Το μοντέλο «split and freeze»
Το split and freeze στοχεύει σε δύο άξονες, από των οποίων τη σύνθεση προκύπτει η ρυθμισμένη οφειλή για τον δανειολήπτη:
Πρώτον, ποιο είναι το διαθέσιμο εισόδημα του δανειολήπτη για να «σηκώσει» τη δόση αποπληρωμής.
Δεύτερον, πώς θα μειωθεί το υψηλό loan to value, δηλαδή η υψηλότερη αξία που έχει το δάνειο σε σχέση με το υποκείμενο ακίνητο. Το δεύτερο αυτό στοιχείο αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για τράπεζες και δανειολήπτες, καθώς η μεγάλη πτώση που έχει επέλθει στην αξία των ακινήτων αίρει το κίνητρο αποπληρωμής δανείων που είναι υψηλότερα από την αξία των ακινήτων για τα οποία έχουν συναφθεί.
Προκειμένου να επιτευχθούν συνδυαστικά οι ανωτέρω στόχοι, το split and freeze χωρίζει το μη εξυπηρετούμενο δάνειο σε δύο νέα δάνεια, εκ των οποίων το ένα συμφωνείται ότι θα αποπληρώνεται με βάση τη δόση που αντέχει ο δανειολήπτης και το άλλο μπαίνει στον πάγο. Το δάνειο που μπαίνει στον πάγο για αόριστο χρόνο, εξαργυρώνει «πόντους» για τη συνέπεια του δανειολήπτη.
Συγκεκριμένα, σε αντίθεση με τα μέχρι σήμερα προϊόντα όπου ένα δάνειο έσπαγε σε δύο, διατηρώντας όμως ακέραιη την οφειλή και στα δύο κομμάτια, το κομμάτι που «παγώνει» με τη μέθοδο split and freeze, «κουρεύεται» σταδιακά αναλόγως της συνέπειας που έχει δείξει ο οφειλέτης στην αποπληρωμή του άλλου κομματιού του δανείου του. Έτσι, για κάθε χρόνο που ο οφειλέτης είναι συνεπής στην αποπληρωμή, η τράπεζα σβήνει ένα μέρος του δανείου και μάλιστα αυτό ισχύει χωρίς συγκεκριμένο χρονικό περιορισμό. Το στοιχείο αυτό είναι που διαφοροποιεί το split and freeze από την προηγούμενη γενιά προϊόντων, καθώς με αυτά κοβόταν η μηνιαία δόση του δανειολήπτη, αλλά όχι και το κεφάλαιο του δανείου. [SID:11492894]