η ψύχωση δεν είναι πια ατομική, αλλά συλλογική».
Πώς αισθάνεστε για τη σημερινή Ελλάδα;
«Θλίψη».
Τι χρειαζόμαστε πραγματικά σε αυτήν τη δύσκολη φάση;
«Αναστοχασμό, δράση, συλλογικότητα, τέχνη, αναχαρτογράφηση. Αισθάνομαι ότι η λίστα είναι μακριά. Πάντως, όχι χημεία και καναπέ!».
Τι σας τονώνει το ηθικό;
«Ο ήλιος κάθε πρωί». [SID:10970570]