Επικίνδυνος λαβύρινθος σκληρών συγκρούσεων

Μέρος της τριλογίας «Ακυβέρνητες πολιτείες»

Έχοντας μεταφέρει για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή ένα εμβληματικό έργο της μεταπολεμικής νεοελληνικής πεζογραφίας, την τριλογία του Στρατή Τσίρκα, «Ακυβέρνητες πολιτείες», το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης συνεχίζουν και φέτος τη συνεργασία τους, με το ανέβασμα του δεύτερου μέρους της, της «Αριάγνης», στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν της Φρυνίχου (Φρυνίχου 14, Πλάκα).

Μια σταθερή ομάδα δέκα ηθοποιών συνεργάζεται με τρεις διαφορετικούς σκηνοθέτες, που ζωντανεύουν -ο καθένας από τη δική του οπτική- ένα μέρος της τριλογίας «Ακυβέρνητες πολιτείες». Έτσι, μετά τη «Λέσχη», σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου, που παρουσιάστηκε και φέτος στη σκηνή του Υπογείου, τη σκυτάλη παίρνει ο Γιάννης Λεοντάρης, στη σκηνή της Φρυνίχου, με την «Αριάγνη», ενώ θα ακολουθήσει, επίσης στη σκηνή της Φρυνίχου, η «Νυχτερίδα», σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη. Τα μέρη της τριλογίας είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους, όπως και οι παραστάσεις. Οπότε δεν χρειάζεται να έχει παρακολουθήσει κανείς το πρώτο μέρος για να μπορέσει να παρακολουθήσει το δεύτερο ή το τρίτο. τις συγκρούσεις, μένοντας μετέωρος ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα, τον εφιάλτη και το βίωμα.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης σημειώνει: «Ο ίδιος ο τίτλος του μυθιστορήματος του Τσίρκα θέτει το θεμελιώδες ερώτημα για τον σκηνοθέτη: ποιος είναι ο πρωταγωνιστής αυτού του έργου; Ποιοι είναι οι βασικοί πόλοι της σύγκρουσης που περιγράφει ο συγγραφέας;

Όταν δέχεσαι να μετατρέψεις ένα εμβληματικό κείμενο - ποταμό 350 σελίδων σε θεατρικό κείμενο 80 σελίδων, ήδη το έχεις προδώσει. Προδίδοντάς το όμως, μπορείς ταυτόχρονα να παραμένεις “ερωτευμένος” μαζί του. Το σημαντικό δεν είναι να δώσεις διαπιστευτήρια “πίστης” στο κείμενο του Τσίρκα, αλλά να αυθαιρετήσεις δημιουργικά, με απόλυτο σεβασμό στην ποιητική του και την ιδεολογία του.

Η παράσταση, πέρα από τους δύο βασικούς πόλους σύγκρουσης του κειμένου του Τσίρκα, τον Μάνο και το Ανθρωπάκι, δημιουργεί έναν τρίτο ισχυρό πόλο, δίνοντας στον κυνικό πολιτευτή Μερτάκη τον ρόλο του κονφερανσιέ. Αυτός αποτελεί και τον κεντρικό άξονα της παράστασης, καθώς, με τη ρητορική του, επιχειρεί να παγιδεύσει και να “χειριστεί” τη σκέψη των θεατών.

Έτσι, η παράσταση αποκτά χαρακτηριστικά performance, καθώς οι συγκρούσεις συμβαίνουν και τα αδιέξοδα προκύπτουν “εδώ και τώρα”, ενώπιον των θεατών, οι οποίοι εμπλέκονται σε αυτά. Την τελική λύση στο αδιέξοδο καλείται να δώσει, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, η Αριάγνη, όχι δραματουργικά, ως μυθιστορηματικός ήρωας του Τσίρκα, αλλά σκηνικά, ως ηθοποιός της παράστασης».

[SID:11489192]