Eπιχειρώντας

να ανασύρει και να τοποθετήσει το ζήτημα «Μήδεια» στο επίκεντρο, ο Δημήτρης Καραντζάς κάνει μια απόπειρα ψηλάφησης του «συμπτώματος» της εμβληματικής ηρωίδας του Ευριπίδη, σε έναν παράλληλο διάλογο με το σενάριο του Πιερ Πάολο Παζολίνι για το ομώνυμο έργο του, το έργο του Χάινερ Μίλερ, «Μήδειας υλικό», και τη «Μήδεια» του Ανούιγ. Η παράσταση, που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι στη Μικρή Επίδαυρο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, επαναλαμβάνεται στο θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3 - Αθήνα), για 12 μόνο παραστάσεις, από τις 5 έως τις 17 Σεπτεμβρίου, από Τρίτη έως Κυριακή, στις 9 το βράδυ. Τρεις άνδρες ηθοποιοί κατοικούν έναν νεκρό χώρο, ένα τοπίο γυναικών που πέρασαν, και επιχειρούν να ανασύρουν και να ανασυνθέσουν τα κομμάτια μιας εμβληματικής μορφής, να εισδύσουν στα επιχειρήματά της και, εντέλει, να βιώσουν και να αναπαραστήσουν τη διαδρομή της. Μια διαδρομή ανάκτησης της ιερής ταυτότητας της ηρωίδας, της πνευματικότητάς της και της επιστροφής στις ρίζες της, μετά τη σύγκρουσή της με μια πεπερασμένη στερεοτυπική κοινωνία ανθρώπων. «Θέλω τον κόσμο να κόψω στα δύο. Να κατοικήσω στο κενό ανάμεσα Εγώ. Ούτε γυναίκα, ούτε άντρας». Η Μήδεια παρουσιάζεται περισσότερο ως φυσικό φαινόμενο με ανθρώπινη ενσάρκωση, την οποία αρνείται και παλεύει να αποτινάξει, για να επιστρέψει στο φως, στον Ήλιο, «τον πατέρα του πατέρα της». Οι τρεις ερμηνευτές θέτουν τη Μήδεια ενώπιόν τους και ενώπιόν μας και παλεύουν να συνθέσουν τα κομμάτια του μύθου της, σε μια ψιθυριστή παράσταση που εστιάζει στη μοιραία σύγκρουση του ιερού/θεϊκού και του ανθρώπινου. Εκτός από τη «Μήδεια» του Ευριπίδη σε μετάφραση Μίνου Βολανάκη, το κείμενο της παράστασης περιέχει και χωρία από το έργο «Μήδειας υλικό» του Χάινερ Μίλερ σε μετάφραση Νίκου Φλέσσα, το σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι σε μετάφραση Δημήτρη Αρβανιτάκη (εκδόσεις Καστανιώτη) και το ομώνυμο έργο του Ζαν Ανούιγ, σε μετάφραση Φώντα Κονδύλη (εκδόσεις Δωδώνη).