Μέθη για τη ζωή και τη νιότη που καλπάζει
Ο Αλέκος Συσσοβίτης μιλά για τη «Νεκρή ζώνη»
Π «ασχίζουμε να τα χωρέσουμε όλα μες στον νου, μα δεν βολεύονται και ατίθασα ξεγλιστρούν…» λέει ο ηθοποιός Αλέκος Συσσοβίτης, ο οποίος υποδύεται έναν ήρωα παγιδευμένο σε μία κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου, όπου ο χρόνος διαστέλλεται, οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες περιπλέκονται και όλα μοιάζουν απολύτως πιθανά, αλλά και απολύτως απίθανα.
Γεμάτη συμβολισμούς, με έντονο το στοιχείο του εγκλωβισμού και χαρακτήρες που μοιάζουν με τραγικούς κλόουν, η μεταφυσική αλληγορική κωμωδία του Χάρολντ Πίντερ, «Νεκρή ζώνη», παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου, στο θέατρο «Θησείον» (Τουρναβίτου 7).
Μέλος μιας συζήτησης, στην οποία ο Θεός, ο Εωσφόρος και οι αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ διαπραγματεύονται, μαλώνουν και προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια αναγκαστική συμβίωση εις τους αιώνας των αιώνων, ο Αλέκος Συσσοβίτης μιλά για το έργο και για τη σημερινή Ελλάδα.
Τι πραγματεύεται η μεταφυσική αυτή αλληγορική κωμωδία;
«Έρχεται στιγμή που στοχάζεται ο νους αν έπραξε σωστά ή αυτό που ήταν χάθηκε. Άραγε, η καταξίωση ψαλίδισε τον ελεύθερο μποέμ, που, κάποτε, με οίστρο, άδραξε τη ζωή; Πού είναι ο τόπος μέσα μας που η ποίηση ανθεί και ο έρωτας χυμούς γεμίζει; Άραγε, ο χρόνος μας αλλάζει η τίποτα δεν κινείται;».
Πώς προσεγγίζει το έργο ο Κώστας Φιλίππογλου;
«Μεταφέροντας τη δράση στο μεταίχμιο, στη λίμπο, πριν η ψυχή μας φύγει. Εκεί, όπου η νοσταλγία του χθες, σαν άγκυρα, κρατά το τώρα και το αύριο ανήμπορο φαντάζει. Βαμμένα πρόσωπα, σώματα με ζέση, σε έναν χώρο άχρονο με χρώματα σπασμένα. Μεγεθυντικό φακό σαν να κρατά ο ουρανός στα απτά και γήινα και ένα ολόγιομο φεγγάρι να λούζει τα κορμιά μας».
Σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι ήρωες του έργου και πού εγκλωβίζονται;
«Μέθη για τη ζωή, το ρομάντζο της και τη νιότη που καλπάζει, παίρνοντας μαζί της ό,τι άξιζε να ειπωθεί. Σε αυτήν τη θύμηση του Πάνα που τρέφει τα πρωτόγονα ένστικτά μας, εγκλωβιζόμαστε, αναγνωρίζοντας μιαν αξία ανώτερη, γεμάτη ανάγκη».
Τελικά, τι συμβαίνει στη νεκρή ζώνη, στην οποία βρίσκονται, και τι χρειάζεται να κατανοήσουν;
«Είναι γραπτό να μη γνωρίζουμε τα πάντα. Το άγνωστο, μαγικά, μας έλκει και μας καλεί να γονατίσουμε μπροστά του. Στον τόπο του πουθενά, σαν καλικάντζαροι οι γνώσεις, από το ασυνείδητο ξεπηδούν και τον δρόμο τους μας δείχνουν. Πασχίζουμε να τα χωρέσουμε όλα μες στον νου, μα δεν βολεύονται και ατίθασα ξεγλιστρούν».
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του δικού σας ρόλου;
«Σε θέματα συμπεριφοράς, προσαρμόζομαι κατά βούληση. Από χαρακτήρα, είμαι, κατά βάση, ταπεινός. Είμαι τίμιος και, επιπλέον, όχι και τόσο μεγάλος ώστε να μην επιδέχομαι περαιτέρω εκπαιδεύσεως. Όταν λέω την αλήθεια, δεν είμαι αρεστός. Ποτέ δεν μένω πολλή ώρα σε κανέναν. Δεν το επιθυμούν. Κάτι που εμένα, βεβαίως, μου επιτείνει την αγαλλίαση. Η αληθινή μου ασφάλεια, βλέπετε, η μοναδική μου παρηγοριά και ανακούφιση, συνίσταται στη διαρκή διαπίστωση πως προκαλώ ένα επίπεδο αδιαφορίας σε όλα τα είδη των ανθρώπων. Γεγονός που, προσωπικά, μου επιβεβαιώνει αυτό που πιστεύω για τον εαυτό μου: πως παραμένω συνεπής και ακέραιος».
Στην Ελλάδα του σήμερα, ποια μηνύματα μας στέλνει το Σύμπαν μέσα από αυτή την περιπέτεια που βιώνουμε και τι πρέπει να αλλάξουμε για να προχωρήσουμε σε άλλο επίπεδο;
«Η ραγδαία παγκοσμιοποίηση τείνει να καταρρίψει τα σύνορα, τα ήθη και τα έθιμα των λαών, με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αμήχανοι οι Έλληνες, προσπαθούμε να διαβάσουμε τα σημάδια των καιρών. Οι αλλαγές φαντάζουν να γίνονται ερήμην και “Το Δίκαιον του Ισχυρού”, που ονόμαζε ο Νίτσε, γίνεται κυρίαρχο. Όσο μένουμε υπάλληλοι της εγωκεντρικής μας μοίρα, η συλλογικότητα, σαν βάρκα διάσωσης, δεν θα δένει στο λιμάνι μας. Άραγε, όμως, είναι στη φύση μας η αλλαγή ή το Σύμπαν μάς θέλει δέσμιους του αυτοκαταστροφικού μας χαρακτήρα; Φαντάζει πως ο άνθρωπος είναι το θαύμα της Γης, αλλά κι ο ιός που θα την πλήξει».
Βλέπετε κάτι ελπιδοφόρο για το μέλλον;
«Το μέλλον άγνωστο θα παραμένει, μιας και δεν υφίσταται. Κι όπως πάντα, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Φως πάντα είναι η ζωή κι η χώρα μας γεμάτο το ‘χει».
[SID:11619125]