Ανεκτή η φιλική προς την Ε.Ε. Aκροδεξιά

III «Κάθε κράτος - μέλος της Ένωσης θα περιορίσει τις διμερείς σχέσεις με την Αυστρία στο ελάχιστο δυνατό, εάν σχηματιστεί κυβέρνηση με τη συμμετοχή μελών του Κόμματος Ελευθερίας». Ήταν 1η Φεβρουαρίου 2000 και η Ε.Ε., επί πορτογαλικής προεδρίας, απαντούσε με αυτόν τον τρόπο στις εξελίξεις στην αυστριακή πολιτική σκηνή. Τέσσερις ημέρες αργότερα, όταν ορκίστηκε πράγματι ο κυβερνητικός συνασπισμός με έντονο ακροδεξιό χρώμα, οι προτεινόμενες διπλωματικές κυρώσεις έγιναν πράξη.

Πριν από 17 χρόνια, σε μία κοινότητα 15 κρατών-μελών ακόμη (έχει και αυτό τη σημασία του), η εκλογική επιτυχία της Aκροδεξιάς και πολύ περισσότερο η ανάδειξή της σε κυβερνητικό εταίρο, ήταν πρωτοφανής, σοκαριστική και πυροδότησε άμεσα τα αντανακλαστικά. Η καταδίκη ήταν άμεση και ηχηρή - σε πλήρη αντίθεση με την εκκωφαντική σιωπή του σήμερα.

Από το γαλλικό FNP έως το Jobbik στην Ουγγαρία και από τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα έως το Κόμμα Ανεξαρτησίας (UKIP) στη Βρετανία ή το AfD στη Γερμανία, τα ακροδεξιά κόμματα με σημαντικές διαφορές στην εικόνα, τα μηνύματα και τις πρακτικές, αλλά κοινή ξενόφοβη και διχαστική βάσηπέτυχαν να αυξήσουν σταθερά την εκλογική τους βάση. Με το απαραίτητο facelift απευθύνθηκαν σε πλατιά κοινωνικά στρώματα, σε ψηφοφόρους όλων των εισοδημάτων και του μορφωτικού επιπέδου, που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας κινούνταν με κριτήριο την ανασφάλεια, τον φόβο, αλλά και την απέχθεια προς τον Άλλο. Διεκδίκησαν με αξιώσεις την εξουσία ή και την κατέλαβαν. Αλλά η μεγαλύτερη επιτυχία τους δεν είναι αυτή. Είναι το γεγονός ότι τα... συνηθίσαμε. Καμία έκπληξη δεν προκαλεί η άνοδός τους. Έγιναν πια σχεδόν mainstream, ενσωματώθηκαν στο σύστημα, όσο και εάν κινούνται με «σημαία» τη μάχη εναντίον του. Η περίπτωση του αυστριακού Κόμματος Ελευθερίας είναι απολύτως ενδεικτική. Είναι αναμφίβολα ένα αντιμεταναστευτικό κόμμα, με προτάσεις αμφιλεγόμενες, ακόμη και σε σύγκρουση με το κοινοτικό Δίκαιο και κεκτημένο, αλλά δεν δηλώνει «αντι-ευρωπαϊκό». Δεν έχει στόχο την έξοδο από το ευρώ ή την Ε.Ε., όπως η Λεπέν και ο Βίλντερς, όπως φροντίζει να ξεκαθαρίζει ο νεαρός Αυστριακός καγκελάριος. Και κάπως έτσι οι άλλοι σιωπούν. [SID:11562838]