Βήματα επανασύνδεσης με τη μητέρα - πόλη όλων
Η ηθοποιός Λένα Δροσάκη μιλά για τις «Κόρες»
ιεκδικούν τα θέλω τους, τα όνειρά τους»
η ηθοποιός Λένα Δροσάκη για τις «Κόρες», οι οποίες επιστρέφουν ανάλαφρες από τη σκόνη των ποιημάτων και τολμούν να επαναρθρώσουν το αίτημά τους για ανακωχή και επανασύνδεση με την Αθήνα, τη μητέρα - πόλη όλων μας.
Η παράσταση, που παίχτηκε το καλοκαίρι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, επανέρχεται με μια ανανεωμένη εκδοχή, από την bijoux de kant, στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής (Κεφαλληνίας και Κυκλάδων 11 - Κυψέλη), για οκτώ μόνο παραστάσεις, από τις 12 έως τις 22 Οκτωβρίου, από Πέμπτη έως Κυριακή, στις 9 το βράδυ.
Η Λένα Δροσάκη ξαναπαίζει για τελευταία φορά το παιχνίδι «Μητέρα», «σαν έτοιμη από καιρό» για τη μεγάλη έξοδο προς την ελευθερία της, μια ελευθερία με αρχαίες ρίζες και νέα ορμή, και μιλά για το έργο και για τα συναισθήματά της για τη σημερινή Ελλάδα.
Τι πραγματεύεται το έργο;
«Την ποιητική μιας ξεχασμένης Αθήνας, μέσα από τη διερεύνηση της σχέσης μητέρας - κόρης, από το αποτύπωμά της στη σχέση δύο αδερφών».
Συστήστε μας τις ηρωίδες του. Τι βιώνουν και τι διεκδικούν;
«Η Νούλα και η Νανά. Δύο αδερφές. Η μεγαλύτερη, πιστή στις διδαχές της μαμάς. Η μικρότερη, αντιδραστική και επαναστατική. Διεκδικούν τα θέλω τους, τα όνειρά τους, μέσα από φόβο και πόνο. Βιώνουν όλα όσα βιώνει ένας άνθρωπος που ζει μέσα σε πληγές».
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής που ενσαρκώνετε εσείς; «Εγώ υποδύομαι τη Νούλα, τη μικρότερη σε ηλικία, που, ενώ είναι γεμάτη φόβο και ενοχές για το ότι δεν υπακούει, έχει συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να διεκδικήσει τη ζωή της και τα όριά της, με όποιο κόστος».
Τι νέο έχουν οι «Κόρες» στην ανανεωμένη εκδοχή τους;
«Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Είναι σε άλλον χώρο, θα παιχτούν σε θέατρο και χωρίς τους υπόλοιπους ηθοποιούς που συμμετείχαν. Αυτό, από μόνο του, ενισχύει τις δύο αδερφές στο να πάρουν την κοινή απόφαση να υπερασπιστούν τον εαυτό τους». Πώς αισθάνεστε για τη σημερινή Ελλάδα;
«Πώς αισθάνομαι για τον σημερινό συνάνθρωπο που ζει στην Ελλάδα; Νιώθω, μερικές φορές, ότι έχει χαθεί, έχουμε χαθεί. Σαν να μας στράγγιζαν το αίμα και να ζούμε πια μηχανικά, χωρίς συναισθήματα. Σαν να μην υπολογίζουμε το πώς θα νιώσει ο άλλος από τη συμπεριφορά μας. Σαν να μη σεβόμαστε, σαν όλα να έχουν γίνει πολύ μικρά, άνευ σημασίας, ακόμα και οι άνθρωποι».
Τι χρειαζόμαστε πραγματικά σε αυτήν τη δύσκολη φάση; «Αγάπη και σεβασμό».
Τι σας τονώνει το ηθικό;
«Η κουβέντα με ανθρώπους που εκτιμώ και μια αγκαλιά».
[SID:11394682]