Ποιος έχει δίκιο; Και ποιος ενδιαφέρεται!
Ήταν τα χρόνια που στις ΗΠΑ μετά τη Μεγάλη Ύφεση που ξεκίνησε το 1929 (και που βύθισε τη χώρα σε απώλεια ΑΕΠ και ανεργία που μόνο η υπερήφανη Ελλάς του 2009 - 2016-και-βλέπουμε κατόρθωσε να ξεπεράσει), η εφαρμογή του Νιου Ντιλ του Ρούζβελτ επιχειρούσε να επαναδρομολογήσει τη χώρα, την οικονομία και την κοινωνία της. Τότε, οι ριζοσπαστικές και αντισυμβατικές πολιτικές του Ρούζβελτ κατακρίνονταν ως απόλυτα εσφαλμένες και αδιανόητες από την ορθοδοξία της εποχής -ο FDR καταγγελλόταν ως «σοσιαλιστής», έννοια περίπου ισοδύναμη με το διαβολικό για τους Αμερικανούς του Μεσοπολέμου-, ενώ είχε επιχειρηθεί και το ξήλωμά τους από το Ανώτατο Δικαστήριο: όταν η Supreme Court κατέρριψε σειρά νομοθετημάτων του Ρούζβελτ, εκείνος… νομοθετικά επιχείρησε να αλλάξει τη σύνθεσή του (πώς; προσθέτοντας μια νέα θέση μέλους κάθε φορά που ένας δικαστής έφθανε τα 70 και δεν παραιτείτο). Τελικά εκείνη του η πρωτοβουλία δεν χρειάστηκε να προχωρήσει («court-packing legislation»), αλλά η Supreme Court αιφνιδίως άλλαξε νομολογιακή στάση, συμβιβάστηκε…
Τότε λοιπόν, και ενώ η αντιπαράθεση είχε ανάψει -να φαντασθεί κανείς ότι οι αντίπαλοι του Ρούζβελτ από τα έδρανα των Ρεπουμπλικανών αλλά και στον Τύπο, δίπλα στη λέξη «σοσιαλιστής» είχαν φτάσει να προφέρουν και την πολύ τρομερότερη «κομμουνιστής»!και επιχειρήματα κάθε λογής επιστρατεύονταν, υπουργός του FDR που κάποτε μετείχε σε συζήτηση και ετίθετο το ερώτημα για κάποια συγκεκριμένη ρύθμιση:
απάντησε Η Τράπεζα της Ελλάδος μιλούσε για ρυθμό ανάπτυξης 1,7% φέτος, για επιτάχυνση εν συνεχεία.
Το συνήθως συνοφρυωμένο ΔΝΤ έκανε λόγο για 1,9%2%. Η Citigroup θεωρεί ότι θα μείνουμε στο 1%1,5%, ενώ οι Γερμανοί πέντε Σοφοί κάνουν λόγο για 0,9% φέτος και 2% του χρόνου.
"Γιατί ξεκινούμε αυτή τη συζήτηση; Επειδή τις τελευταίες ημέρες άνθησε μια συστάδα αντιπαραθέσεων -ενδεχομένως και τσακωμών- με πυρήνα το Δείτε, για παράδειγμα, την κυλιόμενη αμφισβήτηση του πού θα προσγειωθεί τελικά ο ρυθμός ανάπτυξης για το 2017. Από τον οποίο, είναι αλήθεια, εξαρτάται εν πολλοίς και το δημοσιονομικό εξαγόμενο της χρονιάς, την ώρα που κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση αντιπαρατίθενται για το πώς θα διανεμηθεί το υπερπλεόνασμα.
Ήταν να έχουμε 2,1% κατά τις εαρινές προβλέψεις της Ε.Ε., τώρα με τις φθινοπωρινές της μας πήγε στο 1,6%. Το Μεσοπρόθεσμό μας μιλά για 1,8%, ο Προϋπολογισμός ομοίως - ο δε Αλέξης Τσίπρας έκανε λόγο για «2» ως πρώτο στοιχείο στο σχετικό νούμερο. Για να «ξεχρεωθούν» οι Βρυξέλλες -βλέπετε έχουν καταγράψει αισιοδοξία επ’ εσχάτων- μιλούν για 2,5% μεγέθυνση και το 2018 και το 2019.
Η Τράπεζα της Ελλάδος μιλούσε για 1,7% φέτος για επιτάχυνση εν συνεχεία. Το συνήθως συνοφρυωμένο ΔΝΤ έκανε λόγο για 1,9%2% αν ο τουρισμός φέρει τα τελευταία 3μηνα κοντά στο 4%. Η Citigroup θεωρεί ότι θα μείνουμε στο 1%-1,5% (όχι υψίστης ακρίβειας η διατύπωση). Ενώ οι Γερμανοί πέντε Σοφοί (το άτυπο Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων που ψιθυρίζει επισήμως στην καγκελάριο) κάνει λόγο για 0,9% φέτος και 2% του χρόνου. Ένα πρώτο λοιπόν εδώ.
Πάμε τώρα σε κάτι πιο ρηχό, αλλά και πιο δυσάρεστο συνάμα: ακόμη να σβήσει ο αχός με την τοποθέτηση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή σχετικά με το ύψος των τόκων που έχουμε βουνό μπροστά μας. Και από τους οποίους εξαρτάται η ανάγκη/η έκταση της ανάγκης για διευθέτηση/σοβαρή ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Μην ξαναρχίσουμε τα μετρήματα, πάντως ένα «Ποιος βαραίνει κι εδώ.
Λιγότερο συζητημένο, αλλά πολύ βαθύτερο το σταθερά επανερχόμενο ερώτημα γύρω από τις κεφαλαιακές ανάγκες (ή: μη-ανάγκες) των συστημικών τραπεζών. Εδώ, όταν το ΔΝΤ σου λέει ότι καλό θα ήταν να έχεις 10 δισ. ευρώ σε επιφυλακή για ενδεχόμενη ανάγκη κεφαλαιακής ενίσχυσης τη στιγμή που η τελευταία σου (κουτσή, μετέωρη) ανακεφαλαιοποίηση «απαίτησε» κάπου 5 δισ. από τα 25 που είχαν προβλεφθεί/earmarked γι’ αυτόν τον σκοπό στο Μνημόνιο-3- δικαίως διερωτάσαι. Και όταν αυτή η διάσταση, μαζί με την απαίτηση ΔΝΤ για AQR απωθείται μεν από Βρυξέλλες και Φραγκφούρτη, πλην όμως επισπεύδονται τα stress tests επί των συστημικών τραπεζών και… ο ίδιος ο Μάριο Ντράγκι χτυπάει καμπανάκι για τους πλειστηριασμούς που δεν προχωρούν (για να ξεκοκκινίσουν τα χαρτοφυλάκια), αφήνει πίσω ένα εξαιρετικά δυσάρεστο
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι παρόμοια
είναι χρήσιμα μόνο ως προσχήματα τσακωμών. είναι η σωστή αντίδραση. Όμως… ΟΤΑΝ προκύψει ποιος είχε δίκιο, ΤΟΤΕ θα χρειαστεί αντιμετώπιση των συνεπειών. [SID:11475240]