Ψεύτικη άνοιξη στις Συνόδους;
Κ .άθε άνοιξη οι διεθνείς γραφειοκράτες συγκεντρώνονται στην Ουάσιγκτον -με την ίδια συνέπεια που τα χελιδόνια επιστρέφουν στο Καπιστράνο- για τις ετήσιες συνόδους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, όπου ανταλλάσσουν πληροφορίες για τις τοπικές οικονομίες και τις προοπτικές πολιτικής. Επειδή οι αξιωματούχοι αυτοί συμμετέχουν σε πολλαπλές εκδηλώσεις σε περίοδο μίας εβδομάδας, δημιουργείται ένας θάλαμος με ηχώ, από τον οποίο αναδύεται η γενική αντίληψη για τις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομίας. Οι πολιτικές ανά τον κόσμο επηρεάζονται εν συνεχεία από την αντίληψη αυτή.
Αυτή τη φορά η αίσθηση ήταν θετική. Σύμφωνα με το προσωπικό του ΔΝΤ το πραγματικό ΑΕΠ θα μεγεθυνθεί κατά περίπου 2% στις αναπτυγμένες οικονομίες φέτος και την επόμενη χρονιά. Αυτό θα περιορίσει το ποσοστό της ανεργίας κάτω από το 6%, περίπου δηλαδή στα επίπεδα που ήταν πριν από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Ο αποπληθωρισμός είναι πια μακρινή απειλή, καθώς ο πληθωρισμός είναι κοντά στο 2%, στον στόχο δηλαδή των περισσότερων μεγάλων τραπεζών.
Αλλά, όπως γνωρίζει κάθε κάτοικος της Νέας Αγγλίας, οι βροχές του Απριλίου δεν φέρνουν πάντα λουλούδια τον Μάιο. Μερικές φορές φέρνουν απλώς περισσότερες και πιο κρύες βροχές. Δεν θα θέλαμε να χαλάσουμε το καλό κλίμα, αλλά φοβούμαστε ότι δεν δικαιολογείται τόσος εφησυχασμός για τη σταθεροποίηση των οικονομικών συνθηκών. Πίσω από τους αριθμούς δεν υπάρχουν ιδιαίτερα στοιχεία που να δείχνουν ότι τα προβλήματα έχουν λυθεί.
Δεν θα ήταν η πρώτη φορά. Στη μετά το 1945 εποχή έχουμε δύο «χαμένες δεκαετίες», στις οποίες οι οικονομίες πάλευαν να ανακάμψουν από σοβαρές χρηματοπιστωτικές κρίσεις - συμπεριλαμβανομένων χωρών στη Λατινική Αμερική από το 1982 έως το 1992 και της Ιαπωνίας από το 1992 έως το 2007.
Όσο ζοφερή κι αν ακούγεται η ιστορία, η ετήσια πραγματική ανάπτυξη του ΑΕΠ ήταν θετική στο 60% και το 75% εκείνων των χρόνων στη Λατινική Αμερική και την Ιαπωνία αντίστοιχα. Το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ επεκτάθηκε κατά περισσότερο από 2% για του-
!λάχιστον ένα τρίμηνο εκείνα τα χρόνια. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι σε εκείνες τις χώρες υπήρξαν αχτίδες αισιοδοξίας, οι οποίες τελικά καλύφθηκαν και πάλι από σύννεφα.
Η επιτάχυνση της οικονομικής δραστηριότητας μπορεί να γεννά ελπίδες, αλλά τα επίπεδά της έχουν επίσης σημασία. Στην Ευρώπη η πραγματική ανάπτυξη του ΑΕΠ είναι οριακά θετική από τη χρηματοπιστωτική κρίση και έπειτα, ενώ το 2016 ήταν περίπου 20% χαμηλότερη από την τάση της δεκαετίας έως το 2007. Πρόκειται για τη βραδύτερη ανάκαμψη από σοβαρή χρηματοπιστωτική κρίση εδώ και δύο αιώνες.
Ναι, οι μετά κρίσης πιέσεις στις δαπάνες είναι σημαντικό βαρίδι για την ανάπτυξη, εν μέρει εξαιτίας της Δεν θα θέλαμε να χαλάσουμε το καλό κλίμα, αλλά φοβούμαστε ότι δεν δικαιολογείται τόσος εφησυχασμός για τη σταθεροποίηση των οικονομικών συνθηκών. Πίσω από τους αριθμούς δεν υπάρχουν ιδιαίτερα στοιχεία που να δείχνουν ότι τα προβλήματα έχουν λυθεί. Κάθε άνοιξη οι διεθνείς γραφειοκράτες συγκεντρώνονται στην Ουάσιγκτον για την ετήσια σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όπου ανταλλάσσουν πληροφορίες για τις τοπικές οικονομίες και τις προοπτικές πολιτικής. επιμονής τους. Αλλά το κεντρικό στοιχείο στις οικονομικές επιδόσεις αυτής της περιόδου είναι η στασιμότητα στην παραγωγή. Σύμφωνα με το ΔΝΤ η μεγέθυνση του πραγματικού ΑΕΠ των ανεπτυγμένων οικονομιών έχει υποχωρήσει από το 2,71% το 2001 στο ναδίρ του 1,28% πριν από λίγα χρόνια. Η εικόνα είναι πιο ζο- φερή στις ΗΠΑ, όπου σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου, η διακύμανση ήταν πολύ μεγαλύτερη, από το 4% στο 1,5%. Όλες οι οικονομίες του G7 παρουσιάζουν αυτό το φαινόμενο εξαιτίας της γήρανσης του πληθυσμού. Είναι δύσκολο να προβλεφθεί το εάν η παραγωγικότητα ή η παραγωγή ανά ώρα θα συνεχίσει να φθίνει. Τα δεδομένα είναι δεδομένα, όμως και αυτά δείχνουν με αρκετή σαφήνεια ότι η ανάπτυξη της παραγωγικότητας είναι αδύναμη εδώ και καιρό.
Η ανάπτυξη της παραγωγής δεν αφορά μόνο τους οικονομολόγους. Φαίνεται ότι μελλοντικά θα έχουμε λιγότερους πόρους για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Εάν καταναλώνουμε και αποθηκεύουμε στη βάση της προσδοκίας για υψηλότερο εισόδημα, τότε μας περιμένει απογοήτευση.
Σίγουρα υπάρχουν πιθανότητες απογοήτευσης στις αναπτυγμένες οικονομίες, δεδομένου ότι το ακαθάριστο χρέος της γενικής κυβέρνησης κινείται κοντά στο 106% του ΑΕΠ και τα δημοσιονομικά ελλείμματα κινούνται υψηλότερα των επίσημων στόχων. Τα δεδομένα για τους προϋπολογισμούς γίνονται ακόμη πιο δύσκολη, καθώς οι κεντρικές τράπεζες επιστρέφουν σε πιο ομαλή νομισματική πολιτική, ακόμη και εάν τα επιτόκια δεν επιστρέψουν σε προ κρίσης επίπεδα. Σε οικονομίες με πρόσφατο ιστορικό δημοσιονομικής συγκράτησης, όπως η Αυστραλία, ο Καναδάς και η Νέα Ζηλανδία, ο ιδιωτικός τομέας έχει αυξήσει αισθητά το δικό του χρέος. Σε περιόδους κρίσεων τα λάθη του ιδιωτικού τομέα εξελίσσονται συχνά σε υποχρεώσεις του Δημοσίου.
Ο μηχανισμός της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης λειτουργεί καλύτερα όταν χρησιμοποιείται για να μοιράσει μία αυξανόμενη οικονομική πίτα. Για παράδειγμα, όταν η αμερικανική οικονομία παρουσίαζε ρυθμούς ανάπτυξης 4%, το πραγματικό ΑΕΠ μπορούσε να διπλασιαστεί σε 18 χρόνια, γεγονός που καθησύχαζε τους γονείς για το οικονομικό μέλλον των παιδιών τους. Με τους σημερινούς ρυθμούς του 1,5%, η απαιτούμενη περίοδος για τον διπλασιασμό του ΑΕΠ είναι 48 χρόνια, γεγονός που δυσχεραίνει τις οικονομικές προοπτικές για τα εγγόνια. Υπό αυτές τις συνθήκες θα λάβουν οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι τις σκληρές αποφάσεις που απαιτούνται για να περάσουμε από την οικονομική σταθεροποίηση στη βιώσιμη ανάπτυξη; [SID:11024109] Copyright: Project Syndicate, 2017. www.project-syndicate.org