Στον αστερισμό της Ευρωαγωνίας

Τη στιγμή που η πολιτική μας επικαιρότητα -και η προσέγγιση των πάντα καυτών οικονομικών ζητημάτων- εγκαταστάθηκε στον αστερισμό της ΔΕΘ, έστω και με μιαν εναπομένουσα αχλύ από το γεμάτο εικόνα πέρασμα του Εμανουέλ Μακρόν από την Αθήνα/Πνύκα/bain de foule σε Σύνταγμα και Ερμού, θα συστήσουμε στον αναγνώστη να σταθεί σε κάτι που μόλις και κατάφερε να βρεθεί στην επιφάνεια: Την παράξενα επανερχόμενη -με διάθεση να παραμείνει, δε!- ευρωπαϊκή διάσταση της συνολικής συζήτησης.

Όλα πάνε και «δένουν» με ευρωπαϊκές αναγνώσεις. Έρχεται προ ημερών ο Γιάννης Στουρνάρας και καταθέτει -στο «ΒΗΜΑ της Κυριακής»- το εξεγερτικό: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αν θέλει να φύγει, ας φύγει - δεν τους χρειαζόμαστε». Και σπεύδει να κρατήσει το ίσο ο Προκόπης Παυλόπουλος (συναντώμενος με τους ομολόγους του προέδρους της Δημοκρατίας Ιταλίας και Πορτογαλίας, Ματαρέλα και ντε Σόουζα, προτού προσγειωθεί ο τυφώνας Μακρόν) καλώντας σε «σημαντικές (θεσμικές) μεταβολές εν όψει του νέου ρόλου του ESM, ο οποίος θα αντικαταστήσει (ως Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο) εξωγενείς θεσμούς όπως το ΔΝΤ». Για να αντιφωνήσει λίγο αργότερα ο Εμανουέλ Μακρόν: «Δεν είναι ο ρόλος του ΔΝΤ να παρεμβαίνει σε ευρωπαϊκά πράγματα».

Ετοιμάζονται να συζητήσουν στο δικό τους, προσεκτικά απομακρυσμένο από τις λειτουργικές ευρωδιαπραγματεύσεις, επίπεδο «Το Μέλλον της Ευρώπης» οι μη περιβεβλημένοι εκτελεστική εξουσία πρόεδροι της Δημοκρατίας της Ε.Ε. (σε κονκλάβιο, στην Μάλτα, λόγω Προεδρίας της Ένωσης) και ξεκινούν από μια βάση ότι «έχουν υποστεί σημαντικές βλάβες οι θεσμοί του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, οι οποίοι σχετίζονται με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, με το κράτος δικαίου, με τη δημοκρατική αρχή, με το κοινωνικό κράτος δικαίου». Λόγια Παυλόπουλου, που προ-περιγράφουν τη συζήτηση στη Μάλτα η οποία θα σταθεί σε αξιακές αναζητήσεις, αλλά… για ακούστε ήδη την ηχώ Μακρόν: «Στην Ευρώπη σήμερα η εθνική κυριαρχία, η δημοκρατία, η εμπιστοσύνη απειλούνται».

Λέτε να μας προέκυψε, από τόσους και τόσο προβεβλημένους συντελεστές του Ευρωπαϊσμού κάτι σαν νέο κύμα/nouvelle vague Ευρωσκεπτικισμού; Εδώ έσπευσε ο ημέτερος Παυλόπουλος να προτείνει μια φόρμουλα διαφυγής που ακούγεται ενδιαφέρουσα: «Ευρωσκεπτικισμός σημαίνει ότι δεν θέλεις να αγωνιστείς για κάτι το οποίο δεν αξίζει τον κόπο. Ευρωαγωνία σημαίνει ότι έχεις να αγωνιστείς για κάτι το οποίο σε αγγίζει τόσο βαθιά που έχεις υπαρξιακή αγωνία». Λόγια πολιτικών; Όταν μάλιστα βρήκαν ως ηχώ την τοποθέτηση Τσίπρα στην Πνύκα; «Αυτήν την Ευρώπη θέλουμε να την αλλάξουμε. Αυτή η Ευρώπη δεν έχει μέλλον»…

Έχουμε την εντύπωση ότι το πράγμα δεν είναι τόσο απλό. Διότι, δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα των δικών του, πολύ πιο συγκροτημένων/συγκεκριμένων προτάσεων για επανεκκίνηση του ευρωπαϊκού τρένου, ο Μακρόν «τόλμησε» να αντιταχθεί σε μια λογική του «να λατρεύει κανείς (στην Ευρώπη) τους κανόνες» και μάλιστα αφού κάλεσε «να πούμε με ταπεινότητα ότι στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη συχνά βασιστήκαμε σε ψέματα» (βέβαια, κάπου εδώ μας τράβηξε το δικό μας το αυτί για το ψέμα του ότι… θα μπορούσαμε να ζήσουμε στην Ελλάδα όπως στο Βερολίνο).

Γιατί συνεχώς επανερχόμαστε σ’ αυτήν την ευρωπαϊκή σαλάτα; Επειδή τα παραδείγματα εφαρμογής «ευρωπαϊκών λύσεων» που ήδη διαφαίνονται θα έπρεπε να προβληματίζουν. Δείτε το τωρινό/αυριανό με το ΔΝΤ: σωστός ο Στουρνάρας -κεντρικός τραπεζίτης που ζει την αγωνία των ελληνικών συστημικών τραπεζών και όσων απέμειναν να κουβαλάνε την ευθύνη τους έπειτα από τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις (δεν αναφερόμαστε στη νομενκλατούρα, αλλά στη μετοχική βάση)- όταν δεν θα ‘θελε με τίποτε να αρχίσει να μουρμουρίζεται η άποψη του ΔΝΤ περί ανάγκης νέας/πρόσθετης ανακεφαλαιοποίησης της τάξης των 10 δισ. ευρώ. Σωστή και η ΕΚΤ/ο SSM που δεν θέλουν με τίποτε να θεωρηθεί ότι ιδρύματα δικής τους εποπτικής ευθύνης έχουν ανάγκη για νέα/έκτακτη ΑQR και stress tests, από δίπλα και οι Βρυξέλλες. Όλοι τραγουδούν τον ωραίο σκοπό: «Τώρα προέχει η αντιμετώπιση των “κόκκινων δανείων”, που ευτυχώς προχωράει!». (Μαζεύεται σιγά-σιγά και η έκθεση των τραπεζών στον ELA, οπότε «φοριέται» αισιοδοξία).

Όμως… το ζήτημα δεν είναι ποιος ισχυρίζεται τι για την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών. Είναι… τι θα αποδειχθεί ότι ισχύει.

Ακόμη περισσότερο / πολιτικότερο, το αν η αντιμετώπιση του ζητήματος διευθέτησης του ελληνικού χρέους θα εγκαταλειφθεί όταν με το καλό το ΔΝΤ θα μας έχει αποχαιρετίσει: ας μην παραβλέπουμε τις τοποθετήσεις Κλάους Ρέγκλινγκ του ESM - αυριανού «ΕΝΤ», πόσο ταυτίζονται με τη σοϊμπλική βουλγκάτα.

Καλή, λοιπόν, η μετάβαση από τον Ευρωσκεπτικισμό στην Ευρωαγωνία - μόνο μην ξεχνούμε το «συχνά βασιστήκαμε σε ψέματα» του ταξιδιού Μακρόν!

[SID:11323243]