Του Α.Δ. Παπαγιαννίδη
Για μια ακόμη φορά, η διάσταση του χρόνου -με την οποία τόσο κακή σχέση έχει η διαχείριση της πολιτικής στην ωραία μας χώρα- θα έρθει να διεκδικήσει τον κεντρικό ρόλο της. Αν μπορεί κανείς να διατυπώσει κάτι σαν ευχή, θα ήταν να μην επαναληφθεί η αυταπάτη ότι η πολιτική διαδικασία «θα ελέγξει τον χρόνο».
Αυτό ισχύει ήδη με την τρίτη αξιολόγηση, που όλοι οι παράγοντές της -η κυβέρνηση, η τρόικα/τετραμερήςξεκίνησαν διατυπώνοντας προθέσεις ή/και συστάσεις επίσπευσης. Όμως ήδη τα πρόδρομα σημάδια μιλούν για επανάληψη του σκηνικού προηγούμενων επεισοδίων: η καθυστέρηση ως πολιτική. Δείτε, για παράδειγμα, από πόσο νωρίς άρχισαν να διατυπώνονται επιφυλάξεις για τον υπορρέοντα ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ (θαρρούμε αδίκως, αλλά…) και για την εξέλιξη των εσόδων - άρα για την αξιοπιστία του στόχου πλεονάσματος.
Η ίδια διάσταση του χρόνου αρχίζει να «χτυπάει» και σ’ ένα μέτωπο που όλοι εύχονται να μην ξεφύγει - πλην δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι εργάζονται προκειμένου να μη συμβεί αυτό. Πρόκειται για το μέτωπο των «κόκκινων δανείων». Όπου η θέση σε κίνηση του εξωδικαστικού μηχανισμού έφερε, όπως κατ’ επανάληψιν σημειώσαμε, μια κάποια κινητικότητα (μαζί και με την ακούραστη κινητοποίηση του Φώτη Κουρμούση, όχι βέβαια ως «διαχειριστή της ηλεκτρονικής πλατφόρμας», όπως κάποιοι πήγαν να πουν για να του φορτώσουν ενδεχόμενα προβλήματα, αλλά ως πεισματικού επεξηγητή της λειτουργίας της προς τους ενδιαφερομένους), η οποία όμως κινδυνεύει να βρει μπροστά της δυο όρια. Το πρώτο είναι η πραγματική -και όχι διακηρυκτική…στάση των πιστωτών του οικοδομήματος του ιδιωτικού χρέους, δηλαδή κυρίως των τραπεζών, της Εφορίας και των ασφαλιστικών ταμείων: τώρα που οι πρώτες υποθέσεις φτάνουν στη διατύπωση συμφωνίας αναμετ αξύ τους ως πρόταση προς τους οφειλέτες, ακούγονται «εσωτερικοί δισταγμοί». Το δεύτερο όριο της κινητικότητας που είχε επιτευχθεί προέρχεται από… τις υπερβολικές καλές προθέσεις. Πώς αυτό; Η διαπίστωση -ή μάλλον η εντύπωση- ότι αυτή η προσέγγιση πήγαινε να προχωρήσει, «φόρτωσε» νέες πρωτοβουλίες: αναφορές σε 120 δόσεις γενικώς, διεύρυνση του πεδίου εφαρμογής με τις μικρότερες οφειλές, αγροτικά χρέη. Όσο το φορτώνουμε το γαϊδουράκι προτού περπατήσει σωστά…
Έρχεται όμως τώρα μια επιπρόσθετη διάσταση πειρασμού για παιχνίδι με τον χρόνο, που αυτή κι αν περιλαμβάνει αυτοπαγίδευση! Αναφερόμαστε στο γεγονός ότι η κομβικής σημασίας εκλογική αναμέτρηση, οι γερμανικές κάλπες της 24ης Σεπτεμβρίου, ανήκει ήδη στο παρελθόν. Πόσες φορές, αλήθεια, δεν ακούστηκε το «μετά τις γερμανικές εκλογές»; Η συνηθέστερη αναφορά ήταν στην υπόθεση συζήτησης για ελάφρυνση/αναδιάταξη/διαρρύθμιση -πάντως κάποια διευθέτηση- του ελληνικού χρέους. Η διευκόλυνση που έκανε προς το Βερολίνο όχι τόσο η ελληνική πλευρά (ας είμαστε ρεαλιστές!) όσο οι λοιποί Ευρωπαίοι και κυρίως το ΔΝΤ να μην ανοίξει αυτό το ζήτημα, ώστε να μη διαταραχθούν οι εσωτερικές γερμανικές εκλογικές ισορροπίες έχει λήξει - όχι; Όχι!
Πρώτον, διότι μέχρι να σχηματιστεί τώρα γερμανική κυβέρνηση (συνασπισμού - τα γνωστά), θα περάσουν βδομάδες, μήνες… θα δούμε! Ύστερα, επειδή ενδεχόμενη συμμετοχή σ’ αυτήν των Φιλελευθέρων/FDP «υπόσχεται» να ανεβάσει ακόμη περισσότερο τα αρνητικά αντανακλαστικά.
Προσθέστε, εδώ, το έντονα διαφαινόμενο ενδεχόμενο η «ελληνική υπόθεση» να προσεγγιστεί μέσα από την ευρύτερη συζήτηση για επανασχεδιασμό της Ευρωζώνης - στα πλαίσια της υποτιθέμενης μείζονος διαπραγμάτευσης για «το μέλλον της Ευρώπης» (για την οποία, από ελληνικής πλευράς, πάντως, δεν υπάρχουν παρά οι γενικότερες των γενικοτήτων…). Αλλά μην ξεχνάτε και το πόσες φορές -όχι δε μόνον από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αλλά και από τον Κλάους Ρέγκλινγκ του ESM για παράδειγμα- έχει κατατεθεί η άποψη πως η συζήτηση περί ελληνικού χρέους θα γίνει (για) μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος (και) «εφόσον αυτό καταστεί αναγκαίο».
Παρόλο που τελευταίως όλοι ποντάρουν στο ότι η Ελλάδα του 2018 θα κάνει clean exit από το πρόγραμμα/μνημόνιο 3 και θα προχωρήσει αυτεξούσια (άσχετο το με πόσα επίπεδα επιτήρησης), την ίδια στιγμή όλοι γνωρίζουν πως κάποιας μορφής τελική διαπραγμάτευση θα χρειαστεί για τα παραπέρα. Μάλιστα, μια διαπραγμάτευση που θα κλείνει κάπου την άνοιξη του 2018 παράλληλα με τις διαδοχικές εξόδους στις αγορές και με ανάγκη ευρύτερης συμμετοχής από ελληνικής πλευράς πολιτικής τάξης - παράξενο: μόνον από τη Δημοκρατική Ευθύνη του Αλέκου Παπαδόπουλου έχει επισημανθεί δημοσίως και σαφώς αυτό! Τον βλέπουμε λοιπόν ήδη από τώρα τον πειρασμό.
Να θεωρήσει η πολιτική μας τάξη, και μάλιστα περιερχόμενη σε γνησίως προεκλογική διάθεση, ότι ελέγχει τον χρόνο - πάλι. Παρόλο που τελευταίως όλοι ποντάρουν στο ότι η Ελλάδα του 2018 θα κάνει clean exit από το πρόγραμμα/μνημόνιο 3 και θα προχωρήσει αυτεξούσια (άσχετο το με πόσα επίπεδα επιτήρησης), την ίδια στιγμή όλοι γνωρίζουν πως κάποιας μορφής τελική διαπραγμάτευση θα χρειαστεί για τα παραπέρα.
&[SID:11356680]