Ήρθε, είδε, άρπαξε κι έφυγε
Ο ηθοποιός Λεωνίδας Κακούρης μιλά για τον «Ζητιάνο»
που μας μιλά για την παράσταση και για τη σημερινή Ελλάδα.
Τι σκιαγραφεί το σπουδαίο αυτό έργο;
«Με μια λέξη; Την Ελλάδα...».
Πώς το προσεγγίζει η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτου;
«Η Ρουμπίνη, σε συνεργασία με την κα Κική Κουβαρά, που έκανε τη διασκευή, είχαν την ιδέα να αφηγηθούν την ιστορία μέσα από τα μάτια τριών γυναικών, που υπήρξαν, όμως, και ηρωίδες των ιστοριών. Θύματα, στην ουσία, τόσο του Τζιριτόκωστα, όσο και των αντρών τους. Σε μια κοινωνία που άφηνε τις γυναίκες αμόρφωτες, παραδομένες στην αμάθεια, τον φόβο, υποταγμένες στον άντρα τους, φορτωμένες με προκαταλήψεις και ενοχές για πράγματα που δεν έφταιγαν, ήταν απολύτως αναμενόμενο να αποτελέσουν βούτυ- ρο στο ψωμί του Τζιριτόκωστα, για να περάσει μετά στο “κυρίως πιάτο” και να αρπάξει ό,τι μπορούσε από το διεφθαρμένο Νυχτερέμι».
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ήρωα που ενσαρκώνετε;
«Κυνικός, αδίστακτος, βαθιά ανήθικος και δεινός χειριστής της ανθρώπινης αδυναμίας».
Πώς εξελίσσεται η ιστορία του έργου;
«Ήρθα, είδα, εντόπισα, άρπαξα, εκμεταλλεύτηκα, εκδικήθηκα, κέρδισα κι έφυγα θριαμβευτής θα μπορούσαν να είναι τα ρήματα που συνθέτουν την πορεία του κεντρικού ήρωα, άρα και του έργου».
Τι χρειαζόμαστε πραγματικά στη δύσκολη φάση που περνά η σημερινή Ελλάδα;
«Να ξυπνήσουμε και να δούμε την πραγματικότητα. Να αφυπνιστούμε. Να δούμε την αλήθεια. Πρώτα, μέσα μας. Να σκεφτούμε, πού κάναμε εμείς λάθος. Στον βαθμό που μας αναλογεί. Δεν είναι εύκολο να σηκώσεις μόνος το βάρος του κόσμου. Είναι καλύτερο να το μοιράζεσαι. Κάπου, χάθηκε το παιχνίδι. Κι εμείς είχαμε αποκοιμηθεί, χορτασμένοι από το φαγοπότι της τελευταίας εικοσαετίας. Κι εκεί είχε χαθεί το μέτρο. Πέσαμε στην παγίδα πολύ εύκολα, γιατί ήμασταν έτοιμοι γι’ αυτό. Σαν το Νυχτερέμι του Καρκαβίτσα».
Τι σας τονώνει το ηθικό;
«Το γέλιο των παιδιών, το χέρι που σε σηκώνει όταν πέφτεις, η αγάπη που σου δείχνει ένα βλέμμα, ένα τρυφερό άγγιγμα, μια ευχάριστη είδηση, μια ωραία παράσταση ή ένα τραγούδι. Χίλια πράγματα!»
[SID:11023795]